یادداشت‌های شیدا (18)

          برای من این کتاب بسیار حیرت انگیز بود،
ارتباطی که شاعر با طبیعت و رنگ ها داشت من رو به یاد آثار سهراب سپهری می انداخت و بسیار احساس نزدیکی و آشنایی رو برای من تداعی میکرد، نوع پرداخت و انتخاب واژگان و همچنین دسته بندی اشعار متناسب با فضای هر بخش با اسامی رنگ ها بسیار جالب و درست بود ✨ بینهایت لذت بردم و به فکر فرو رفتم و اشعار ایشون رو با تمام وجود نفس کشیدم.
زیبا بودند، زیبا 🤍
        

          عجیب. 
        

          بیا باهم کمی پیاده راه برویم! 
        

          این اشعار ارتباطی عجیب با قلبم دارد.. 
        

          همانطور که انتظار داشتم باشکوه بود؛
داستان در عین سادگی حرف های زیادی دارد که درباره ی زندگی، زیبایی ها و سختی های گونان آن و از همه مهم تر روش برخورد با آنها برایتان بگوید، در نظر من از جایی به بعد همانطور که در نظر خود پیرمرد گذر میکرد پیرمرد و ماهی هردو یک تن بودند و باهم دربرابر موج های خروشان و بمبک ها مقاومت میکردند و این همسانی موجودات و انسان ها بسیار تاثیرگذار و  دلنشین بود، هرچند احساس میکنم ماجرا عمیق تر از این حرف هاست...
مقدمه ی بی نظیر آقای دریابندری هم بسیار به کتاب ارزش و اهمیت بیشتری داده بود. 
        

          کلید را
در جمجه ام بچرخان و داخل شو
به آغوش ِ اعصابم بیا!
در تاریکیِ سرم بنشین
اتاق را بگرد
و هرچه را که سال هاست پنهان کرده ام
از دهانم بیرون بریز.
پرده ها را کنار بزن
چشم ها را بشکن
و متن را از نقطه ای که در آن اسیر شده
آزاد کن

- بخشی از شعر به آغوش اعصابم بیا
        

          بسیار آموختم. 
        

          بسیار کوچک و ناتوانم در برابر زیبایی بی اندازه این شعر، بسیار کوچک. 
        

          این کتاب بسیار برای روح انسان ضروریست.
احساس میکنم نیاز هست هرچند وقت یکبار دوباره مرورش کنم تا تمام اموزه ها در تن و جانم نشست کند.
این کتاب برای یکباره خواندن نیست، باید آن را زندگی کرد.
کتاب دیوانه اما برای من جدید و بسیار بسیار شگفت انگیز بود‌؛ دوست داشتم تا در جمعی از دوستان آن را باهم بخوانیم و بعد از آن به بحث درمورد هدف و غایت نهایی سخنان نویسنده بپردازیم. در تجربه من تحلیل هر نوشته حداقل برای خودم بسیار حائز اهمیت بود.
نوشته ها گویا از جهانی دیگر آمده بودند و داشتند با من سخن میگفتند، تجربه ای بود بی نظیر ✨
بسیار مسحور کننده و زیبا. 
        

          گاهی زیبایی در غم روزگار نهفته است. 
        

          زیباترین کتاب زندگی من ؛ 
در تمام مدت خواندن کتاب گویی با مهی از احساسات مسخ شده بودم و هر جمله من رو به بهشت فرا میخوند.
این کتاب مانند زندگی ای بود که به رگ هایم تزریق میشد، 
برای من خانه ی گیله مرد کوچک و محبوب آذری اش منطقه ای امن در هیاهوی جهان بود و سعی میکردم تا جای امکان صفحه به صفحه اش را در ذهنم حک کنم تا بتوانم همیشه در اون هوا نفس بکشم، تا هرزمان که تاریکی در جهان من رو احاطه کرد 
به اون پناه ببرم.
میدانم که در طول زندگی قرار است هزاران بار آن را از نو بخوانم چون با هر سفر دری دیگر از شعر، دانش، خرد و ژرفای وجودی انسان به رویم باز خواهد شد. 
و دراخر برای من کتاب در زیباترین حالت خود به شعر نوشته شده بود اما دیگران آن را رمان خطاب میکردند.. 

