اول بار که حواسم به چطور دیده شدنم جلب شد، در یک کارگاه آموزشی برای والدین بود. تسهیل‌گر تکلیف دادمان که برویم و در آینه خودمان را ببینیم هر وقت که عصبانی هستیم. قرار بود خودمان را آنطور ببینیم که احتمالاً بچه‌ها می‌بینند. 
بعدترها وقتی ریحانه، دخترم، ادایم را درمی‌آورد، بیشتر شیرفهم شدم! ریحانه تصویری مبالغه‌آمیز از صبح‌هایم نشان می‌داد وقتی در تلاشم همگی زود آماده شویم و حرکت کنیم. در این تصویر من در حال داد و فریادهای بی‌معنی و شکلک‌های عجیب و غریب بودم. 
کتاب «معلم من یک هیولاست» معلم را از نگاه بچه نشان می‌دهد. فرایند تصویری خلاقانه‌ای دارد. از جهت خط داستانی شاید چیز خاصی نداشته باشد ولی تصویر معلم از نگاه دانش‌آموز را برای ما ملموس می‌کند. همینطور که داری می‌خوانی، یکهو می‌گویی ای وای چه بامزه! تغییر درونی بچه و نگاهش را به چشم می‌بینی و از این جهت است که خواندنش برای تمامی معلمان دیددهنده است. 
        

          خوب بود
        

          کتاب معلم من یک هیولاست به ما بزرگترها یک راهکار خیلی درست و حسابی برای فهمیدن مشکلات ارتباطیمان میدهد. به بچه ها هم با زبان خودشان میفهماند که آدمها در جایگاه‌های مختلفی ممکن است به دلمان نشینند، اما همه‌شان حرفی برای گفتن دارند، کافیست لحظاتی کنارشان بنشینیم.
        

          🙃🙃 
        

          معلماتون رو اذیت نه کنید تا هیولا نشن 🤣
        

          بامزه بود. بچه‌ای که از معلم می‌ترسه تصور ترسناکی ازش داره. ولی هرچه بیشتر با معلم و وجه مهربانش آشنا میشه همه چیز تغییر میکنه، حتی ظاهر معلم!
        

          *معلم قبل از بیان شرع باید به خود مشروعیت دهد.*

گفتنش راستش برایم خیلی سخت است و از این بابت احساس گناه می کنم. گفتن اینکه من از هیچکدام از معلمان ابتدایی خودم در بچگی خوشم نمی آمد ، گفتن اینکه هیچ وقت درکشان نمی کردم و این احساس که آن ها از دنیای دیگر در حال خراب کردن دنیای من هستند مرا آزار می داد .
آن ها نه از من و نه برای من بودند، یا حداقل من اینگونه گمان می کردم.

خانم کربی در کتاب ((معلم من یک هیولاست)) مرا یاد بعضی از آن ها می اندازد.
اما من رابرت نبودم که ای کاش ...

رابرت معلم خود را یک هیولا می داند ، چرا که خانم کربی واکنشی همراه با عصبانیت و خشم در مقابل شیطنت  های او نشان می دهد. 
روزی برخورد خانم کاربی با رابرت در پارک باعث می شود تصور رابرت کم کم نسبت به معلم خود تغییر کرده و کمتر او را به شکل یک هیولا ببیند.

پیشنهاد می کنم این کتاب را قبل از اینکه برای بچه ها بخوانیم تا چیزی بیاموزند ، برای خود خوانیم تا چیزی بیاموزیم، چیزی که از نگاه خود نمی توانیم ببینیم.

        

          کتاب جالبی بود 
فکر میکنم بشود در کلاس به شکل تعاملی با بچه ها خواند و لذت برد  
        

          یادم میآید بعد از پانزده سال که وارد حیاط دبستانم شدم، گفتم اه ، چرا اینجا آنقدر کوچک هست .... اینجا همیشه برای من خیلی بزرگ بود، وای باورم نمیشود کلاسمان چقدر تنگ است . یکبار روانشناسی می‌گفت بنشینید روی زمین و از آن زاویه به همه چیز نگاه کنید این نگاه بچه‌ها است، مثل نگاه رابرت ، پسر کوچولو داستان. او هم از زاویه دید خود خانم معلمش را میبیند. بعضی وقتها ما آدم بزرگ ها نمی‌فهمیم لحن ما و حرکات بدن ما خیلی بیشتر تر پیام را منتقل میکنند تا گفتارمان. پس با همین ها بود که رابرت معلم ش را هیولا میدید. اما ماجرا از روزی شروع شد که دیگر در فضایی بیرون و با آرامش با هم صحبت کردند. دیدند چقدر می‌توانند از چیزهایی مشترک لذت ببرند و حالا هست که تغییر شروع میشود...... 
        

          شروع جالب بود و تغییراتی که در میانه راه بود هم زیبا بود
اماپایان داستان برام جذابیت خاصی نداشت.
        

          من این کتاب را با دخترای کلاسم به صورت بلند خوانی خوانده ام.کتاب رو خیلی دوست داشتم چون 👇
به مربی و بچه هاش کلی کمک می کنه تا به راحتی احساسشون نسبت به هم رو بازگو کنند( شما بگو مامان یا بابا و بچه ها) از اون احساسات که من می‌دونم تو دلشون نشسته و درنمیاد می‌ترسه دربیاد آخه! آخرش هم باعث حال بد بچه ها میشه. ممکنه سالها تو دلشون حبس بشه! و دیگه اینکه بهمون یاد میده برای قضاوت کردن همدیگه عجله نکنیم! لازم نیست زود از کوره دربریم و یه برچسب به طرفمون بزنیم و تامااام! اصلا کتاب ها به دنیا اومدن تا همینارو یادما و بچه ها بدن.