اول درمورد داستان بگم که از اون چیزی که انتظار داشتم پایین تر بود، داستان خوب نمی تونست به من نفوذ کنه و من رو تحت تاثیر بذاره. داستان کمی عجولانه پیش می رفت و منطق زمانی خوبی نداشت.
شاید تمام این مشکلاتی که گفتم به خاطر ترجمه باشه.
البته اینم بگم که در کل از ترجمه هم خیلی راضی نبودم.
علاوه بر غلط های انشایی که کم نبود یک مشکل دیگه هم بود. اینکه کتاب فصل بندی نبود و تمام داستان پشت سر هم بود. حالا نمی دونم به خاطر ترجمه اس یا در کل کتاب اینطوریه.
        

          قطعا یک فرانسوی بسیار بیشتر از یک غیرفرانسوی از این رمان لذت می‌برد. چراکه رمانی است اجتماعی در باب پاریس و طبقه اشراف آن و آنچه در لایه‌های زیرین این زندگانی پر تلالو و خیره‌کننده می‌گذرد. بالزاک با هنرمندی و استادی تمام روابط ازلی پدر و دختری و احساسات بشری را در این رویکرد اجتماعی  تنیده و به رمان خود بعدی فراتر بخشیده است. با تعریف شخصیت جوان روستایی دانشجو در پاریس و تبیین احساسات مختلف او در مواجهه با جنبه‌های مختلف پاریس، به جراحی موشکافانه‌ای از اجتماع پاریس پرداخته است. از نظر من شاهکار گفتن این رمان گزاف نیست چرا که با وجود ادبیت، مستندی تاریخی است درباره فرانسه برای آیندگان تا ابد.
        

          اینترنت، یک هفته در ایران قطع بود و هنوز هست.
بماند یادگاری.
        

          بعد از خواندن مردی که می‌خندد ویکتور هوگو کمتر کتابی یا بگویم هیچ کتابی این چنین عواطف من را تحت تاثیر قرار نداده بود.
قلم زیبا، توصیفات فراگیر، اشراف نویسنده به موضوعات تاریخی اجتماعی و حتی فلسفی مندرج در داستان، عشق سرشار و نمایش تضادهای رفتارهای انسان‌های به ظاهر نزدیک همگی از ویژگی‌های  این کتاب است که آن را تبدیل به یکی از بهترین آثار ادبیات کلاسیک کرده است.
        

          #بابا_گوریو 

رمانی کلاسیک از ادبيات فرانسه اثر اونوره دو بالزاک که در نیمه‌ی اول قرن نوزدهم به چاپ رسید، رمانی که سعی در انعکاس وضعیت اجتماعی و سیاسی زمانه‌ی خود دارد.


شروع کتاب مانند اکثر آثار کلاسیک پر از توصیفاتی است که ممکن است خواننده را خسته کند و قید خواندن کتاب را بزند اما از صفحه‌ی صد به بعد، داستانِ کتاب رفته رفته شکل می‌گیرد و جذابیتش نمودار می‌شود طوری که با خواندن دو سوم از کتاب، دیگر نمی‌توانی کتاب را زمین بگذاری.


جالب آن است که بالزاک نوشتن این کتاب را سه ماه پس از پدر شدن خودش شروع می‌کند.

همان‌طور که از اسم کتاب پیداست، داستانِ کتاب در مورد مردی است به نام گوریو که عشقی افسانه‌ای و ماورایی به دو دخترش دارد؛ عشقی که در نهایت او را به نیستی و هلاکت می‌کشاند.
عشقی که دخترانش انگار آن را وظیفه‌ی پدرشان می‌دانند و هر کاری می‌کنند که از این عشق، نهایت سوءاستفاده را بکنند.

داستان اما قهرمان دیگری دارد که جوانی فقیر و دانشجو و به قول پاریسی‌ها، یک شهرستانی است، جوانی به نام اوژن راستینیاک که سرنوشت و زندگی‌اش با این پدر و دختران گره می‌خورد، جوانی که تمام آرزو و هدفش، وارد شدن به جامعه‌ی اشرافی پاریس است.


جامعه‌ای که بالزاک از فرانسه به تصویر می‌کشد جامعه‌ای بر مبنای پول و مادیات است. جامعه‌ای که در آن پول حرف اول را می‌زند و این ارزش حتی تمام عواطف بشری اعم از عواطف فرزند به پدر، همسر به همسر و انسان به انسان را تحت‌الشعاع قرار داده و حتی دین را هم در خود هضم کرده است، تا جایی که می‌گوید:
"دو کشیش و پسر سرودخوان و خادم آمدند و همه‌ی آنچه را که در این زمانه می‌شود به هفتاد فرانک خرید دادند، زمانه‌ای که دین آن‌قدر غنی نیست که رایگان دعا بخواند."

