وصف نوشتن و قلم زیبای زویا پیرزاد را زیاد شنیدم الحق و الانصاف راست گفتند.
فن و فنون نویسندگی را فوت آب است.
اما راستش در گوشی بگویم که عادت می کنیم را بخوانید یا نخوانید چیزی به شما اضافه نمی‌کند.برای من که اینطور بود 
دوستش داشتم اما مثل یک سریال که سر و تهش معنی خاصی ندارد دیدم و شنیدم و رد شدم.
          

            داستان سوژه خیلی خوبی دارد. زاویه نگاهش به مسئله دقیق است اما در فرایند حل مسئله نمی‌تواند به ادبیات وفادار بماند
به این معنا که محتوای داستان به فرم نمی‌رسد و نسبتش با ادبیات و هنر به این دلیل که سعی دارد پیام بدهد کم‌رنگ می‌شود
داستان زبان ساده ای دارد  اما کلمات اضافی زیاد دارد!
یعنی تعداد کلمه با پیرنگ منطبق نیست 
و مخاطب در چرخه اطناب می‌افتد
به همین دلیل این اثر مخاطب جدی ادبیات را جذب نمی‌کند.
          

            مثل نهنگ نفس تازه می‌کنم
داستان زندگی مستوره
بانوی ایرانی که در اوج رسیدن به خواسته هایش خدا دستش را می‌گیرد و گوشه ای می‌نشاند و می‌گوید بنشین و نفسی تازه کن و تاج مادری را روی سرش می‌گذارد.
نفسش بند می‌آید وقتی سیلی های روزگار یکی پس از دیگری صورت آفتاب مهتاب ندیده اش را نوازش می‌کند اما یاد می‌گیرد نهنگ باشد در زندگی و تازه کند دم و باز‌دم‌هایش را

کتاب را نتوانستم کامل بخوانم جزئیاتش برایم زیاد از حد بود و لی لی کنان جلو می‌رفتم. قلم نویسنده روان و گیراست اما پیازداغ داستان برای مخاطب های کم حوصله‌تر گاهی زیاد است.
این وسط من عاشق یوما شدم بیشتر از مستوره آنقدر که کتاب را که بستم دلم برایش تنگ شد.
          

            کتابی خواندنی و گیرا 
کتاب که تمام شد، نزدیک صورتم گرفتم‌اش. انگشت شستم را کم‌کم بر روی صفحاتش شل کردم تا برگه‌هایش یکی‌یکی در بروند و نسیم کتاب به صورتم بخورد.

کتاب خواندنی‌ای بود. حتما که من کم توفیق بوده‌ام تا از حضور ایران در جبهه مبارزه با داعش و مدافعان حرم چیزی بخوانم اما حقیقتا چند کتاب استخوان‌دار و قوی نوشته شده‌است؟

اول از همه خدا را شاکرم که از قبل همراهی آن با #حلقه_جمع_خوانی_مبنا، #همسایه‌خوانی نصیبم شد. چه راوی و چه روایتگر الحق سنگ تمام گذاشته‌اند. نحوه روایت بسیار زیبا و پرکشش بود. رفت و برگشت ایران و سوریه عالی درآمده بود.
و دوم آنچه در ادامه می‌آید به هیچ‌وجه به منزله نادیده گرفتن نیت‌های خالصانه و تلاش‌های صرف شده نیست، بلکه صرفا به عنوان یک مخاطب عام آنچه به ذهنم می‌آید را می‌گویم. شاید پاسخی بشنوم و یا شاید اصلاحی را سبب بشوم...
۱. بهره‌مندی از تصاویر رنگی بسیار راهگشا بود، کاش منابع تصاویر نیز ذکر می‌شد. ضمن آنکه صحافی صفحات رنگی در مواردی مرتب نبود.
۲. در استفاده از شعرهای کاظمی، شاعر افغانستانی و نیز فرازهای دعای زیارت جامعه، ای کاش منبع ذکر می‌شد.
۳. مخاطب کتاب اگر من عامی هستم ورود به توضیحات پزشکی چه ضرورتی داشت(ص۲۱۵).
۴. اصطلاحات تخصصی در مرتبه اول باید داخل گیومه باشد.
۵. برخی جملات توپر bold شده‌است (ص۱۶۹)؛ برخی هم ایتالیک (ص۱۸۶) و گاه حتی یک کلمه (ص۱۹۰)؛ معلوم نیست چرا.
والسلام
          

