یادداشت‌های زهرا ساعدی (277)

          این کتاب را سال‌های دور وقتی کلاس زبان می‌رفتم از همکلاسیم به مناسبت تولدم هدیه گرفتم و بالاخره امسال خواندمش. نویسنده تا آنجا که من فهمیدم بیشتر کارتونیست است و کتاب را که در حوزه‌ی توسعه‌ی فردی و مثبت‌اندیشی است براساس تجربیاتش و نه تحصیلات نوشته.
نویسنده در کتاب مدام از مثبت‌اندیشی، تاثیر فکر برا زندگی و اینکه هرچه در سرمان بیاید رخ می‌دهد گفته و‌ خواننده را هم تشویق کرده.
من کتاب را به چند دلیل دوست نداشتم:
۱. اینکه فردی از روی تجربیات شخصی‌اش برای دیگران نسخه بپیچد را نمی‌پسندم.
۲. در کل با سخنرانی‌های انگیزشی، مثبت‌اندیشی و امثال این موارد زاویه دارم و هیچ‌وقت نتوانستم باورشان کنم.  مثلا در موارد متعددی نویسنده از فردی حرف زده بود که فقط بدی‌های زندگی را می‌بیند. به زعم من اگرچه بعضی‌ها بدبین‌اند اما برای عده‌ی زیادی ممکن است واقعا نقطه‌ی روشنی وجود نداشته باشد.
۳. نویسنده خیلی ساده به قضایا نگاه کرده بود و اصلا عمیق نشده بود.
۴. در مواردی مثل افسردگی یا فقر به هزاران فاکتور مرتبط توجه نکرده بود و معتقد بود تنها اعتقاد نداشتن به چیزهای مثبت باعث چنین نتایجی می‌شود.
۵. به نظرم بعضی مثال‌ها جنسیت‌زده بود، موفقیت‌های کاری و درسی درمورد مردان بود و مثال‌های ظاهری مربوط به زنان.

در کل به نظرم خوب است انسان مثبت‌اندیش باشد و از خوشی‌های کوچک زندگی لذت ببرد، چیزهایی که کتاب هم توصیه کرده اما زندگی واقعی پیچیده‌تر و دشوارتر از این حرف‌هاست.
        

          در مورد بعضی کتاب‌ها زندگی آدم به دو قسمت تقسیم می‌شود: قبل و بعد از خواندن کتاب. پایتخت فراموشی برای من همین‌طور بود. قبل از خواندن افغانستان جزو آخرین کشورهایی بود که دوست داشتم به آنجا سفر کنم و اطلاعاتم از افغانستان محدود به بادبادک باز بود. بعد از خواندن سرزمین و تاریخ، هر دو برایم جذاب شدند. ضمنا افغانیتان هم تقویت می‌شود!
        

          من به ادبیات ایران  با عباس معروفی و گلی ترقی علاقه مند شدم. دبیرستان برای بار اول سمفونی مردگان رو خوندم و شیفته ش شدم. و حالا که بعد از چند سال برگشتم باز هم برام دوست داشتنیه. کتاب روایت زندگی یک خانواده تو اردبیل زمان جنگ جهانی دوم و رضا خانه و خط داستانیش مستقیم نیست و فلش بک های متعدد داره. بی سوادی عامل بدبختیا و مصیبت های خانواده س. و انگار نماد این بی سوادی ایاز پاسبانه. پدر خانواده مستبده و تمام تلاشش در جهت حفظ خانواده س اون طور که می خواد ولی بین بچه ها فقط اورهانه که شبیه پدر میشه. همه کاراکترها قابل ترحمن. پدر بابت بی سوادیش، آیدین بابت نرسیدن به آرزوهاش، آیدا بابت جوونمرگ شدن، مادر بابت سوختن و ساختن و اورهان بابت بدمن شدنش. بیشتر از همه دلم برای آیدای طفلک سوخت. یکی از بهترین رمان های ایرانی.
داستان اینکه من چه طور صاحب این کتاب شدم هم جالبه. سمفونی مردگان سالها تو کتابخونه ما بود و از بچگی مورد توجه من بود. یادمه از مامانم پرسیدم سمفونی یعنی چی و وقتی گفت من باز پرسیدم مرده ها چه طور سمفونی می زنن و مامان که کتابو نخونده بود جوابی نامفهوم داد. سالها گذشت و من دبیرستانی شدم و کرم کتابی شدم که توی کتابخونه بابا و مامان هم دنبال کتاب بودم. سمفونی مردگان رو خوندم و عاشقش شدم. اول کتاب تقدیم نامچه داره و دختری به اسم ماندانا اونو تقدیم کرده. با دیدن تقدیم نامچه از بابا پرسیدم کی اینو بهت داده و متوجه شدم کتاب اصلا مال عمه بوده و ماندانا هم شاگرد عمه که برای روز معلم سمفونی رو به عمه کادو داده. چه شاگرد خوش ذوقی بوده ماندانا.
        

