این داستان رو از ایران صدا گوش دادم و واقعا واقعا، فراتر از تصوری که داشتم؛ راضی‌ام! 
قلم سبک، اشخاص به شدت محدود، سیِر داستانی پسندیده از ویژگی های دوست داشتنی و دلنشین کتاب بودن که باعث شد تا فایل صوتی‌اش تا مدت‌ها مهمون گوشیم بشه.
در کل خیلی دوسش داشتم و از گویندگی و نویسندگی ای که به زیبایی باهم ترکیب شده بودن حظ بردم! 
و اگر براتون سوال شده... بله! مطالعه آرایش دشمن رو برای یک بار هم که شده پیشنهاد میدم.
      

        با توجه به شهرت و آوازه‌ی نویسنده و مجموعه، انتظار داستانی خوش‌نوشت‌تر و هیجان انگیزتر رو داشتم. 

      

        قشنگ تر نبود همین نوشته ها رو در قالب داستانی با درون‌مایه منتشر می‌کرد؟
      

        من حقیقتاً به خاطر روحیه‌ی منطقی‌ام این جور داستانها و فیلم‌ها رو (مثل این کتاب و  سفر پاندای بزرگ و اژدهای کوچک) نمی‌پسندم. به همین خاطر هم واقعاً پیشنهادش نمیکنم. میتونه به عنوان یک شروع خوب باشه ولی... از جمله چیزهای موردعلاقه‌ام نیستن. 
      

        بیاین قبول کنیم، که هرچند کل این مجموعه زیبا و جذاب و بوسیدنی است و ما لذّت کافی از قلم قوی نویسنده بردیم، امااااا؛ جلد های بعد اون طور  که باید و شاید نتونستن انتظار ما رو برآورده کنن، هرچند جلد آخری که ازش اومده بوده (روایت‌گر اتفاقات قبل از مرگ سالیل و آندیا بل) رو نتونستم تهیه کنم، ولی با این حال  راهنمای کشف قتل از یک دختر خوب واقعاا یک شور و شوقی متفاوتی داشت، به همین دلیل نیم نمره کم میدم:((
      

        چون در روستا و فضای کلی داستان حضور نداشتم، نتونستم اون‌طور که باید و شاید با کتاب ارتباط بگیرم، با این حال دلم نمیاد امتیاز کمی بهش بدم. خوشحالم که تا آخر خوندمش=))
      

        چقدرر نویسنده برای نوشتن اثرش درباره ی مرغ های دریایی تحقیق کرده بود(حداقل وقت گذاشته بود). چقدر دوست داشتنی و فکر شده بود. کل مسیر داستان خیلی دقیق و درخور پیش رفت. و من خیلی راضی ام که تعداد صفحات محدود و کم بودن وگرنه واقعا برام کسل کننده می‌شد که فرضا ده‌ها صفحه در باره‌ی یه مرغ دریایی بخونم. نکات عمیق زیادی داشت که چون یادداشت‌ شون نکردم دقیق یادم نموندن، ولی در بین همه ی این تعاریف میشه به شباهت بین جامعه ی انسان ها و مرغها اشاره کرد. 
چیزی که الان توجه‌ام رو جلب کرده اینه که لااقل تعداد محدودی از مرغان، مفهوم و ضرورت کمال و معنی هدف از زندگی و درلحظه زیستن رو درک کرده بودن، اما  هستن انسانهایی که این همه ادعای برتری میکنن ولی هنوزم که هنوزه در جهالت خودشون غوطه ورن. 
در اوایل/اواسط داستان که فوج مرغها جاناتان رو طرد کردن من به یادِ (چه کسی پنیر مرا جابجا کرد؟) افتادم. یاد اون موشی که هیچوقت درک نکرد که پنیرش رو کسی برنداشته افتادم. حتی یاد اتم هایی افتادم که دوست دارن لایه آخرشون ۸ تا الکترون باشه تا ((تغییر)) نکنن، تا به ثبات برسن. من یاد وقت‌هایی افتادم که خودم دوست نداشتم‌چیزی عوض شه یا به اجبار کاری رو انجام بدم، میوفتم. من این رو به یاد میارم که همه ی  چیزها و کسهایی که من میشناسم به نحوی و در شرایطی دوست دارن تغییر نکنن و دارای ثبات و آرامش باشن. هرچند آرامشی آزار دهنده که به قیمتی گزاف تموم میشه. 
درسته.. مرغهای دیگه لازم نداشتن که پرواز کردن رو تمرین کنن و جونشون رو تو خطر بندازن و بارها و بارها شکست بخورن، ولی اگه هم در همون شرایط باقی می‌موندن، تا مدتها باید سر غذا با هم جنگ راه می‌انداختن و سختی زندگی در اون مکان رو به عهده میگرفتن...
اما من، چی؟
اگه من تغییر کنم، اگه من جاناتان زندگی خودم باشم، اگه طرد شم ولی بازهم‌ ادامه بدم، آیا موفق خواهم شد؟
آیا آموزگاری خواهم داشت؟
آیا مرغانی درخشان برای راهنمایی من خواهند آمد؟
یعنی میشه منم جاناتان باشم؟؟
یا نه، شاید هم من میتونم همون جاناتانی باشم که جا میزنه، رها میکنه و همون موقع که نمیتونه رکورد ۱۰۰ کیلومتر رو بزنه نا امید میشه؟...
من جاناتانم یا میتونم جاناتان بشم؟
کی تعیین میکنه من جاناتانم یا نه؟
      

        نخستین آنها را به درختی بستند و آخرین آنها خوراک مورچه‌ها خواهد شد...
چقدر عمیق، چقدر عمیق، چقدر عمیق...
      

