همه‌ی زندگی‌نگاره‌ها دوست‌داشتنی بودند اما زندگی‌نگاره‌ی نغمه ثمینی و ابراهیم حاتمی‌کیا دوست‌داشتنی‌تر بودند. داستان‌های جعفر مدرس صادقی، آیین نوروزی و کازوئو ایشی گورو را دوست داشتم. بخش کهن را زیاد دوست نداشتم و بخش مستند هم به نظرم نکته‌ی خاصی نداشت که خوشم بیاید. در عوض روایت‌های داستانی و روایت‌های مستند این شماره که دوست نداشتم، درباره داستان به نظرم عالی بود و از هر دو نوشته‌ی جان آپدایک و تیم پارکس لذت بردم. در بخش پایان خوش هم جین کر الی بود و بقیه ضعیف.