جامعه‌ی اشراف پاریسی که از بیرون نماد شکوه و عظمت و زیبایی است ولی در درونش خیانت و فساد و دو رویی موج می‌زند، حس انزجار و نفرت و مبارزه را در جوان دانشجو بیدار می‌کند...


#اونوره_دوبالزاک 
#مهدی_سحابی
#یادداشت
#معرفی_کتاب
#ادبیات_فرانسه
        

          داستان زندگی طبقات مختلف فرانسه را به وضوح نشان داده ،شخصیت پردازی های کاملا مشخص و مناسبند  از بدبختی های طبقه ی فقیر جامعه ی فرانسه و خوش گذرانی های اشرافیان و خوشبختی ب ظاهر آنان صحبت شده است و سرگذشت پدری تمام خود را برای دخترانش گذاشته و دخترانی که حتی دردم مرگ پدر حاضر به حضور درکنار او نشدند درکل به نظرم داستانی خوبی بود وبیشتر نکات اخلاقی را برجسته می ساخت. 
        

          پول یعنی زندگی، همه‌چیز بسته به پول است.

گفتار اندر توصیف باباگوریو از زبان نویسنده
اثر بزرگی را شروع کرده‌ام. 
باباگوریو کتابی است که کاملا خلاف انتظارتان خواهد بود. 
دوستانم معتقدند که با هیچ کار دیگری قابل مقایسه نیست و ورای همه‌ی کتاب‌هایی‌ست که تا به حال نوشته‌ام. 
این کتاب اثری بنیادی  است و شما پس از خواندنش به باباگوریو افتخار خواهید کرد، بعید است کسی پس از خواندن باباگوریو «بالزاکی» نشود.

گفتار اندر توصیف باباگوریو به قلم استاد مهدی سحابی
باباگوریو شعرِ مهرِ پدری است، حماسه‌ی پدری.
از دوجهت: اول از جنبه‌ی شخصیِ انسانیِ احساس‌ها، انگیزه‌ها و اعمالی که ریشه در عمیق‌ترین فعل و انفعال‌های تن و ذهن آدمی دارند، گستره‌ای از ساده‌ترین تپیدن‌های یاخته‌های جانوری تا اعلای عواطفی که همین جانور را سرمدی می‌کنند. دوم از جنبه‌ی آنچه شاید از جمله‌ی کمیاب‌ترین دستاوردهای کاملِ انسانِ اندیشمند آفریننده‌ي نوآور باشد و آن‌را به نام «کمدی انسانی» می‌شناسیم.
گوریو، پیرمردِ رشته‌فروشِ سابق، هیچ‌چیز نیست جز پدر. مفهوم همه‌ی وجودش، انگیزه‌ی گذران امروز و فردا و همه‌ی عمرش این است که پدر دو دختر است.

گفتار اندر داستان کتاب
باباگوریو کیست؟
باباگوریو پیرمردی‌ست ۶۹ ساله که در سال ۱۸۱۳ پس از ترک کار و فعالیت در پانسیون خانم ووکر گوشه گرفته بود، همسرش فوت کرده و دو دخترش را با عشقی ناب و بی‌انتها دوست می‌داشت و تا آخرین لحظات عمرش خود را موظف به بخشیدن تک‌تک سلول‌های بدنش به آن‌ها می‌دانست اما در عین حال دخترانش پس از ازدواج برخوردی با او داشتند که ... .
این رمان کلاسیک فقط در مورد زندگی این پیرمرد نیست و بالزاک به طور همزمان به داستان پردازی در مورد شخصیت‌های دیگری نیز پرداخته که از مهمترین آنان داستان یک دانشجوی جوان که همسایه‌ی گوریو در آن پانسیون بود و داستان زندگی او و پیوندش به گوریو نیز به شدت خواندنی بود.

بیش از این به داستان کتاب نمی‌پردازم و شما را دعوت به خواندن خود کتاب می‌نمایم اما در جایی از کتاب از زبان باباگوریو خواندم:
«آرزوی این‌که کاش ثروت داشتم تا آن‌را به فرزندم بدهم، تازه به من فهماند که فقیر بودن یعنی چه.»
و در این لحظه کتاب را بستم و آرزو کردم کاش باباگوریو پدرم بود و آن‌وقت نشانش می‌دادم عشق فرزند به پدری که عاشقش است یعنی چه!
و حال متوجه می‌شوم که چرا آیدین(مخلوق عباس ‌آقای معروفی در رمان سمفونی مردگان) چرا انقدر باباگوریو را دوست داشت و حالا می‌فهمم چرا موراکامی عزیزم بیش از ۶ بار باباگوریو را به من لینک کرد چون می‌دانم او هم چه‌‌ها از پدرش کشیده. 
بله همه پدرها و مادرها خوب نیستند و این‌که قانون نانوشته بدانیم همه‌ی پدرها و مادرها فرشته‌اند مزخرفی بیش نیست، نمونه‌اش پدرِ جانی و بی‌عاطفه‌ی من که تک فرزند و همسرش را رها کرد و رفت... تا اینکه روزی خبر مرگش رسید.
ای پدر بی‌وجدان و بی‌عاطفه، هیچ وقت تو را نمی‌بخشم. و آرزو می‌کنم روحت در عذاب باشد.

