همین الان تمومش کردم
چقدر خوبه گاهی هیچ احساسی نسبت به بعضی اتفاق ها نداشته باشیم💚
چقدر خوبه یه دوست مثل یون جه داشتیم که هیچ وقت قضاوتمون نمیکرد و همیشه صادقانه رفتار میکرد💜
          

            بادام داستان پسریه به نام یون‌جه که از الکسیتایمیا رنج می‌بره، یعنی قادر به تشخیص و بیان احساسات نیست. داستان یک شروع میخکوب‌کننده داره و من به خاطر اون اختلال نادر و این شروع طوفانی بسیار بسیار به کتاب امیدوارم شدم. 
اما یک کتاب کشش چند شخصیت خاص و اتفاق عجیب و غریب رو داره؟ نه این همه. 
آیا از خوندن کتاب پشیمونم؟‌ قطعا نه! خوشحالم که خوندمش، گرچه بعضی اتفاقات و برخوردها زیادی نامحتمل بودن. 
آیا خوندنش رو توصیه می‌کنم؟‌ اگر نوجوان هستید، بله، اما انتظارتون رو از کتاب محدود کنید و بالا نبرید. 
یک داستان پرکششه با ترجمه‌ی روان و خوب فریناز بیابانی، در دنیایی که تمام تاس‌ها، تا یک کم مونده به آخر داستان، همیشه یک میارن...
          

            وقتی که خلاصه کوتاهی از این داستان رو خوندم تصمیم به خریدن کتاب گرفتم،اما قبل از این که کتاب رو شروع کنم به خاطر بازخورد هایی که از دیگران  گرفتم کمی پشیمون شدم اما در هر حال خوندنش رو شروع کردم و قلم نویسنده و فضاسازی کتاب به حدی برام دلنشین بود که در عرض چند ساعت تمومش کردم.
توصیفات نویسنده به ویژه در فصل اول کتاب برای من خیلی جذاب بود .این که دنیا رو از دید فردی ببینیم که توانایی درک احساسات رو نداره واقعا جالبه ، درسته که این کتاب برای نوجوان ها نوشته شده اما هرچه داستان جلوتر میرفت باعث می‌شد که بیشتر به اهمیت اثر گذاری محیط و اجتماع روی افراد  و  لزوم درک آدم ها پی ببرم.
نویسنده در خلال داستان از جملات و مفاهیمی استفاده کرده که باعث همذات پنداری خواننده با شخصیت اصلی داستان میشه و همین موضوع باعث اثرگذاری بیشتر نوشته  شده.
 نکته ای که برای من خیلی جالب بود این مورد هست که داستان یه فضای غمگینی داره اما نویسنده به هیچ وجه تلاش نمیکنه که این غم رو بهت القا کنه و همین غم خاص باعث جذابیت نوشته حداقل برای من شد . به نظر من داستان های غمگین هستند که در ذهن ما ماندگار میشن.
در کل این کتاب رو نباید با هدف تغییر دیدگاه نسبت به زندگی یا گرفتن یک درس جدید خوند، اما باعث یادآوری و توجه به نکات اصلی زندگی میشه که شاید به فراموشی سپردیم.
          

            کتاب بادام درباره‌ی نوجوانی به نام یونجی است که از بدو تولد مبتلا به بیماری آلکسی تیمیا بوده است. «آلکسی تیمیا یا ناتوانی تشخیص و ابراز احساسات در انسان، اختلالی مغزی است..

در واقع مشکل یونجی ناتوانی در دریافت احساسات است؛ او قادر نیست احساسات طبیعی ناشی از عوامل درونی و بیرونی را _که برای هر انسانی قابل درک است_ تجربه و درک کند. 

در این رمان نویسنده زندگی‌ای را خلق کرده است که احساسات در آن هیچ جایی ندارند و به دنبال همین موضوع پیامدهایی در زندگی یونجی پیش می‌آید که حتی تصورش هم دشوار است..

