بسم‌الله 
واقعا دوستش داشتم، همین که نویسنده تجربه شخصی اش رو به اشتراک گذاشته ارزشمنده.
آدم ها از تجربیات همدیگه یاد میگیرند، احساس همدردی می‌کنند و ...
اگر در توانم بود این کتاب رو به همه عزیزانم هدیه میدادم ( بگذریم که خودم کتاب رو رایگان گوش کردم ⁦:⁠-⁠)⁩ )
      

        بسم‌الله 
باعث شد دوباره دروس دانشگاه رو مرور کنم.
فقط از پایان بندی داستان دل زده شدم ، در دیگر موارد خوب بود.
      

        بسم‌الله 
« تصور اشتباه »
مطلب خاصی درباره این رمان ندارم(به دلیل اینکه بقیه دوستان توضیحات لازم رو دادند) به جز این مطلب که، بنده برداشت متفاوتی از دیگران داشتم و از آنجایی که رمان ، رمان کودک و نوجوان است خیلی دور از ذهن نیست نوجوان یا کودکی برداشتی همانند من داشته باشد.
حال برداشت من از کتاب چه بود؟ برداشت من این بود که مدیریت کردن زمان خود برای رسیدن به اهداف، کار مردان خاکستری است. ببینید من مومو را زیر سوال نمی‌برم، اما معتقدم برای رسیدن به اهداف خود باید قید بعضی چیز ها را تا حدودی زد( بخصوص چیز های کم اهمیت- نه نگهداری از والدین پیر و سر زدن به دوستان و ... بلکه وقت گذرانی در گوشی، وقت خرج کردن برای جمع هایی که نه تنها سودی ندارند و امثالهم).
 به نظرم از آنجا که کار برای سنین خاصی است باید به تمام نکات دقت شود. باید نقطه تعادل این دو را برای کودکان شرح داده شود، نه افراط و نه تفریط.
      

         بسم‌الله 
«پسری که کتاب ها را نجات داد، با کمک گربه»
کاملا مناسب افرادی که می‌خواهند کتاب خوانی را شروع کنند.
ایده کتاب بسیار زیبا بود و تا حدود خیلی زیادی دلچسب من.
 فقط نمیدانم چرا با اینکه نقش رینتارو بسیار پررنگ تر از گربه بود، اسم کتاب شد گربه‌ای که کتاب ها را نجات داد! یحتمل بخاطر جذب مشتری بوده.( گربه ها طرفداران بیشتری دارند تا کتاب ها)
      

        بسم‌الله
« نبوغی که جنون شد »
بخاطر گیرایی داستان که قبل تر اشاره کرده بودم ،قصد داشتم تمام آثار رانپو را بخوانم ولی منصرف شدم. هنگام تحقیق درباره نام اصلی کتاب و سال انتشارش با چیز هایی روبه رو شدم که روحم را نخ کش کرد، مانند گربه‌ای که به پارچه ای چنگ بیاندازد. هنوز نمی دانم باید بگردم و نسخه انگلیسی اش را هم بخوانم تا کاملا مطمئن شوم متن اصلی چقدر سانسور شده. اما حتی  اگر این متن سانسور شده هم باشد میتوان تاریکی ذهن نویسنده را دید که تا کجا پیش میرود.
هر چه جلوتر میرفتم با خودم میگفتم چطور ممکن است این سناریو( از لحاظ رذالت، وحشی‌گری و پیچیدگی )به ذهن یک انسان خطور کند! حسی که این رمان به من داده خیلی عجیب و پیچیده است، درست مثل خودش( خود رمان).  همزمان که مغزم از  درهم تنیدگی گره ها و گلاویز شدن نویسنده برای باز کردنش لذت می‌برد ، احساس دلزدگی، تهوع و انزجار مرا ول نمی‌کند.  از لحاظ پیچیدگی رمان های جنایی بسیار جذاب و لذت بخش و گیرا بود ولی ... چطور بگویم ؟... نمی توانم توصیفش کنم فقط میتوانم  بگویم ... اگر به خواندن چنین رمان هایی ادامه دهم قطعا دچار اختلالات روانی خواهم شد. 
راستش را بخواهید نمیدانم چه امتیازی بدهم. 
باید درباره رانپو بیشتر تحقیق کنم . باید بدانم چطور چنین افکار پیچیده و روان پریشانه ای از ذهنش عبور میکند و چرا؟ باید بدانم چرا در زمانی که این کتاب منتشر شده ژانر مورد علاقه مردم ژاپن چنین ژانر وحشتناکی بود؟
به نظرم شوندی اوئه (ایچیرو هیراتا) تفاوت چندانی با خود رانپو (هیرائی تارو)  ندارد. سرتاسر این کتاب، تماما خود رانپو است.
      