            ‍ همسایه‌های خانم جان روایت پرستار احسان جاویدی از یک تجربه ناب انسانی در خاک سوریه است که به قلم خانم زینب عرفانیان است. این توصیفی است که جلد کتاب به ما ارزانی می‌کند و توصیفی درست اما نه دقیق از کتاب است.جلوه عجیب این کتاب، تضاد مرگ و تولد، جنگ و زایش در زایشگاه ساخته شده توسط ایرانی‌ها و خدمت ایرانی‌ها و سوری‌های غیرداعشی به زنان و کودکان و بازمانده مردمان شهری‌است که زمانی با داعش همراهی کرده و تحت حکومتش زندگی کردند. 
بیمارستان که در واقع بیشتر زایشگاهی‌است، با ورود آقای جاویدی در شهر ابوکمال در خانه‌ای بزرگ و خالی از سکنه احداث می‌شود و خیلی زود، بی‌اعتمادی ساکنین تبدیل به اعتماد می‌شود و زن‌های باردار برای تولد فرزندانشان به این مرکز مراجعه می‌کنند و دکتر احسان در گوش آنها اذان می‌گوید.
این کتاب، در کنار معجزه‌ها، امدادهای غیبی و فداکاری‌ها، معجزه‌ی انسانی نیز رخ می‌دهد. مردمی که کینه‌ یکدیگر را، به واسطه آنچه امروزه جنگ رسانه می‌نامند، در دل دارند، کم‌کم نسبت به هم محبت پیدا می‌کنند و نزدیک می‌شوند. 
نثر کتاب روان و گیراست، هر چند خالی از ایرادات نوشتاری و ویرایشی و ... نیست. مخصوصا فصل اول که زمان‌ها و روایت‌ها درهم و آشفته‌اند، اما جلوتر که می‌رویم، کم کم با این شیوه نگارش (درست یا غلط) نویسنده آشنا می‌شویم و خو می‌گیریم و کمتر سردرگم می‌شویم. 
کتاب، مثل کتابهای مشابه، آلبوم تصاویر هم دارند، آن هم رنگی، اما برعکس غالب آنها، عکس‌ها در انتهای آن جمع نشده‌اند بلکه در پایان فصل‌ها، عکس‌های مرتبط با آن دوره از زمان، آورده شده‌اند که برای خواننده‌ای که تمایل بیشتری به تصویر سازی ذهنی دارد جذابیت بیشتری ایجاد می‌کند.  کتاب خوش خوان و گیراست و اگر شرایط مساعد باشد ناگاه متوجه می‌شوید که بیشتر کتاب را خوانده‌اید. 
کتاب اطلاعات مختصر جالبی هم در مورد نقش آمریکا در تصرفات داعش و اهمیت استراتژیک منطقه‌های تحت حکومت داعش ارائه می‌کند که خالی از لطف نیست.
به لطف مداح بودن آقای جاویدی، لابه‌لای روایت‌ها، روضه‌های کوچک و نمکین، و توسل‌های کوچک و دلچسبی هم هست که پر از شگفتی است. 
در نهایت این کتاب، کتابی خوشخوان و روان، با نگاهی متفاوت به حضور مدافعان حرم (در غالب تیم پزشکی) است که ارزش خواندن دارد. توصیه می‌کنم مطالعه این کتاب را از دست ندهید.
این کتاب توسط نشر شهید کاظمی چاپ شده است.
          

            احسان جاویدی که برای خودش مردی بود ،در جهادی برای نسوان آن هم نسوان و اولاد دشمن از جنس دشمن خونی قرار می‌گیرد.
دشمنی که از هر دشمن آبا و اجدادی برایمان دشمن‌تر است.
دشمنی که نام محمد رسول الله را روی پرچمش می‌نویسد اما هیچ بویی از اسلام نبوی نبرده.
به قصد جهاد با دشمن خانم جان می‌رود و به عشق شهادت اما ناجی فرزندان دشمن می‌شود.
روایت زندگی احسان جاویدی وقتی همسایه خانم جان می‌شود خواندنی است.
حتی اگر جایی از روایت برگردی و بگویی کاش اینجا را راوی طور دیگری می‌نوشت.