نیم قرن پیش به ما گفتند از خودتان،از دور وبر خودتان و از مادر بزرگ - پدر بزرگ خودتان شروع کنید و ما نویسندگان جوان آن سال ها را به دست حوادث  بعدی می سپرند. من فقط یک پدر بزرگ داشتم که معمولا در دسترس نبود. پس این رهنمود  مطلقا به درد من نمی خورد. به طرز شگفت انگیزی آن سال ها دور و بر ما خالی از ایده بود.خاصه که هنوز به سن عشق و سیاست نرسیده بودیم. وقتی هم ایده ای نیست،چه انگیز ه ای برای نوشتن می ماند؟نویسنده ی جوانی که من بودم همیشه گوش تیزی برای شنیدن داشتم و دارم. ولی این که قصه ها از کجا می آیند؟ احتمالا از تجربه های زندگی،از خواندن ها، چشم و گوش تیز داشتن،لذت نوشتن،و اینکه خدا باید دوستت داشته باشد.