نقل‌قول نامه
«چه کسی می‌تواند بگوید دیدن کدام‌یک از این دو دهشتناک‌تر است، دل‌های خشکیده یا جمجمه‌های تهی شده؟»

«شاید در ذات بشر باشد که به سر کسی‌که بر اثر افتادگیِ واقعی یا ضعف یا بی‌اعتنایی رنج می‌کشد تا آن‌جا که می تواند بلا بیاورد. مگر نه این‌که همه‌ی ما خوش داریم زورمان را سر کسی یا چیزی امتحان کنیم؟»

«دل آدم وقت بالا رفتن از بلندی‌های محبت گه‌گاه استراحتی می‌کند ولی در سراشیب تندِ احساساتِ نفرت‌آلود بندرت می‌ایستد.»

«ثروت حرف آخر دنیاست.»

«بررسی اوضاع این دنیای خاکی به این نتیجه رسیده که فقط دو راه پیش پای آدم هست: یا فرمانبرداریِ‌ ابلهانه یا شورش»

«برای ثروتمند شدن باید کلان بازی کرد، وگرنه می‌شود گدابازی کرد و مرحمت زیاد.»

«عشق یک مذهب است و برگزاریِ آیین‌اش باید از هر مذهب دیگری گران‌تر تمام شود، زود می‌گذرد، مثل کودکی که خوش دارد سرِ راهش از خود ویرانی‌ها به جا  بگذارد.»

«هیچ‌چیز بدتر از این نیست که آدم عیب‌های خودش را برملا کند.»

کارنامه
این کتاب نخستین اثری بود که از بالزاک می خواندم اما حقیقتا اعتراف می‌کنم درست همانطور که نویسنده در مورد کتابش گفته، پس از خواندن این کتاب می‌توانم بگویم من نیز یک «بالزاکی» هستم.
قلم بالزاک را دوست داشتم و توصیف‌ها و شخصیت‌ پردازی‌هایش را قوی دیدم.
من هیج ایرادی در کتاب ندیدم که بخواهم نمره‌ای از کتاب کسر نمایم و به همین جهت بدون در نظر گرفتن هرگونه لطف یا ارفاق به نویسنده پنج ستاره را برایش منظور و ضمن اینکه کتاب را به لیست کتاب‌های مورد علاقه‌ام منتقل می‌کنم، خواندن آن را به تمام دوستانم پیشنهاد می‌کنم.

بیست و چهارم شهریورماه یک‌هزار و چهارصد
        

          اثری در خور توجه و تامل برانگیز،به نقد کشیدن جامعه ای اشرافی زده و از درون پوسیده با دستمایه های اخلاقی و پند آمیز ،شاهکاری که ارزش خواندن را دارد.
        

          هرگاه استثنایی در این قوانین بی‌چون‌وچرای نظام پاریسی باشد، باید آن را در گوشۀ انزوا، در میان ارواحی جست که هیچ در دام معتقدات اجتماعی نیفتاده اند. این ارواح در کنار چشمه های زلال و تندگذر و زاینده به سر می‌برند و به سایۀ سبز چراگاه خود دل‌بسته اند و سرمست از شنیدن آوازهای بی‌پایان اند که از زیان هرچیز به گوششان می رسد و انعکاس آن را در خود می یابند.
این ارواح در عین آنکه بر ساکنان زمین رحم می آورند، با شکیبایی در انتظار آن‌اند که بال و پر بگشایند.

جهانی که بالزاک نشان می دهد، جهانی است متعفن که ادم ها دائما خود را پشت نقاب های اشرافی پنهان می کنند.
صداقت، آنجا که آدم به خودیِ خودش وفادار است، هیچ طرفداری ندارد و همه بدنبال تظاهری اند که آنان را آنگونه که نیستند نشان بدهد. 

سه شخصیت داستان بالزاک، اعم از گوریو، ووترن، و اوژن دو راستینیاک افرادی هستند که در این معرکه نیستند اما می خواهند به نوعی وارد شوند و نوعی افتخار نصیب خود کنند و سرنوشت خود را به مدارج عالیه برسانند. 
ووترن و گوریو هر دو بیچاره می شوند. سرانجام تلخ آن دو، راستینیاک را متوجه بربادرفته‌گی پاریسی می کند و او می داند که هر کجا رفت، و به هر کجا رسید نمی تواند به وفاداری پاریسی ها و رقصندگانش تکیه کرد.
        