بخش هایی از کتاب به شدت متاثر کننده و دردناک بود ولی درکل برای من کتاب دوست داشتنی و جدیدی بود :)
          

            بادام
احساس داشتن و درک کردن از موضوعاتیست که در روز‌مره خواه نا خواه با آن مواجه هستیم. برخی در این میان با ادبیات محترم یا نامحترم اتفاقات پیرامونشان را به اهمیتشان نمی گیرند. اما همین انجام دادن عمل دایورت و انتقال؛ یعنی آن را پیش‌تر حس کرده اند و دوست ندارند مجدد مبتلا به آن حس ناخوشایند بشوند. پس اینان نیز از قوه‌ی حس بهره‌مند میباشند.
کتاب «بادام» یک داستانِ فانتزیِ کره‌ای می باشد که نوجوانی را به تصویر می کشد که فاقد هرگونه احساسات است. از ترس گرفته تا احساس خوشحالی و ناراحتی.
اما اینکه چرا اسم بادام را بر روی این کتاب گذاشته اند باید خودتان بخوانید تا متوجه شوید. اما همینقدر بگویم که همه‌ی ما در ذهنمان بادام داریم، و حالا ممکن است برخی این بادام را نداشته باشند که اگر نداشته باشند در جهان خون و خون ریزی به پا می کنند.
به گمانم هر یک از سیاستمداران ابرقدرت‌های پوشالی جهان نه تنها بادامی در مغزشان نیست، بلکه دوست دارند بقیه‌ی مردم نیز بادامی نداشته باشند. بگذارید ساده تر بگویم: اگر این کتاب، خیالی نبود شاید شما در بین آن گردن کلفت هایِ کودک کش به دنبال شخصیت اصلی این داستان می گشتید.
تو کز محنت دیگران بی‌غمی/ نشاید که نامت نهند آدمی

محمدامین رنجبری
۱ شهریور ۱۴۰۱

          

            حتی زیبایی هم با وجود زشتیست که زیباست
اگر تفاوتی نباشد هیچ چیز زیبا نیست
پس تفاوت هاست که زیبایی میسازد
          

            وقتی از بقیه درمورد بادام نظر می خواستم می شنیدم که کتاب به شدت خسته کننده و حوصله سر بریه و خیلی سخت داشتم فکر می کردم که شروعش نکنم اما کاملا برای رفع بی حوصلگی خوندمش اوایلش به نظر حرف بقیه درست می اومد خسته کننده بود اما هنوز کمتر از چهل صفحه نگذشته بود که داستان قوت پیدا کرد و راهی رو پیش گرفت که این کتاب رو تبدیل کرد به یکی از بهترین ها برام  چون دوست ندارم اسپویل کنم در همین حد می گم که میتونین خیلی چیز ها یاد بگیرین ، حس کنین و در یک جمله غرق این کتاب بشین و واقعا باید حتما بخونیدش ...
          

            بادام داستان پسر نوجوانیه که هیچ احساسی رو درک نمی‌کنه. نه عشق، نه درد و نه غم...

حتی وقتی یه قاتل درست جلوی چشماش به مادر و مادربزرگش حمله کرد؛ هیچ احساسی نداشت.

تو این کتاب ما با زندگی خالی از هر گونه احساس این پسر همراهیم و قراره که کلی درس بزرگ و مهم بهمون بده.

نکته: این نقد هیچ گونه اسپویلی نداره. پس با خیال راحت بخونین!

نکته دوم: این نقد صرفا نظر خودم راجب کتابه! پس ممکنه کسی حرفامو قبول داشته باشه یا نداشته باشه.

این کتاب اول یه کتاب مخصوص نوجوانان به نظر می‌رسه؛ اما حرف‌های زیادی برای گفتن داره.
موضوعاتی که توی این کتاب بهش پرداخت بیشتر حول محور عادی بودن و خانواده و احساسات و دوستیه.