          مجموعه ای از آثار طنزپردازان تقریبا معاصر. تقریبا چون بعضیاشون معاصر محسوب نمیشن. غالب طنزها سیاسی و اجتماعی بود. و جالب اینجاست که برای روزگار امروز ما با وجود سالها اختلاف قابل استفاده بود. اوایل کتاب بابت چندان خنده دار نبودن طنزها پشیمون شدم از خرید و خوندنش. اما بعد تصمیم گرفتم اسم تمام طنزپردازانی که تو این کتاب اومدن رو سرچ کنم و بیشتر درباره شون بدونم و نیمچه بیوگرافیشون که تو کتاب اومده رو اصلاح کنم. نتیجه بسیار برام جالب بود. عده ایشون رو اصلا نمی شناختم و در مورد عده ای هم اطلاعات جدیدی کسب کردم. نکته غم انگیز این بود که بعضی از این نویسنده ها حتی صفحه ویکیپدیا نداشتند و برای برنامه آینده م اضافه کردنشون به ویکیپدیا رو تو دستور کار گذاشتم. نکته دیگه اینکه متوجه شدم نشریه توفیق، نشریه خوبی بوده و خیلیا از اونجا مشهور شدند. 
این هم یه بخشی از کتاب که حیفم اومد نذارم:
سخنگوی دولت در تمام دنیا معمولا کسی است که زبانش از همه اعضای کابینه درازتر است.
        

          توصیفات شخصیت ها و طبیعت هر دو به قدری خوب بود که تصویر سازی ذهنی بسیار ساده می شد و در نوشتن هم می تواند راهنمای توصیف باشد. اما آخر داستان خیلی سردستی تمام شده بود و فقط قرار بود زود بفهمیم همه خوشبخت شده اند. به نظرم می شد کتاب همان جا که جین با آقای راچستر ازدواج کرد تمام شود. مسئله آزاردهنده بعدی تعلیمات مسیحیت بود انگار راهنمای جامع مسیحیت به جای داستان باشد.
        

          حرف از عشق که می‌شود تصویر زوجی که مشغول کارهای متفاوتی هستند در ذهن شکل می‌گیرد. حکایت دکتر نون و زنش اما متفاوت است. عشقی عمیق اما همراه با زجر. عشقی که دوامش به مدت 26،7 سال تعجب‌آور است.  یک عاشقانه بسیار خوب. 
و دنیا از ذهن یک آدم با ذهن متلاطم. کسی که دکتر مصدق بعد از کودتا لحظه‌ای از او جدا نمی‌شود و زندگیش رقت‌انگیز می‌شود. کتاب نازک است و خوش‌خوان. حتما بخوانیدش
        

          دو روش برای تعریف کردن قضایا وجود دارد: گفتن تمام جزئیات ریز و بی اهمیت و گلچین کردن مهم ترها و طبعا جذاب تر کردن روایت. مارک و پلو از همان جذاب هاست از همان ها که با جزئیات خسته ات نمی کند. خاطره کوتاهی از هر سفر می گوید وتمام. فقط در همین حد که حسرت زده شوی و دلت بخواهد تک تک روایت ها را تجربه کنی.
        

          نمی‌دانم بار چندم بود که می‌خواندمش. عقل و احساس همیشه برایم کتاب غیرجذابی بود. غرور و تعصب را بیشتر دوست داشتم و عقل و احساس را که خواندم تصمیم گرفتم دیگر از جین آستین چیزی نخوانم. تا این بار. این بار همه‌چیز تغییر کرد. این بار خیلی بیشتر از دفعات پیش فهمیدمش و دوستش داشتم. بی‌تابی‌های الینور و ماریان هر کدام به شکل خودشان، شکست‌هایشان، سکوت ناچار الینور همه و همه مرا یاد خودم می‌انداخت. همذات پنداری چیزی بود که لازمش داشتم و عقل و احساس آن را داشت.
        

          لاهیری را قبلا خیلی دوست داشتم. مترجم دردها و خاک غریبش را خوانده بودم. بعدتر گودی را گرفتم که نصفه ماند. و مترجم دردها را که دوباره خواندم برایم معمولی بود. اما خاک غریب فرق داشت انگار. خاک غریب به نظرم پخته تر بود و داستان ها دوست داشتنی تر. بچه و تنهایی محوریت داستان ها هستند. بچه هایی که قرار است عصای دست باشند اما غالبا در بچگی وبال گردن اند و در بزرگسالی راه خودشان را می روند. و تنهایی. آدم های قصه های لاهیری تنهایند. حتی با وجود خانواده. 
داستان آخر داستان موردعلاقه م بود. در بازخوانی ام دوبار خواندمش و دوبار غمگین شدم.
        

          داستان در مورد مردی است در مورد بمب اتم و سازندگانش تحقیق می کند. کورت ونه گات انگار هیچ با دانشمندها خوب نیست. دانشمندان در تمام کتاب مسئله سازند. بی عاطفه و سنگدل و بدون توجه به انسان ها و ابزار اختراعیشان همه در جهت تباهی و نابودی انسان ها. نکته دیگر اعتقاد به جبر است. در گهواره گربه همه چیز براساس تقدیرو مشیت است و انسان ها چندان دخالتی در اعمالشان ندارند.
سالها پیش که دبیرستانی بودم وقتی کتاب را خواندم خیلی دوستش داشتم. اما این بار برایم مثل قبل نبود. اما در کل توصیه می شود.