          🌧️ این کتاب آنقدر دقیق به توصیف دنیایی در حول پیرمردی به نام بابا گوریو میپردازد که خواننده احساس میکند در دنیای واقعی به دیدار او رفته است. داستان، مهربانی این پیرمرد در برابر زشتی‌های دنیا پیرامونش را صفحه به صفحه تا انتهای داستان همراهی میکند و در انتها، جایی که این زشتی به اوج خودش رسیده است، غمی شدید را در سینه خوانندگان رها خواهد کرد....
        

          رمان «بابا گوریو» بدون شک رمان تروتمیزی است؛ آن‌قدر همه‌چیز در این داستان به‌اندازه و درست و سر جای خودش است که واقعاً به‌نظرم راست است که می‌گویند این رمان چکیده‌ی بالزاک از هر لحاظ است و اگر می‌خواهید فقط و فقط یک رمان از بالزاک بخوانید (که به‌نظرم البته اشتباه می‌کنید) حتماً بروید سراغ این کتاب. نثر بالزاک، سبک نوشتاری‌اش، قدرتش در شخصیت‌پردازی‌ و تسلطی که بر روان انسان و روابط پیچیده‌ی انسانی دارد به‌وضوح در این روایت مشخص است و احساس می‌کنم در مجموع این اثر بسیار پخته‌تر از «چرم ساغری» بود که قبل از این خواندم. از همان صفحات اول فضای سرد و محقرانه و خاکستری پانسیون خانم ووکر در یکی از محله‌های پاریس تا مغز استخوان آدم فرو می‌رود. دقیق یادم است که صفحات اول کتاب را وقتی داشتم می‌خواندم که کف آشپزخانه نشسته بودم و منتظر بودم کوکوهایم سرخ شوند و سردی فضای داستان را در تمام اعضای بدنم حس می‌کردم و واقعاً سردم شده بود انگار، بااینکه نزدیک گاز نشسته بودم. از این شیطنت آقای بالزاک و شاید هم بشود گفت هوشمندی‌اش هم خیلی خوشم می‌آمد که کلی شخصیت به ما معرفی کرد بدون آنکه خودش را ملزم بداند که برای هر کدام نقطه‌ی پایانی را در روایتش در نظر بگیرد. مثل خانم ووکر، آقای ووترن، ویکتورین و ... . و اتفاقاً آن شخصیت‌هایی را که انگار محور اصلی داستان بر مبنای آن‌ها پیش می‌رفت دیرتر به ما شناساند. من احساس می‌کنم این کار بالزاک در خدمت فضاسازی و کمک به ما در شناخت شخصیت‌های اصلی‌تر بود. مثلاً ووترن و ویکتورین بودند تا ما اوژن را عمیق‌تر بشناسیم. 
اما علاوه‌بر شخصیت‌پردازی و فضاسازی خیره‌کننده‌ی آقای بالزاک، همان‌طور که اشاره کردم تسلط عجیب و غریبش بر پیچیدگی‌های روان و روابط انسانی حقیقتاً حیرت‌برانگیز است. روابط میان مستأجران سرای ووکر، خانم ووکر با مستأجرانش، رابطه‌ی باباگوریو و دخترانش، دخترانش و همسران‌شان و معشوق‌‌هایشان، رابطه‌ی اوژن با خانواده‌اش و... همه و همه با چنان موشکافی و دقت‌نظری مورد بررسی قرار گرفته بود که انگار با تحلیلی روان‌شناختی از یک متخصص تمام‌عیار مواجه بودیم. به‌ویژه از اینکه بالزاک سراغ نوعی از رابطه رفته بود که شاید کمتر در موردش صحبت می‌شود: رابطه‌ی پدر و فرزندانش. آن هم رابطه‌ای مبتنی بر ایثاری عجیب و غریب. چون دست‌کم خود من با روابط این چنینی بیشتر در میان مادران و فرزندان‌شان مواجه شده‌ام. و نحوه‌ی روایت بالزاک به‌ شکلی بود که در عین همدلی با بابا گوریو می‌توانستیم به‌صورت انتقادی به رفتار و پدرانگی‌اش نگاه  و درک کنیم که اتفاقاً کجاها ایثارش به خطا رفته است و کجاها می‌توانیم علی‌رغم اینکه به دخترانش حق نمی‌دهیم درک کنیم که چرا این‌طور رفتار می‌کنند. 
در نهایت این کتاب به‌خوبی ما را با جامعه‌ی پاریس قرن نوزدهم آشنا می‌کند، با آن حال و هوایی که سالن‌های معروف پاریسی داشته‌اند و نقش پررنگی که انگار همیشه‌ی تاریخ داشتن «روابط و آشنابازی» در موفقیت آدم‌ها ایفا می‌کرده است. پایان کتاب نیز یکی از بی‌نظیرترین و تکان‌دهنده‌ترین پایان‌های بالزاکی بود به‌نظرم.
        

          .