        بسم الله
« شهادت خوب است، تقوا بهتر »
 این کتاب را در مکانی دیدم که انتظارش را نداشتم، و یک نفس خواندمش. 
انشاالله به حق شهید ایمان مستمر به همراه عمل مکرر داشته باشیم.




      

        بسم‌الله
« تنها حقیقت ، بزرگترین راز »
مدت زمان زندگی ما به اندازه فرود آمدن تیغ گیوتین کوتاه است.
کاش در ثانیه های آخر بدانیم سرمان را برای چه هدفی به باد داده ایم ؟

این کتاب توضیح دادنی نیست، لمس کردنی است. با خودم قرار گذاشتم هر چند وقت یکبار این نامه تهدید آمیز تولستوی را بخوانم.
شما هم بخوانید ضرر نمی‌کنید.

کتابی که خواندم چاپ هفتم از انتشارات نیلوفر با ترجمه صالح حسینی بود. پس اتمام کتاب توضیح و تفسیری درباره رمان کار گذاری شده بود که از این بابت، از ناشر تشکر میکنم.
      

        بسم الله
« آنها و گوربا هایشان »
داستان داستانهای چندین شخصیت بود که بصورت موازی پیش می‌رفتند و در آخر تمام انشعاب ها بهم می‌رسیدند و در قلب خواننده جاری میشدند. گوربا ها حلقه وصل انسان های داستان بودند.
انسان هایی که هر کدامشان دردهایی داشتند، درد تنهایی،  بی هدفی ، عذاب وجدان و... . دردهایی که یک شبه حل نمی‌شوند و نیاز  بود که در گذر زمان حل شوند. گوربا ها همان قهرمان های کوچک داستان بودند که به انسان کمک میکردند زمان طولانی درد را تحمل کنند تا به آرامش برسند.
 خیلی آرامش بخش و بسیار روان بود چندین نکته ریز اجتماعی هم داشت( به زعم خودم) ولی در آخر با خودم گفتم چه چیزی دامنم را گرفت؟
 شاید همین که باعث شد زمانم را صرف خواب و تلف کردن وقتم با کار های عبث نکنم، کتاب کار خودش را کرده و مفید بوده.
      

        بسم‌الله
« پرده آخر هرکول پوآرو »
فقط میتونم بگم فوق‌العاده بود، پایانی فوق‌العاده برای سری داستان های پوآرو.
      

        بسم الله
« جنون و منطق یا جنونِ منطق »
نکته جالبی که درباره خودم فهمیدم این است که اکثرا تصادفا از آخرین آثار هر نویسنده شروع میکنم به خواندن😅.
ظاهراً این کتاب، آخرین کتاب جک لندن است که با مرگش نیمه تمام ماند و توسط شخص دیگری تکمیل شد. ایده کتاب بسیار جالب است ( یکسری آدم متشخص جامعه در یک بنگاه آدمشکی که توسط دراگومیلف مدیریت می‌شود ، اقدام به گرفتن سفارش قتل میکنند) که آن هم برای یک فرد دیگر است که جک لندن خریداری کرده.
این بنگاه سفارش شما رو تحت شرایطی قبول میکند. یکی از اساسی ترین شرایط این است که مشتری باید دلایلی منطقی برای  هدف داشته باشد تا حذف  آن هدف منجر به بهبود جامعه شود.
حالا تصور کنید یک آدم بیکار پیدا می‌شود و در خواست قتل دراگومیلف را از خود دراگومیلف می‌کند. 
داستان جذابی است و پایان داستان خیلی ساده است.

