با خواندن صفحه اول حس می کنید باید حتما این کتاب را بخوانید؛ کمی که پیش بروید در گیر فضای ذهنی پیرمرد با مزه داستان و قصه زندگی اش می شوید که جالب خواهد بود. تم طنز کتاب و اتفاقات پی در پی اگر فیلم فارست گامپ با بازی تام هنکس را دیده باشید قطعا کتاب شما را به یاد این فیلم خواهد انداخت چرا که اینجا هم با پیرمردی روبرو خواهید که یکی از مهره های اصلی و تعیین کننده در اتفاقات تاریخی است. ناگفته نماند که ترجمه خوب فرزانه طاهری هم خواندن این کتاب را لذت بخش می کند.
هیچ¬کس بهتر از بابا بزرگ نمی توانست مستمعانش را مسحور کند، وقتی که روی نیمکت محبوبش می نشست و، تکیه داده بر عایش، در حالی که توتونش را می جوید، برایمان قصه می گفت. ما نوه با چشمان گشاده از حیرت می پرسیدیم:"بابابزرگ... یعنی اینها راست است؟" بابا بزرگ جواب می داد:"اونایی که فقط حرف راست می زنند، لایق نیستند که آدم به حرفشان گوش بدهد" این کتاب را به او تقدیم می کنم. یوناس یوناسن
آلن به او هشدار داد:"انتقام چیز خوبی نیست. انتقام مثل سیاست است، یک چیز همیشه به چیز دیگر منجر می شود تا اینکه بد بدتر می شود و بدتر بدترین"(ص 67)
          

            فوق العاده عالی و خواندنی :)
البته شباهت هایی به فارست گامپ داشت، اما هزار برابر خواندنی تر بود!
جداً بعد از شروع کردن، زمین گذاشتنش سخت است.
          

            کتابی فوق العاده برای کسانی که می خواهند کتاب خواندن را شروع کنند و یا کتاب خواندن را از سر بگیرند.
کل کتاب بر پایه این جمله است:
«کاری است که شده و از این به بعد هر چه قرار باشد پیش بیاید پیش می آید.»
          

            اول باید بگم که ژانر طنز یکی از ژانرهای مورد علاقه منه و این کتاب پنجمین کتابی بود که در این ژانر خوندم.
ماجراهای این رمان علاوه بر این که بخشی از تاریخ تحولات قرن بیستم رو مخاطب میگه،بلکه با ماجراهای خنده داری که برای آلن کارلسون در مواجهه با کسانی که در آن دوره بر سرِ کار بودند،لبخند رو بر لب خواننده میاره.البته باید بگم این کتاب روایتگر فصل به فصل گذشته و حال آلن کارلسون هستش.
          

            میتونم در مورد این کتاب بگم که خیلی ظریف اتفاقات تلخ رو آمیخته با طنز بیان میکنه... جوری که حتی کشته شدن یه آدم بیشتر خنده داره تا تاسف برانگیز... چرا؟ چون که زیر یه فیل گنده له شده... .
داستان از صدمین سالگرد تولد آلن کارلسن شروع میشه که اون تصمیم میگیره از پنجره اتاقش توی آسایشگاه سالمندان فرار کنه و نویسنده همزمان با حال، زندگی اونو از کودکی هم شرح میده... .
چیزی که خیلی برام جالب و شایدم عجیب بود، سرد بودن بیش از حد آلنه... آدمی یخی از سوئد که انگار مثه هوای کشورش احساساتشم قندیل بسته... در حدی که تنها چیزای مهم زندگیش یه لقمه غذای بخور و نمیر ، یه جای خواب راحت و البته ودکا به مقدار کافیه... و اینکه مثلا همکار چندسالش درست کنارش کشته بشه یا خودش کسی رو منفجر کنه خیلی براش اهمیت نداره... ولی خوب دست نویسنده این آقای کارلسن رو دور دنیا میچرخونه و حتی پاش به ایرانم میرسه و مدتی رو توی زندان ساواک میگذرونه که البته اونجاهم با ترکوندن رییس زندان خلاص میشه... خلاصش این آقای آلن افتخار آشنایی با چندتا رییس جمهور از آمریکا رو پیدا میکنه، استالین رو میبینه، پاش به کره شمالی و چین هم باز میشه و........
‌برای من بعد خوندن چندتا رمان تلخ و سنگین، طنز کتاب مفرح بود ولی اصلا کتاب راحت خونی نبود... به خاطر پراکندگی اتفاقات دنبال کردن کتاب به صورت پشت هم سخته... البته مقادیری هم مترجم زحمت کشیده بودن و غلطهای املایی و... داشت کتاب ولی اونقدر عجیب نبودن که منظور رو نرسونه یا مانع خوندن بشه.
          