سرمایه همه چیز را مصرف می کند. حتی شرافت و عشق را هم مصرف می کند. 
اگر می خواهید بفهمید که منظور مارکس از این که سرمایه همه چیز را مصرف می کند چیست، ابتدا باباگوریو بالزاک را بخوانید، سپس سرخ و سیاه استاندال را. باباگوریو انسان ها را به سیاه و سفید تقسیم نمی کند. بلکه نشان می دهد چطور آنها که معمولا سفید دیده می وشند، در برابر آنها که سیاه به نظر مکی رسند، نقشی را بازی می کنند که سرمایه برایشان در نظر گرفته است. دختران گوریو شرور نیستند، اما به راحتی هرجنایتی را در حق پدر انجام می دهند. در عوض دو محصل، یکی محصل طب و دیگری حقوق، پای باباگوریو میم انند. اما آیا راستینیاک راهی غیر از راه دختران باباگوریو را در پیش می گیرد؟ خیر، او هم سهمش را می خواهد. او هم می رود که به زور بگیرد. پس چرا به حرف وترن گوش نداد؟ چون او نقابی سیاه بر چهره داشت. همین؟ آدم ها فریب می خورند چون سرمایه، برای هرکسی نقابی تدارک دیده. اما آنچه بین همه مشترک است، اطاعت از منش سرمایه پرستی است. در پرستش چنین بتی، خوب و بد یکی هستند و تفاوتی با هم ندارند. و حتی می شود گفت به کنایه این رمان، روسیاهان ه حقیقت نزدیکترند تا روسفیدان.



و این هم چند خط مهمان بالزاک:
  
پس از آنکه رنج های درونی باباگوریو را خواندید با اشتها غذا خواهید خورد و بی قیدی و بی اعتنایی خود را به حساب مولف کتاب خواهید گذاشت و تهمت مبالغه گویی و خیالبافی به او خواهید زد. ولی بدانید که این سرگذشت نه ساختگی است و نه افسانه. سراسر حقیقت است. این داستان چنان حقیقی است که هرکس می تواند عوامل آن را در خود، در دل خود، بیابد. 

سعادت شعر زنان است، همان طور که لباس زینت آنهاست. 

طبقه عالی شهر پاریس از وجود این قبیل اشخاصی که با رنج های معنوی و جسمی دست به گریبانند بی خبر است زیرا پاریس شبیه اقیانوسی است که هرقدر هم بجویید عمق آن نامعلوم است. اگر سرتاسر این اقیانوس را بپیمایید و بخواهید آنچه را که دیده اید شرح بدهید، هرقدر هم دقیق باشید، هرچند عده ای هم مثل شما این دریای ژرف را طی کنند و زیر آب های آن به جستجو بپردازند، باز هم گوشه ای پیدا خوهد شد که تا حال از نظرها محو بوده. 

این قبیل اشخاص فقط یک فکر در کله خود می پرورانند و از آن منصرف نمی شوند. تشنگی خود را با آبی دفع می کنند که از یک چشمه به خصوص بیرون بیاید ولو این آب متعفن باشد. برای آن که ازا ین آب بتوانند بنوشند، زن خود و بچه های خود را می فروشند، روح و جان خود را هم به شیطان می فروشند. برای بعضی از مردان این چشمه قمار است، برای بعضی دیگر داد و ستد در بورس است، جمع اوری تابلوهای نقاشی یا پرنده هاست، نواختن یک ساز موسیقی است، برای بعضی ها هم زنی است که بتواند برای آنها خوب نان شیرینی بپزد. به هرکدام از این مردها اگر تمام زن های دنیا را بدهید به آنها اعتنا ندارند و فقط طالب همان زنی هستند که هوس ها و امیال آنها را اقناع بکند. 

یا باید در راه ترقی پیش بروم یا در منجلاب رکود باقی بمانم... زندژی پاریسی یک جنگ و جدال دائمی است. 

زندگی نصف زن های شهر پاریس همین قسم است: از یک طرف تجمل و شکوه بیرونی و از طرف دیگر غصه های جانکاه درونی... زن هایی هستند که خود را به آن راه می زنند مثل این که ادای قرض صاحبان مغازه را فراموش کرده اند. زن های دیگر پول شوهرانشان را می دزدند: بعضی شوهرها گمان می کنند که می شود پارچه های کشمیری را که یکصد لویی ارزش دارد به بهای پانصد فرانک خرید، بعضی دیگر تصور می کنند که همین پارچه پانصد فرانکی را می شود به بهای یکصد لویی خرید. زن های بی چاره ای وجود دارند که بچه هایشان را گرسته نگه می دارند تا یک دست لباس تهیه کنند. 

اوژن هرسه صورت اجتماع را دیده بود. اطاعت، نبرد، یاغی گری. مظهر این سه چیز خانواده بود و اجتماع و وترن. در خود جرأت انتخاب نمی دیدک اطاعت ملالت بار بود، یاغی گری محال می نمود و عاقبت نبرد هم معلوم نبود... دلش گواهی می داد که دلفین قادر بود برای رفتن به ضیافت روی جسد پدرش هم قدم بگذارد. نه قوه آن را در خود می دید که به عنوان یک نصیحت گو خود را به میان افکند، نه جرأت آن را داشت که خود را از چشم دلفین بیندازد و نه این فضیلت را در خود می یافت که دلفین را ترک بکند. 