اینکه آدم احساسات نداشته باشه خیلی ترسناکه.
مخصوصا حس ترس...
این احساسات برای بقا نیازن! اما لازمه که به این نکته هم توجه کنیم که احساسات بدون کنترل انسان رو نابود می‌کنن.

شخصیت اصلی با وجود اینکه نمی‌تونه احساسات خودش رو نشون بده؛ اما خیلی خوب از احساسات بقیه و ناراحت شدنشون یا... مطلع می‌شه.
و خب این همزمان هم می‌تونه یه نقطه قوت و هم یه نقطه ضعف باشه!

نقطه قوت از این لحاظ که می‌تونیم بفهمیم دیگران چه احساسی نسبت به قضایا دارن.

و نقطه ضعف از این لحاظ که کسی که احساساتی نداره و درکی هم از اونا نداره؛ چجوری می‌تونه بفهمه دیگران چه احساسی دارن؟

محیط خیلی می‌تونه روی انسان تاثیر داشته باشه و این قضیه مخصوصا توی شخصیت «گن» کاملا قابل مشاهدست.

پاورقی‌های خوبی داره.
مثلا غذا‌های کره‌ای که تو پاورقی توضیح داده شده، می‌تونه آدما رو با فرهنگ اون کشور آشنا کنه.

در کل به نظرم کتاب خوبی بود.
محتوا و داستان خوبی داشت.
اما متنش جوری نبود که بتونه منو جذب کنه و صرفا برای اینکه تموم بشه خوندم!
پایان جذابی داشت.
اما همونطور که گفتم روایت خوبی نداشت.
بیشتر از یک ماه پیش شروعش کرده بودم و نصفه ولش کرده بودم تا اینکه چند وقت پیش تصمیم گرفتم تمومش کنم.
شایدم ترجمه خوبی نداشت که متنش اینجوری شده بود.
نمی دونم اما به نظرم واقعا داستان جالبی داشت و نشون می‌داد که احساسات چقدر مهمن!

و در آخر چند قاچ از کتاب:)


«کتاب ها مرا به جاهایی می بردند که بدون آن ها هرگز نمی توانستم بروم و اعترافات افرادی را که هرگز ملاقات نکرده ام و زندگی هایی را که هرگز شاهد آنها نبوده ام به اشتراک میگذاشتند.احساساتی که هرگز نمیتوانستم لمس کنم و اتفاقاتی که نمیتوانستم تجربه کنم همه در کتاب ها پیدا می شد.آن ها در ذات خود با فیلم ها و سریال ها کاملا متفاوت بودند.»

«هیچ آدمی نیست که نتوان نجاتش داد؛ این آدم ها هستند که از نجات هم دست میکشند.»

«اما برای خود من بدیهی بود که چرا اوضاع و احوال مغزم را اینطور به هم ریخته است. من بدشانس بودم، فقط همین! شانس نقش مهمی را در تمام بی عدالتی‌های دنیا بازی میکند، حتی بیش از آنکه فکرش را میکنی.»

«احساس میکنم با بوی کتاب های قدیمی در ارتباطم. اولین باری که آن‌ها را بو کردم، انگار با چیزی مواجه شدم که از قبل میشناختم ...»
          

            
کتابها مارو به جاهایی می برن که تو هیچ موقعیت دیگه ایی نمی تونستیم به اونجا بریم،اعترافات افرادی رو با ما به اشتراک میزارن که هیچ وقت نمیبینیمشون.
احساساتی که ما هیچ وقت قادر به درکشون نیستیم و حوادثی که احتمالا هیچ وقت تجربه شون نمیکنیم.
این قصه بیشتر از هر قصه ای شمارو وارد دنیایی میکنه که ممکن نیست به نظرتون وجودداشته باشه !
پسر قصه ما هیچ احساسی رو تجربه نمیکنه،اون معمولی نیست اما با همه وجود تلاش میکنه معمولی باشه !
با همه وجود زندگی میکنه ، رفاقت میکنه حتی عاشق میشه .