        

          کتابی زیبا، بی نظیر و عمیقا دوست داشتنی. ✨
یکی از کتابهای مورد علاقه من.
و میتونم بگم این کتاب باعث شد تا با داستانهای کوتاه آشتی کنم :>
هرکدوم از داستان ها دارای دنیای منحصر به فرد خودشون بودند و به شکلی اعجاب انگیز راه و روش خودشون رو داشتند.
نثر نویسنده نشان از درکی عمیق درباره ی افراد بود و این موضوع کاملا در داستان ها حس میشد.
بینهایت بینهایت و بینهایت به این کتاب عشق ورزیدم و از سطر به سطر کتاب لذت بردم
داستان ها سرشار از احساسات، مشکلاتی درونی، همبستگی بودند و  گاها لمسی از واقعیت تلخ رو همراه خودشون داشتند اما مهم ترین مسئله این بود که همه ی اونها به دور مهم ترین و ناشناخته ترین احساس موجودات این کره ی خاکی میگشتند.
بیان آنا گاوالدا از عشق بسیار زیبا و خواندنی بود
و همچنین باعث شد تا داستان ها عمیقا در قلبم نفوذ کنند🤍
        

          هاروکی موراکامی؛
این کتاب رو به عنوان اولین تجربه ام از موراکامی انتخاب کردم و میتونم بگم واقعا شگفت زده شدم!
در ابتدا کتاب ساده و کاملا عادی بنظر میرسید، وجود پرونده ی مشکوک در داستان باعث شد تا کمی بیشتر علاقه مند بشم و روایت دو داستان به موازات یکدیگر کاملا مجذوب کننده بود.
برای من میانه ی کتاب نقطه اوج محسوب میشد؛
فضاهای مالیخولیایی، شخصیت هایی عمیق همراه با بینشی شگفت انگیز که هر کدام برای خود درسی جداگانه بودند، استفاده از موسیقی و فلسفه، احساسات متنوع و ضد و نقیض، از بین رفتن و محو شدن مرز واقعیت و خیال، گریز از سرنوشت و درنهایت پیوند تمامی اینها در خط سیری حیرت انگیز که مانند ندارد.
هر شخصیت به نحوی منحصر به فرد بود و دنیای خودش را داشت؛ ناکاتا و گربه ها و باران ماهی و زالو هایش، جانی واکر و یخچالی پر از سر گربه ها، اوشیما و دانش عجیبش، هوشینو و تجربه ای جدید میان روزمرگی هایش و پیدا کردن علاقه اش به موسیقی کلاسیک، میس سائه کی و اندوه و حسرت گذشته و درنهایت کافکا و معماهایش!
احساس میکنم من تنها یک کتاب را نخوانده ام بلکه شاهد زندگی های گوناگون و درهم تنیدگی مخصوص انها بوده ام.
در اخر دوست داشتم تا پایان بندی کمی بهتر باشد و در اوج به اتمام برسد اما گمانم هدف لذت بردن از مسیر بود نه مقصد.
تجربه ای بی نظیر بود و از این پس بی صبرانه منتظر تجربیات بیشتری درکنار اقای موراکامی هستم :>
        

          کتاب ساده بود، نه خیلی بد و نه خیلی خوب؛
موضوع بسیار مهم که در کتاب کاملا حس میشد اهمیت ارتباطات انسانی و تاثیر آن بر روی زندگی شخصیت های کتاب بود، چیزی که در زندگی واقعی هم به وضوح قابل درک است.
اینکه هرکدوم از ما در زندگی همدیگه چه نقش هایی رو ایفا میکنیم و بسته به تصمیماتی که میگیریم چقدر باعث ایجاد تغییراتی گاها حیاتی میشیم.
حس میکنم با اینکه کتاب کم بود و جز رازهایی که ممکن بود بناچار از خود شخصیت ها شنیده بشه و بخش کوچکی از شخصیشون رو آشکار کنه احساسات اونها با تمام وجود حس میشد و هرکدوم ناشی از زخم ها و داستان های متفاوت خودشون بودند.
و در اخر از روایت ساده داستان لذت بردم و این سوال در ذهنم میچرخد که اگر فروغ می‌توانست بلند شود و خود را در آینه ببیند، چیزی که مشاهده میکرد یک قربانی برای تصمیمات دیگران بود یا صرفا خودش؟ 

پ.ن: این رو هم اضافه کنم که بعد از خوندن کتاب ترسی در من بوجود اومد که نکنه چندسال بعد( اگر عمر کنم) حسرت کسی یا کاری برام وجود داشته باشه. اما خب فکر کنم باید تجربه کرد و دید. :>

        

          این طور می شود که یک گربه، یک مرد بسیار چاق که به گربه آلرژی دارد، یک آدم بی خانمان و مردی به نام اوه در این شهرک به بازرسی روزانه می پردازند.
اوه نگاهی به آن ها می اندازد و به این نتیجه می رسد که احتمالا کم خطر ترین گارد تاریخ بشریت را تشکیل داده است.
.
نمیدونم چجوری ممکنه زیبایی کتاب رو توصیف کنم.
من تمام و کمال محو پیچیدگی و در عین حال صاف و ساده بودن شخصیت اوه شده بودم. اینکه همه چیز رو منطقی میدید و دنیا براش یک فرمول ساده بود، برخورد او که همیشه خاکستری بود با سونیای رنگارنگ و پرشور بنظرم قشنگ ترین اتفاقی بود که میتونست در کتاب رخ بده.
این کتاب بی آلایش و صادق بود درست مثل خود اوه
نویسنده به راحتی تمام تونست احساسات متنوع و عمیقی رو به خواننده منتقل کنه و اون رو جوری درگیر کنه که نتونه یک لحظه کتاب رو زمین بگذاره.
به طرز عجیبی با نوع نوشتارش، طنز هایی که بکار میبرد و تصویر سازی شخصیت هاش ارتباط برقرار کردم و بینهایت از خوانش کتاب لذت بردم. 
. 
وقتی داشتم کتاب رو میخوندم و به جمله ی بالا رسیدم تصویرش خیلی دقیق توی ذهنم اومد و میدونستم باید یک کاری راجبش انجام بدم :> * البته که اونجوری که میخواستم نشد اما خوشحالم یه خاطره ای از اوه و دوستاش همیشه توی ذهنم باقی میمونه *