وطن از دست خواهد رفت اگر پدرها را زیر پا له کنند. این مطلبی است بسیار واضح. اجتماع و دنیا بر روی پدر می گردد، اگر بچه ها پدرشان را دوست نداشته باشند همه چیز فرو خواهد ریخت. 

یکی از مختصات شهر دلنشین پاریس این است که در اینجا شخصی می تواند به دنیا بیاید، در اینجا زندگی بکند و در اینجا بمیرد، بدون ا« که کسی متوجه باشد. بنابراین از مزایای تمدن استفاده بکنیم. امروز شصت نفر در این شهر مردند، حالا می خواهید برای تمام این مرده ها مجلس ختم بگذارید؟
        

          کتاب صوتیش رو گوش کردم و به شدت شیفته داستان شدم به قدری که در انتهای داستان اشکمو درآورد این کتاب نقش پول و ثروت رو به خوبی درزندگی نشون میده و البته نکات اخلاقی زیادی هم داره
        

          من فقط قسمت های مورد علاقم رو اینجا میذارم ،چون در مورد کتاب به اندازه کافی ریویو هست،فقط اینکه گاهی حس 
می کردم عشق باباگوریو به دخترانش از یک عشق پدری وارد یک عشق بیمارگونه شده و بعد از فوت همسرش عشقی رو که میتونست به همسرش داشته باشه به دخترانش ابراز میکنه...انگار دچار یک فرافکنی شده بود و برای فرار از مواجهه با اضطراب و ترس از نبود همسرش ،عشق به دخترانش رو بیش اندازه بود،هرچی به پایان کتاب نزدیک تر می شد بیشتر دوستش داشتم و حرف های باباگوریو در پایان کتاب واقعا ناراحتم کرد اما شخصیت اوژن رو دوست داشتم،درسته اول برای منافع خودش به دوتا خواهر نزدیک شد اما بعد اخلاقیات در وجودش رشد کرد و واقعا انگار به پسری برای باباگوریو بدل شد.
خیلی دوستش داشتم کتاب رو،با اینکه دیدن عشق بیش از حد باباگوریو برام آزاردهنده بود.
.
هایلایت های من:
نفرتش نه از عشقش بلکه از سرخوردگی امیدهایش مایه میگرفت دل آدمی وقت بالا رفتن از بلندیهای محبت گهگاه استراحتی میکند ولی در سراشیبتندِ احساسات نفرت آلود بندرت می ایستد.
.
دنیا منجلاب است، سعی کنیم در بلندیها بمانیم
.
هر چقدر سردتر حسابگری کنید، بیشتر موفق میشوید بدون ترحم ضربه بزنید آن وقت از شما میترسند. مردها و زنها را فقط مثل اسبهای چاپار به کار بگیرید که در هر منزلی خسته و مرده به جا می گذاریدشان به این ترتیب میتوانید به اوج امیالتان برسید.
می دانید این جا هیچ خواهید بود اگر زنی نباشد که به شما توجه و علاقه نشان بدهد یک زن جوان و ثروتمند و برازنده برایتان لازم است اما اگر عواطف صادقانه ای داشتید مثل یک گنج پنهانش کنید؛ نگذارید هیچکس ازش بو ببرد، چون در این صورت بدبخت میشوید دیگر دژخیم نخواهید بود بلکه قربانی می.شوید اگر عاشق شدید رازش را پیش خودتان نگه دارید تا زمانی که خوب نفهمیده اید برای چگونه آدمی میخواهید در دلتان را باز کنید رازتان را فاش نکنید برای پیشگیری و حفظ این عشقی که هنوز وجود ندارد سعی کنید به این جامعه ای که درش هستیم بی اعتماد باشید این را از من بشنوید
.
میدانید در
این مملکت چطور باید ترقی کرد؟ یا با درخشش نبوغ یا با شگرد .فساد یا باید مثل یک گلوله توپ میان این توده آدم راه باز کنید یا اینکه مثل طاعون به جانشان بیفتید شرافت به هیچ دردی نمی خورد همه در مقابل قدرت نابغه کمر خم میکنند البته ازش ،متنفرند سعی میکنند بدنامش کنند چون همه را برای خودش بر میدارد و به کسی چیزی نمی دهد؛ اما اگر پایداری کند بالاخره جلوش زانو میزنند؛ در یک کلمه اگر نتوانند زیر لجن دفنش کنند زانو میزنند و میپرستندش
.
به عقایدتان پایبند باشید نه به قول هایتان عقایدتان را اگر کسی خواست بفروشید آدمی که به این مینازد که هیچ وقت عقیده اش عوض نمی شود خودش را متعهد میکند که همیشه یک خط راست را دنبال کند و پیش ،برود ابلهی است که به برائت از خطا معتقد است چیزی به اسم اصول اخلاقی وجود ندارد هرچه هست رویداد است؛ قانون وجود ،ندارد هرچه هست شرایط است انسان برتر با رویدادها و شرایط کنار میآید و آنها را هدایت می.کند اگر اصول و قوانین ثابتی وجود داشت ملتها مثل پیرهن اصل و قانون عوض نمیکردند آدم قرار نیست از کلّ یک ملت عاقل تر باشد
.
شرافتِ نصفه نیمه نداریم شرافت یا هست یا نیست می
گویند
باید از گناه هامان توبه کنیم این هم یک نظام اخلاقی خوشگل دیگر که بر اساسش می توانی با یک اظهار ندامت ساده حساب یک جنایت را تسویه کنی
.
هر چقدر هم که آدمی زمخت و عامی ،باشد همین که عاطفه ای قوی و واقعی را بیان کند جریان خاصی از او می تراود که چهره اش را تغییر میدهد به حرکاتش جان می دمد صدایش را آهنگین می.کند اغلب حتی احمق ترین آدمها هم تحت تأثیر شور و عشق به بالاترین درجهٔ شیوایی در اندیشه اگر نه در زبان میرسند و پنداری در جوّی نورانی گام میزنند
.
تسلیم و بردباری مان بیشتر زگله و شکایتمان برایش دردناک بود در زندگی وضعیتهایی هست
که همه چیز را عذاب آور میکند
        