        به اون خوبی ای که انتظار داشتم نبود..
درواقع نتیجه هایی که میشه گرفت و منظورها و هداف هایی که از بیان این داستان دریافتم نارضایتی و شکایت‌های جادوگر اعظم و ملکه(چی چی) از فرزندانشون بود( در ضمن جمله ی جادوگره به زار هم قشنگ بود:(( می ترسم قبل اینکه بهش بگم دوسش دارم مرده باشه!:)).. ارزش عمیقی ندیدم ولی بازهم به نظرم خاص و فکر شده بود و این اهمیت داره... تعریف ها از مکان و چیزها (گاهی) کامل نبود؛ مثلا در اواخر داستان حدودا حول و حوش صفحه ی ۳۰۰ از چشمِ کاش من هیچ تصویری در ذهن ندارم، بعد اینکه گفته شد کاش حالا پرپر شده، دقیقا یا حدودا چه شکلی شده؟ یعنی چی؟ برچه اساس؟ چی شد اصلا؟ خب مگه اون کلاغه که همه چی رو در نظر می گرفته بعد به این که ممکنه دوباره شاه(نمیدونم چیچی) ساحره ها دوباره زنده شه، فکر نکرد؟ بعد این چه زنده شدنیه؟! کجا دیدی طرف اینجوری جرواجر شه؟؟ خب، بعدش چی؟ که چی اصلا؟؟ فقط امیدوارم اگرررر که ادامه ی این کتاب رو خوندم ازش راضی باشم.. همین. ولی خب بازم خوب بود((((((:
      

        کامرون یه .... به تمام معناست! درسته که زندگی (اکثراوقات) مزخرفه. ولی صرفا چون ما زنده ایم، دال بر این نیست که‌مزخرفیم. 
ولی کامرون از اون دسته آدمهایی بود که باعث شد زندگی و زنده بودن و افراد زنده و حتی کسانی که روزگاری زنده بودن، مزخرف به نظر برسه. آیا این یک استعداد نیست؟:)) البته خب اون هم کاری که فکر می کرد درسته انجام داد. پدر نیل هم کاری که فکر میکرد درسته انجام داد. کیتینگ و تاد هم کاری که فکر میکرد درسته انجام دادن. ولی این لابه لا از اون دوست عزیزی که با نظردادنش در بهخوان در مورد این کتاب باعث شد تا سراغش برم ممنونم‌. از نویسنده برای خلق شخصیت کیتینگ هم ممنونم. از برنامه ی .... برای اینکه محض رضای خدا یه بار هم کتاب رایگان گذاشت نسبتا ممنونم. اما فارغ از همه ی اینها اگه بخوام درباره ی ویژگی های  کتاب بگم باید به قلم روان کتاب هم زیر چشمی اشاره ای هم کنم. هرچند من حس کردم کتاب دراون حد که باید و شاید کشش نداره(غیر از اواخر) اما موضوع و کلیت داستان جذاب و جالبه. 
      

        چقدر غیرقابل پیشبینی... چطور ذهن آدم میتونه همچین داستانهایی خلق کنه؟ داستان هاش ترسناک نیستن اما برای نوجوانان لذت بخشن😁
      

        امروز که داشتم کتاب رو میخوندم یه ذره مریض احوال بودم. 
وسطش خوابیدم یه ذره بهترشم. خواب کتاب رو دیدم. براساس جلدش توی ذهنم شکل گرفته بودن. اینکه بخوام خواب یه چیزی رو ببینم برام راحته چون از بچگی این کارو میکنم ولی خب این نسبتا ناخواسته بود... خلاصه کتاب خوبی بود اما پایانش، یا خوب نبوده یا درک من بهش نمیرسه:))))))
      

        کتاب خیلی قشنگیه و لایقِ تعریف هاییه که ازش میشه..
ولی من خیلی از دست فیکس عصبی شدم. آخه مرد گنده، خجالت نمی‌کشی عین این احمق‌ها راه افتادی دنبال دو_سه نفر که دستگیرشون کنی؟ آخه برچه حسبی؟ الکی الکی حدس زدی که دزد بانک به اون کشور اومده تو هم راه افتادی دنبالش؟ فاگ دوست داشت اصن توی هشتاد روز دور دنیا رو بگرده تو با چه منطقی داری دنبالش میری؟ بشین تو خونت چاییتو بخور دیگه... (میدونم وجود فیکس لازم بوده تو داستان و نویسنده براساس صلاح دیدش میتونه هربلایی سر داستان بیاره، منظور من هم انتقاد از داستان نیست)..
      

        راستش من با خوندن کتاب یاد ((جایی که کوه بوسه میزند بر ماه افتادم)) این هم مثل همونه فقط اینکه من از واقعی بودن اون افسانه ها مطمئن نیستم. خب از نظر من وقتی داستان براساس افسانه ها پیش بره، حداقل چیزی که لازم می‌دونم اینه که شخصیت اصلی داستان خیلی خاص و به طور عامیانه خفن و اینا باشه... آخه این اتفاقات ممکنه برای هرکسی بیوفته، حداقل اون شخص به اندازه ی کافی باید جلب توجه کننده باشه که مخاطب به داستان و ادامه‌ش جذب شه. نسبتا خیلی عادی بود این‌که کسی نقاشیش خوب باشه و یه اتفاق هم براش بیوفته و از قضا پدرش هم اونو رها کرده باشه؛ خیلی غیرمنتظره نیست، هست؟  رستا هم که خیلی در حد سن خودش رفتار نمیکرد، بیشتر رفتارهاش بچگونه بود تا نوجوانانه. اون شور و شوق نوجوانی و هوش هیجانی رو  در شخصیتش ندیدم...
      

        با خوندن این متن متوجه شدم که چقدر جهالت اعصاب خوردکنه. چقدرر خوشحالم که در اون دوره زندگی نکردم. چقدر...