      

        بسم الله
« عذاب » 
اولین دوره باشگاه کارگاهان با این کتاب شروع شد. با کلی شور و شوق کتاب را تهیه و شروعش کردم. عرضم به حضورتان که تا همین چند روز پیش خواندن این کتاب عذاب آور طول کشید😑.
 مدت خیلی زیادی طول کشید تا به قلم نویسنده عادت کنم. اوایل کار خیلی خیلی حوصله سر بر بود و اواخر کار خیلی خیلی مسخره...
 کلا با این کتاب حال نکردم. هیچ جذابیتی برایم نداشت. شخصیت اصلی یک کارگاه خصوصی شارلاتان بود که فقط به فکر منافع خودش بود. استدلال و استنتاج آنچنانی هم در چنته نداشت( البته از حق نگذریم داستان به واقعیت نزدیک بود، از این نظر که همه چیز داستان کاملا امکان دارد در دنیای واقعی و روزمره ما اتفاق بیافتد). کلا باب میل من نبود( شاید چون قهرمانی در داستان نبود) و حس کنجکاوی و اکتشاف مرا قلقلک نداد.
 نمی‌دانم شاید تقصیر کانن دویل و کریستی است که ما را بد عادت کرده اند.

      

        بسم‌الله
«شهادت مادرم افسانه نیست»
همانطور که از عنوان کتاب پیداست و ادله ای که نویسنده با ارایه احادیث معتبر( بیشتر از اهل سنت) آورده ، قصد داشته تا جوابی در خور به منکران شهادت حضرت زهرا سلام الله علیها بدهد. همچنین در آخر کتاب خطبه فدکیه حضرت با ترجمه ای روان ضمیمه شده که خود به تنهایی ثابت کننده مظلومیت اهل بیت ( به خصوص حضرت زهرا سلام الله علیها ) می باشد. از آنجاییکه که حجم کتاب زیاد نبود، جا داشت نویسنده احادیث بیشتری را ذکر کند ولی خب قصد نویسنده چیز دیگری بود.

      

        بسم‌الله
«از دشت تا عرش»
اعمال دیروزمان در حال تراشیدن پیکر احوال امروز و فردایمان است. اگر آن اتفاقات در گذشته برایش روی نمی‌داد ( حتی یکی از آنها ) و اگر از ترس  ناشناخته ها آن انتخاب ها را نمی‌کرد دیگر شهید حاج قاسم سلیمانی به وجود نمی آمد. چقدر زیبا و ساده رشد کرد. حاج قاسمی زمانی حاج قاسم شد که در چهارده سالگی آن تصمیم را گرفت، از آن زمان متوجه  شد که در هر زمان و مکانی باید وظیفه خود را بدرستی انجام دهد حتی اگر کسی از آدم انتظار نداشته باشد.
ما هم باید اینگونه باشیم. هر جا نیازی بود، خلأیی بود اقدام کنیم.
منتظر دیگری نمانیم، چون دیگری خود منتظر دیگریست. اگر کمک به غیر نتوانیم ، به خود کمک کنیم. زنگار های وجود خود را بزداییم.

«هرگز گمان مبر کسانى که در راه خدا کشته شدند، مرده اند! بلکه زنده اند، و نزد پروردگارشان روزى داده مى شوند.»
      

        بسم الله
«پایانی با پیچ تند»
اول از همه بگویم  که فکر میکردم قرار است قاتلی پیدا شود و به پوآرو درس مبانی قتل را تدریس کند، برخلاف تصورم از عنوان کتاب قاتلی پیدا شد که بر اساس حروف الفبا آدم می‌کشت ( البته در اینکه قاتل میخواست به پوآرو درسی بدهد اشتباه نکردم).
تا اواخر داستان پوآرو هیچ کار بخصوصی نمیکند و دیگر شخصیت ها بار داستان را بدوش می‌کشند.
اما وقتی به حد نهایی داستان نزدیک میشویم یکهو خانوم کریستی تصمیم میگیرد ریل قطار را عوض کند و قطار داستان را به ایستگاه دیگری ببرد. و حالا میبینیم پوآرو( کسی که در کل داستان استنتاج خاصی نکرده) به آنی، مانند مسلسل از خود دلیل دَر میکند و نقشه قاتل را نقش برآب میکند و تمام.
دقیقا به همین سرعت.


      

        بسم‌الله
«عدالت منهای قانون»
خودم، خودم را از قبل اسپویل کرده بودم ( با تشکر از شبکه نمایش). با اینکه می‌دانستم پایان داستان چگونه است، ولی برایم جالب بود بدانم نویسنده چطور انگیزه های قتل را برایم رو می‌کند. 
در کل جالب و سرگرم کننده بود.
در آخر این سوال پیش می‌آید:
کدام یک ارجحیت دارد ، عدالت یا قانون ؟