          پول یعنی زندگی، همه‌چیز بسته به پول است.

گفتار اندر توصیف باباگوریو از زبان نویسنده
اثر بزرگی را شروع کرده‌ام.
باباگوریو کتابی است که کاملا خلاف انتظارتان خواهد بود.
دوستانم معتقدند که با هیچ کار دیگری قابل مقایسه نیست و ورای همه‌ی کتاب‌هایی‌ست که تا به حال نوشته‌ام.
این کتاب اثری بنیادی است و شما پس از خواندنش به باباگوریو افتخار خواهید کرد، بعید است کسی پس از خواندن باباگوریو «بالزاکی» نشود.

گفتار اندر توصیف باباگوریو به قلم استاد مهدی سحابی
باباگوریو شعرِ مهرِ پدری است، حماسه‌ی پدری.
از دوجهت: اول از جنبه‌ی شخصیِ انسانیِ احساس‌ها، انگیزه‌ها و اعمالی که ریشه در عمیق‌ترین فعل و انفعال‌های تن و ذهن آدمی دارند، گستره‌ای از ساده‌ترین تپیدن‌های یاخته‌های جانوری تا اعلای عواطفی که همین جانور را سرمدی می‌کنند. دوم از جنبه‌ی آنچه شاید از جمله‌ی کمیاب‌ترین دستاوردهای کاملِ انسانِ اندیشمند آفریننده‌ي نوآور باشد و آن‌را به نام «کمدی انسانی» می‌شناسیم.
گوریو، پیرمردِ رشته‌فروشِ سابق، هیچ‌چیز نیست جز پدر. مفهوم همه‌ی وجودش، انگیزه‌ی گذران امروز و فردا و همه‌ی عمرش این است که پدر دو دختر است.

گفتار اندر داستان کتاب
باباگوریو کیست؟
باباگوریو پیرمردی‌ست ۶۹ ساله که در سال ۱۸۱۳ پس از ترک کار و فعالیت در پانسیون خانم ووکر گوشه گرفته بود، همسرش فوت کرده و دو دخترش را با عشقی ناب و بی‌انتها دوست می‌داشت و تا آخرین لحظات عمرش خود را موظف به بخشیدن تک‌تک سلول‌های بدنش به آن‌ها می‌دانست اما در عین حال دخترانش پس از ازدواج برخوردی با او داشتند که ... .
این رمان کلاسیک فقط در مورد زندگی این پیرمرد نیست و بالزاک به طور همزمان به داستان پردازی در مورد شخصیت‌های دیگری نیز پرداخته که از مهمترین آنان داستان یک دانشجوی جوان که همسایه‌ی گوریو در آن پانسیون بود و داستان زندگی او و پیوندش به گوریو نیز به شدت خواندنی بود.