پ.ن: ویراست کتاب مشکلات زیادی دارد. لحن گاهی یکسان نیست، غلط املایی دو جا وجود داشت. به نظرم بد نیست بازنگری شود.
        

          داستانی درباره نقش رسانه‌ها. داستانی که نشان می‌دهد چه‌طور می‌توان داستان را کاملا تغییر داد و مردم هم باور کنند. داستانی که می‌گوید نباید به رسانه‌ها اعتماد کرد. رسانه‌هایی که داستان‌ها را آن‌طور که می‌خواهند به خورد ما می‌دهند و فرسنگ‌ها از واقعیت فاصله دارند. درسی برای منِ علاقه‌مند به روزنامه‌نگاری: همیشه واقعیت را بنویس.
        

          سیزده، چهارده ساله که بودم تشنه کتاب خواندن بودم و کتاب مناسب سن من وجود نداشت. یعنی داشت ولی در کتاب‌فروشی‌های کوچک محلی پیدا نمی‌شد. البته گمانم به اندازه الان هم متنوع نبود. بعدها با رولد دال آشنا شدم و متوجه شدم چه‌قدر در آن سن کتابهایش را کم داشته‌ام. البته که کتابهایش برای من به سن محدود نیست و همین الان هم لذت می‌برم. ماتیلدا کتاب را دوست دارد و از تلویزیون بیزار است. دقیقا دو خصلتی که من هم دارم.  جادوی رولد دال و طنزش باعث شده این کتاب را بارها بخوانم.
        

          بعد از مرگ قیصر امین‌پور مثل تمام آدم‌های دیگری که بعد از فوت تازه به صرافت خواندن کتابهایشان می‌افتیم من هم شروع به خواندن شعرهایش کردم. بعضی شعرها عالی و بعضی دیگر را دوست نداشتم اما در کل خواندنش توصیه می‌شود.
        

          سالهای پیش وقتی اولین بار، داستان های لاهیری رو می خوندم خیلی شگفت زده تر بودم و بیشتر دوستش داشتم. حالا بعد چند وقت که برگشتم باز هم دوستشان دارم ولی آنقدری شگفت زده نیستم. 
بیشتر از هر چیز روابط سرد زن و شوهرها و شکست زندگی زناشوییشان ناامیدم می کرد. اینکه زندگی هایی که اولش شیرین بودند و بعد شدیدا تلخ می شن غم انگیزه. البته که واقعیته ولی تلخه.
        

          من هیچ‌وقت آدم شعر نبودم. من آدم رمان بودم. شعر؟ هر وقت که دلم بگیرد و دنبال تصویر باشم. و خب الان از همان وقت‌هاست. شعر خوب از نظر من شعری است که بتوانم تصویرش را در ذهنم بیاورم. و رنگ‌های رفته دنیا تا حد زیادی قابل تصویرسازی است.
        

          چیزی که دوست دارم توی زندگی تجربه ش کنم و خیلی بعیده که بتونم همین گشت زدن تو یه قلعه بزرگه درست مثل هاگوارتز. جایی که پر از رمز و رازه و باید بری کشفش کنی. البته هیچ دوس ندارم این رمز یه باسیلیسک باشه!
        

          اگر بنا باشه چند تا داستان عاشقانه نام ببرم قطعا بلندی های بادگیر هم تو لیستم خواهد بود. روابط عشقی داستان غیر معقول و نامتعارفن. هیندلی بعد مرگ زنش می خواره میشه، هیتکلیف برای عشق از دست رفته اش همه رو خرد می کنه، ایزابلا عاشق تصویر ذهنی اش میشه و انقد این تصویر براش عزیزه که به خاطرش همه چیز و همه کس رو ول می کنه میره. اما هر کاری که انجام میشه برای عشقه. 
هیتکلیف سنگدله کمر به نابودی همه بسته جز کاترین. اما من ازش بدم نمی آد و درکش می کنم بابت انتقام گرفتن از هیندلی.
و در آخر بلندی های بادگیر جزو کتابای مورد علاقه منه. نمی دونم چند بار خوندمش اما هر بار برام تازه س مثل بار اول.
        

          داستان‌های نویسندگان بزرگ برای نوجوانان در این کتاب چاپ شده و نقد هر داستان تهش آمده. کتاب برای نوجوانانی که اول راهند آموزنده‌ست و برای بزرگسالان هم جهت مطالعه آثار نویسنده‌های بزرگ.
        

          انگلیس قرن نوزدهم برای خانواده های اشرافی و اصیل زاده چه طور بود؟ جین آستین به این سوال پاسخ می دهد.آداب معاشرت اهمیت خیلی زیادی داشته که من شانس آوردم در قرن نوزدهم در انگلستان متولد نشدم. شخصیت پردازی ها به نظرم قوی بود و روند داستان هم منطقی جلو می رفت.