به نظر من که توی دنیا حداقل یک نفر یا حتی یک چیز باید باشد که آدم عادت کرده باشد دردهایش را به‌اش بگوید. تو بگو حتی یک سنگ

مثل اینکه علاج درد به اندازه‌ی خود درد رنج‌آور است.

با این حال گریه هم مثل همه‌چیزِ این دنیا پایانی دارد. از گریه که افتادم، تنهایی همه‌چیز را دو‌قبضه مال خودش کرد؛ خاموش و سنگین، مثل صبح زود اولین برف زمستان.