            یه پیرمرد صدساله سوئدی بازیگوش که تحمل زندگی توی خانه سالمندان رو نداره و فرار میکنه و در ادامه زندگی این آدم از اوایل قرن بیستم تا سال ۲۰۰۵ رو مشاهده میکنید. آقای آلن کارلسون شدیدا شبیه فارست گامپه چرا که مثل فارست گامپ توی رویداد های مهمی تاثیر داشته اون هم به خاطر تخصصش در زمینه مواد منفجره. ولی مثل فارست دچار کند ذهنی نیست فقط یه آدم ساده گیره که جز یه بطری عرق و یه کار برای گذران زندگی چیز دیگه ای نمیخواد. کلا این کتاب به ما یاد میده که هیچوقت برای شروع دوباره دیر نیست و کلا زمانی دیره که ما روی این زمین دیگه نیستیم.
          

            با توجه به تعاریفی که شنیده بودم و علاقه‌ی زیادی که به تاریخ دارم با دید بسیار مثبتی کتاب رو شروع کردم، اما واقعاً داستانش برام کسل‌کننده بود... اتفاقات طولانی بی‌ربط که حتی به طنز کتاب هم کمک نمی‌کرد و گهگاهی حتی خرابش هم می‌کرد... مدت زیادی طول کشید برام تا بتونم تمومش کنم و واقعاً به نظرم جز اطلاعات دسته چندم تاریخی چیز دیگه‌ای برای دنبال کردن نداشت.
          

            یک کتاب داستانی تاریخی جذاب طنز!
داستان یک پیرمردی به اسم آلن هست که در تولد ۱۰۰ سالگیش تصمیم میگیره که از خانه سالمندان فرار کنه و بره پی الواطیش!
.
این کتاب دو تا خط سیر داستانی داره
یکی ماجرای حال، که مربوط به فرارش میشه و ادامه داستان
یکی هم (که به نظرم مهم تره) ماجرای جوونیاش که تقریبا میتونید تاریخ جنگ جهانی دوم رو به واسطش متوجه بشید.
.
نشون به اون نشون که یک قسمتی از کتاب در مورد ایران هم صحبت می‌کنه.
.
من تو یک ویدیوی ۱۵ دقیقه ای اومدم خط سیر اولش رو کامل تعریف کردم اگه دوست داشتید میتونید از طریق لینک زیر ببینید:👇
https://www.aparat.com/v/8kQS4
          

            واقعا یه جاهایی حال آدم از خوش شانسی آلن بهم میخورد با اینکه داستان سیر عجیبی داشت ولی خب بخش هایی که درباره گذشته آلن بود برام جذاب تر بود
ولی خب تونست منو تا آخر کتاب بکشه
البته که ترجیح میدادم کتاب کمی بیشتر هیجانی تر بود و اینقدر مطمئن نبودم که اوکی همه چی اینقدر راحت اوکی میشه برای پیرمرد صدساله
          

            خوب بالاخره وقتی آدم یک کتاب را برای اسمش بخرد، از این اتفاقات هم میفتد...

سیر اصلی داستان خوب و خلاقانه بود. ربط دادن شخصیت اصلی داستان به بسیاری از وقایع سیاسی صد سال اخیر جالب بود ولی فقط همین...می توانست خیلی خیلی کتاب بهتری باشد...به نظر من نویسنده ایده ی به این خوبی را هدر داده است!

خیلی برایم خسته کننده بود. اصلا نخندیدم با کتاب و تمام مدت این شکلی بودم: :|
فقط صحنه ی تعریف کردن داستان برای دادستان ذره ای از بقیه ی کتاب بهتر بود و شاید داشتم به سمت لبخند زدن پیش می رفتم...

