تمام آدم هایی را که در زندگی ات دیده ای مجسم کن. تعدادشان خیلی زیاد است. آنها مثل موج می آیند و جلو و عقب می روند. بعضی از موج ها خیلی بزرگترند، چیزهایی را از عمق دریا با خودشان می آورند و همان جا در ساحل رها می کنند؛ میان ذرات ریز ماسه آثاری به جا می گذارند که حتی مدتها بعد از آنکه موج عقب نشینی میکند، نشان می دهد امواج آنجا بوده اند. وقتی اطلس گفت:« دوستت دارم» منظورش همین بود. او می خواست بدانم من بزرگترین موجی بوده ام که او تا به حال با آن برخورد داشته است و من آنقدر چیزها با خود آورده ام که حتی وقتی موج رفت، تاثیراتم همیشه به جا خواهد ماند.