امروز که داشتم کتاب رو میخوندم یه ذره مریض احوال بودم. 
وسطش خوابیدم یه ذره بهترشم. خواب کتاب رو دیدم. براساس جلدش توی ذهنم شکل گرفته بودن. اینکه بخوام خواب یه چیزی رو ببینم برام راحته چون از بچگی این کارو میکنم ولی خب این نسبتا ناخواسته بود... خلاصه کتاب خوبی بود اما پایانش، یا خوب نبوده یا درک من بهش نمیرسه:))))))
        

          یک سال داشت تو قفسه خاک میخورد که امروز بالاخره تصمیم گرفتم که بخونمش.
 داستانی با روند یکنواخت که هرازچندگاهی یک صعود زیبا رو به چشم و ذهن خواننده تزریق می‌کرد.
دوستش داشتم
 از اون کتابا خواهد بود که دلم میخواد به مردم پیشنهاد کنم تو یک روز بارونی پاییز همراه با یک فنجان چای داغ شروع به خوندنش بکنن.
        

          یادم میآید بعد از پانزده سال که وارد حیاط دبستانم شدم، گفتم اه ، چرا اینجا آنقدر کوچک هست .... اینجا همیشه برای من خیلی بزرگ بود، وای باورم نمیشود کلاسمان چقدر تنگ است . یکبار روانشناسی می‌گفت بنشینید روی زمین و از آن زاویه به همه چیز نگاه کنید این نگاه بچه‌ها است، مثل نگاه رابرت ، پسر کوچولو داستان. او هم از زاویه دید خود خانم معلمش را میبیند. بعضی وقتها ما آدم بزرگ ها نمی‌فهمیم لحن ما و حرکات بدن ما خیلی بیشتر تر پیام را منتقل میکنند تا گفتارمان. پس با همین ها بود که رابرت معلم ش را هیولا میدید. اما ماجرا از روزی شروع شد که دیگر در فضایی بیرون و با آرامش با هم صحبت کردند. دیدند چقدر می‌توانند از چیزهایی مشترک لذت ببرند و حالا هست که تغییر شروع میشود......