یک رمان با دوز تخیل بالا ،
 البته من حجم زیاد تخیل [به این سبک ] را دوست ندارم ! ولی خب گاهی غلبه و قوت داستان به حدی ست که با خواندن کتاب بخشی از تخیل ها ملموس میشن  . مثلا رمان دو جلدی اژدها سوار_کورنلیا فونکه . تخیلی که چهارچوب منطقی خودشو داره ، یه منطق جدید و البته فرق می کنه با تخیل بدون نظم و ساختار و در نهایت دارای باگ [ بگیم خلا یا هر فضای خالی] .
اما خب  چرا تا آخرشو خوندم ؟! 
واسه نمادها ! هر کلمه ای از کتاب و هر شخصیتی یه نماد بود . تصویر جالبی هم ساخته بود . اندوه خوار! موجودی که با اندوه قدرت می گیره و با امید ضعیف میشه ، یه تصویر هرچند نصفه نیمه و ناقص از استعمار جامعه و حکومت زور ... حکومت بر پایه های ترس و این جور حرف ها . ولی باز هم می گم یه تصویر نصفه و ناقص ، همون طور که کارتون های دیزنی هستن  با یه پایان شاد .
در کل اگه بگم به نسبت حجمش یکمم طول و تفضیل زیادی داشت . می شد خلاصه تر باشه و حتی مرموز تر. اما بهرحال می تونه مخاطب رو قانع کنه تا آخرشو بخونه ، باز فکر می کنم یه جاهایی یه کم به خواهش و التماس بیفته تا کنار گذاشته نشه !😄🤌🏻. جمله های خوبم کم نداشت ، تک جمله هایی که از همون نماد گذاری های دقیق نتیجه می شد .