درواقع سه و نیم ستاره.
نمی‌تونم بگم که دوستش داشتم. نمی‌تونم بگم که نداشتم.
عجیب بود. برام خوندنش یکم سخت و طولانی بود. با توجه به اینکه رمان نوجوانه، می‌بایست خیلی زودتر خونده بشه، ولی نشد! طول کشید. خسته‌ام کرد. با اینکه خیلی چیزهایی داشت که می‌تونستم دوستش داشته باشم. ستاره‌ها و ماه و جادو و اژدها و جادوگر و پرنده‌های کاغذی.
چی از این‌ها قشنگ‌تر و دوست‌داشتنی‌تر؟  ولی... نمی‌دونم. شاید هم از ترجمه بود، که خیلی دلنشین نبود برام... یه جاهایی حس می‌کردم خیلی شعاریه. اندوه، امید، عشق!

پ.ن: نشر پرتقال رو دوست ندارم. کتاب‌های خوبی چاپ می‌کنه، جلدهای پرزرق و برقی داره، طراحی‌هاش قشنگن؛ اما انگار همین‌ها باعث می‌شه دوستش نداشته باشم. احساس کنم کالایی‌تر داره نگاه می‌کنه به کتاب‌ها. برای فروشِ بیشتر. انگار عشق کمتری توشه. باید بیشتر فکر کنم که چرا همچین حسی دارم درونم.
          

            کتاب دختری که ماه را نوشید ، کتاب جالب و سرگرم کننده ای هست .ایده ی داستان جدید بود و برعکس اکثریت کتابهای فانتزی الان کلیشه ای  و تکراری نبود .قلم نویسنده متفاوت و جالب بود و خیلی قلمشو دوست داشتم .یه قلم آرامش بخش و جالب داشت .کتاب در حد خودش خیلی باحال بود .اوایل کتاب یکم شاید جالب نباشه اما هرچی پیش میره جالب تر و باحال تر میشه و شخصیت پردازی ها هم خوب بود. در کل ، کتابی هست که ارزش خوندن داشته باشه!
          

            یکی از بهترین کتابهایی بود که خوانده ام.
تخیل جالبی داشت.
وکشش داشت.
زبان داستان جذاب بود.
          

            یک رمان با دوز تخیل بالا ،
 البته من حجم زیاد تخیل [به این سبک ] را دوست ندارم ! ولی خب گاهی غلبه و قوت داستان به حدی ست که با خواندن کتاب بخشی از تخیل ها ملموس میشن  . مثلا رمان دو جلدی اژدها سوار_کورنلیا فونکه . تخیلی که چهارچوب منطقی خودشو داره ، یه منطق جدید و البته فرق می کنه با تخیل بدون نظم و ساختار و در نهایت دارای باگ [ بگیم خلا یا هر فضای خالی] .
اما خب  چرا تا آخرشو خوندم ؟! 
واسه نمادها ! هر کلمه ای از کتاب و هر شخصیتی یه نماد بود . تصویر جالبی هم ساخته بود . اندوه خوار! موجودی که با اندوه قدرت می گیره و با امید ضعیف میشه ، یه تصویر هرچند نصفه نیمه و ناقص از استعمار جامعه و حکومت زور ... حکومت بر پایه های ترس و این جور حرف ها . ولی باز هم می گم یه تصویر نصفه و ناقص ، همون طور که کارتون های دیزنی هستن  با یه پایان شاد .
در کل اگه بگم به نسبت حجمش یکمم طول و تفضیل زیادی داشت . می شد خلاصه تر باشه و حتی مرموز تر. اما بهرحال می تونه مخاطب رو قانع کنه تا آخرشو بخونه ، باز فکر می کنم یه جاهایی یه کم به خواهش و التماس بیفته تا کنار گذاشته نشه !😄🤌🏻. جمله های خوبم کم نداشت ، تک جمله هایی که از همون نماد گذاری های دقیق نتیجه می شد .
          

            عالی 
عالی 
عالی
نثر چیه؟ شعر بود اصلا!
پر از جادو
پر از شخصیتای فوق العاده
مکان های فوق العاده
ایده های بدیع
حتی پایان هپلی اِوِر افترش هم به دل می‌نشست.. داستان نوجوان بود ولی پر از حکمت.
برای نوجوان هایی که خوندن یا قراره بخوننش خوشحالم.
          

            دوست نداشتم .
به عنوان یک آدم طرفدار فانتزی این کتاب برام خیلی ضعیف بود تقریبا خسته کننده و حوصله سر بر .
اوایل خوب بود ( اگه از داستان بوجود اومدن جادو صرف نظر کنیم ) چون امیدوار بودم اواسط یک اتفاقی بیفته تند تند میخوندم تا برسم به جایی که باید و جایی که این دختر واقعا قراره از قدرت هاش استفاده های بی‌نظیری کنه و کتاب پر بشه از ماجراجویی هایی که کتاب رو عالی می کرد اما صرفا به عنوان یک امید واهی بود و هیچ و هیچ .
از اون جور کتاب ها بود که اگه به عقب برگردم شاید نخونمش