بیش از این به داستان کتاب نمی‌پردازم و شما را دعوت به خواندن خود کتاب می‌نمایم اما در جایی از کتاب از زبان باباگوریو خواندم:
«آرزوی این‌که کاش ثروت داشتم تا آن‌را به فرزندم بدهم، تازه به من فهماند که فقیر بودن یعنی چه.»
و در این لحظه کتاب را بستم و آرزو کردم کاش باباگوریو پدرم بود و آن‌وقت نشانش می‌دادم عشق فرزند به پدری که عاشقش است یعنی چه!
و حال متوجه می‌شوم که چرا آیدین(مخلوق عباس ‌آقای معروفی در رمان سمفونی مردگان) چرا انقدر باباگوریو را دوست داشت و حالا می‌فهمم چرا موراکامی عزیزم بیش از ۶ بار باباگوریو را به من لینک کرد چون می‌دانم او هم چه‌‌ها از پدرش کشیده.
بله همه پدرها و مادرها خوب نیستند و این‌که قانون نانوشته بدانیم همه‌ی پدرها و مادرها فرشته‌اند مزخرفی بیش نیست، نمونه‌اش پدرِ جانی و بی‌عاطفه‌ی من که تک فرزند و همسرش را رها کرد و رفت... تا اینکه روزی خبر مرگش رسید.
ای پدر بی‌وجدان و بی‌عاطفه، هیچ وقت تو را نمی‌بخشم. و آرزو می‌کنم روحت در عذاب باشد.

نقل‌قول نامه
«چه کسی می‌تواند بگوید دیدن کدام‌یک از این دو دهشتناک‌تر است، دل‌های خشکیده یا جمجمه‌های تهی شده؟»

«شاید در ذات بشر باشد که به سر کسی‌که بر اثر افتادگیِ واقعی یا ضعف یا بی‌اعتنایی رنج می‌کشد تا آن‌جا که می تواند بلا بیاورد. مگر نه این‌که همه‌ی ما خوش داریم زورمان را سر کسی یا چیزی امتحان کنیم؟»

«دل آدم وقت بالا رفتن از بلندی‌های محبت گه‌گاه استراحتی می‌کند ولی در سراشیب تندِ احساساتِ نفرت‌آلود بندرت می‌ایستد.»

«ثروت حرف آخر دنیاست.»

«بررسی اوضاع این دنیای خاکی به این نتیجه رسیده که فقط دو راه پیش پای آدم هست: یا فرمانبرداریِ‌ ابلهانه یا شورش»

«برای ثروتمند شدن باید کلان بازی کرد، وگرنه می‌شود گدابازی کرد و مرحمت زیاد.»

«عشق یک مذهب است و برگزاریِ آیین‌اش باید از هر مذهب دیگری گران‌تر تمام شود، زود می‌گذرد، مثل کودکی که خوش دارد سرِ راهش از خود ویرانی‌ها به جا بگذارد.»

«هیچ‌چیز بدتر از این نیست که آدم عیب‌های خودش را برملا کند.»

کارنامه
این کتاب نخستین اثری بود که از بالزاک می خواندم اما حقیقتا اعتراف می‌کنم درست همانطور که نویسنده در مورد کتابش گفته، پس از خواندن این کتاب می‌توانم بگویم من نیز یک «بالزاکی» هستم.
قلم بالزاک را دوست داشتم و توصیف‌ها و شخصیت‌ پردازی‌هایش را قوی دیدم.
من هیج ایرادی در کتاب ندیدم که بخواهم نمره‌ای از کتاب کسر نمایم و به همین جهت بدون در نظر گرفتن هرگونه لطف یا ارفاق به نویسنده پنج ستاره را برایش منظور و ضمن اینکه کتاب را به لیست کتاب‌های مورد علاقه‌ام منتقل می‌کنم، خواندن آن را به تمام دوستانم پیشنهاد می‌کنم.

بیست و چهارم شهریورماه یک‌هزار و چهارصد
        

          نسخه الکترونیکی این کتاب رو خوندم 
داستان زیبایی داره 
برای نوجوون ها هم کتاب خوبیه
        

          داستان حول محور شخصیت باباگوریو است ( گرچه خودش حضور کمتری در داستان دارد)مردی که تمام ثروتش دخترانش هستند و او تمام خوشی و لذت را در فداکاری و فدا شدن برای آنها جست‌و‌جو میکند. داستان باباگوریو بستری برای نمایش زندگی طبقات مختلف پاریس و نشان دادن زشتی‌های آن است. راستینیاک، تنها شخصیت مثبت و "باتقوای" کتاب هم اهل شهر دیگری است. نویسنده اول کتاب قول میدهد که اشک خواننده را در بیاورد ولی خب چشمهای من که اشکی نشد. فکر میکنم وسایل و اتفاقاتی که نویسنده برای در آوردن اشک خواننده بهشون امید بسته در زمان ما عادی، تکرارشونده و حتی علمی هستند.
        

          باباگوریو هم مثل اکثر رمانهای کلاسیک شامل بخشهایی با توصیفات طولانی و جزئیات ملال آور است. با اینکه معرفی تعداد زیادی کاراکتر با جزئیات بعضا غیرلازم در ابتدای کتاب برایم کمی گیج کننده بود، اما حضور مفید همه این کاراکترها در خلق داستان برایم جذابیت بالایی داشت. 
با ترجمه به آذین خواندم اما با توجه به نثر قدیمی اش فکر کنم اگر ترجمه مهدی سحابی را میگرفتم بهتر بود