با تمام این حرف ها باز هم ممکن است کتاب هایی را برای اسمشان بخرم...بالاخره "من او" را هم برای اسمش خریدم دیگر:))))
          

            غیر معمولی برای آدمهای معمولی

تا اطلاع ثانوی از تاریخ حماقتهای بشر نمی شود انتقام گرفت. متاسفانه این سیر حماقتها ادامه هم دارد و ما شهروندان و آدمهای معمولی، ریز و درشت زندگی مان تحت تاثیر تصمیم های بزرگ آدمهایی است که هیچ فکر نمی کنیم احمق باشند. بعدا معلوم می شود سر هیچ و پوچ جان و جوانی در معیت آرزو به باد رفته است که البته خیلی دیر شده. مثلا الان ما برای کشتگان جنگهای جهانی اول و دوم یا آنها که پای سخنرانی هیتلر کف به دهان آوردند و رفتند تیر و توپ در کردند چه می توانیم بکنیم؟ نهایت سبیلمان را با حرص بجویم یا سری تکان دهیم.
از این بیشتر اگر دلمان بخواهد تنها راهش همین هنر است، خاصه ادبیات. البته شاید  لابلای برکات این دویدنهای های قلم و ورق زدنهای اهالی کتاب، جایی در وجود بشر دردش بگیرد و آخر سر ملخ تخم حماقت را نیست و نابود هم کرد، الله اعلم.
" آلن" در رمان "مرد صد ساله ای که از پنجره فرار کرد و ناپدید شد" برای من همین است. همین خندیدن به ریش حماقتهای تاریخی. به سیاست زدگی و ارزان شمردن جان آدمها و ریشخند به چوب حراجی که خیلی ها در طول تاریخ به فرصت محدود حیات ما آدمهای معمولی زدند.
البته آلن، این مخلوق دوست داشتنی یوناس یوناسن فقط این نیست. تفریح و مرور تاریخ هم هست، نمادی است از شکستن کلیشه ها. همراه آلن می شود از پنجره عادتها فرار کرد، خندید و زمانی را دور از هیاهوی روزمره سفر کرد؛ ارزان و مفرح. 
آلن را در صدسالگی اش میبرند گوشه ی خانه ی سالمندان رها میکنند که باشد و بماند و این روزهای آخر را بی صدا شبیه یکی از پیرمردهای معمولی تمام کند.  آلن این تصور را طبق عادت معهود منفجر می کند. او نه تنها غرق در رخوت در رختخواب تن به پایان نمی دهد بلکه شروع جدیدی را رقم می زند. از همان پنجره ای که یوناس یوناسن آنقدر دوستش داشته که دلش نیامده در عنوان کتاب هم ذکر خیرش را جا بیندازد.
خواننده در طول داستان با دو تا روایت روبروست. روایت فرار و آنچه پیش خواهد آمد و روایت گدشته ی زندگی آلن.
شاید برای خواننده ی ایرانی جالب باشد که پای آلن به ایران هم باز می شود و سر از اتاق های شکنجه ی حکومت وقت هم در می آورد. در تمام طول سفر آلن حتی در ملاقات با استالین، ترومن، چرچیل، مائو و مردان تاریخ ساز یا تاریخ خراب کن، زبان طنز یوناس یوناسن همراه خواننده است، بعید است لبخند در صفحه ای به خواننده تعارف نشودف گیرم که لازم شود با زبان طنز به جان سبیل استالین هم افتاد.
آلن در تمام زندگی با کلیشه میانه ای ندارد. مثل همین کلیشه ی سالخوردگی و برای اثبات آن کار را از همان پنجره و فرار شروع می کند و به زعم نگارنده در سکانسی به اوج میرسد که مشخص می شود متخصصان اورولوژی هم اشتباه می کنند و آلن بار دیگر می تواند داماد که هیچ، اصلا پدر شود.
کتاب آنقدر دوست داشتنی بوده است که چند تا ناشر ردش را بزنند و چند تا ترجمه روانه ی بازار شود. شخصا پیشنهادم ترجمه ی فرزانه طاهری است.