محمدرضا عبدالملکیان پدر آقای گروس عبدالملکیان هستند و من عاشق کارهای لطیف و زیبای هر دو شاعر هستم ،جوری که روح انسان رو نوازش می‌کنند و با واژگانی ساده عشق رو توصیف می‌کنند. 
        

          این اولین دفتر شعری بود که از محمدرضا عبدالملکیان خوندم...واقعا زیبا و لطیف بود...کاملا شبیه شعر نوهای دهه نودی نبود،تو وجود شعرهاش رگه هایی از عاشقانه های غزل گونه کلاسیک دیده میشد،هم شعرهای مدرن عصر شهری...
        

          و دیگر جوان نمی شوم...