        

          رویایی غم انگیز؛ 
میخواهم رو راست باشم، مواجهه  با 100-200 صفحه ی اول
به سختی برایم پیش میرفت، تشابهات اسمی، خط داستانی پیچیده و نثر جادویی و همچنین واقع گرایی ملموس کتاب همچنان برایم غریبه بنظر میرسید. 
چند روزی از او فاصله گرفتم و حتی تصمیم داشتم که " وقتم را هدر ندهم" و ادامه ی آن را نخوانم. اما یک شب چیزی درونی به من گفت شانسی دوباره به کتاب بدهم و شروع به خواندن کردم و دو روز بعد آن را به اتمام رساندم. 
این کتاب برای من سفری اعجاب انگیز به درون خانواده ای تنیده در غبار سحر آمیز تنهایی بود و به من این امکان را میداد تا همراه با شخصیت ها به گذار زندگی پرتلاطم و همراه با خاموشی عجیب ناشی از واقعیت بنشینم. 
هرکدام از نسلهای این خانواده به صورت منحصر بفردی راه خود را به سوی تنهایی و انزوا باز می یافت و این نه به خاطر طلسمی دیرینه بلکه به دلیل گذشت زمان و واقعیت زندگی میسر میشد. توضیحاتی دقیق و با جزئیات درباره ی شخصیت ها و آشنایی با شجره نامه ی آنها احساس شناختی عمیق را در خواننده بر می انگیخت و هنگامی که نویسنده از توقف زمان در کتاب سخن میگفت میشد به صورتی کاملا ملموس با آن ارتباط برقرار کرد زیرا هرکدام از ما در زندگی های روزمره خود آن ساعت های طولانی توقف زمان را حس کرده ایم که زهری از گذر بی پرده ی عمر را به همراه دارند.
باید اقرار کنم که جادوی نهفته در سطر سطر این کتاب بینهایت برایم لذت بخش بود و تاثیری در من گذاشت تا به قدرت ادبیات و کاری که میتواند با قلب هایمان انجام دهد بیشتر ایمان بیاورم. 
درنهایت از همه میخواهم تا هیچگاه لذت همنشینی با خانواده ی بوئندیا را از خود دریغ نکنند و هرچه زودتر خوانش کتاب را شروع کنند ✨


        

          برای من کتابی دلنشین بود هرچند نه به اندازه ی "درمان شوپنهاور"
در این کتاب به دلیل حضور شخصیت های برجسته ی تاریخ فلسفه و روانکاوی و همچنین به دلیل تنیدگی داستانی ساخته ی ذهن نویسنده همراه با واقعیت های تاریخی و ارتباطی که در گذشته وجود داشته است انگار بار دیگر تاریخی دستکاری شده با اعمال پرسش هایی دوباره نقل میشود. 
پرسش هایی شگفت انگیز مانند اینکه چه میشد اگر نیچه به روان درمانی خویش تن میداد؟ یا اگر می‌توانست از گفته های خویش روشی برای روان درمانی ارائه کند و بعد خود از آن بهره ببرد به چه صورت امکان پذیر بود؟ و..
با اینکه قسمت هایی از کتاب برای من خسته کننده بنظر میرسید درهرصورت از خط داستانی خوبی برخوردار بود و همواره مرا به خوانش بیشتر آن مجاب میکرد.
یکی از مسائلی که کتاب را بنظرم جالب توجه میکرد شرح صادقانه و بی پرده ی بیماری وسواس فکری هردو شخصیت کتاب بود که باعث میشد خواننده بتواند ارتباط نزدیکی با انها برقرار کند. 
کشمش عجیبی که در میان دو شخصیت کتاب در جریان بود به دلیل درکی که از توضیحات نویسنده درباره ی آنها به دست امده بود کاملا قابل درک بود و به جذابیت کتاب می افزود، و دراخر نیز گفته های نیچه از نظریات خودش به برویر من را شخصا دگرگون کرد و کمک کرد کمی بهتر و زیباتر به زندگی خود نگاه کنم؛ 
اینکه خودم این نوع زندگی را برگزیده ام و اگر تا ابد تکرار شود نیز باز هم همین گونه زندگی خواهم کرد. 

        

          این کتاب یکی از زیباترین و لذت بخش ترین هدیه هایی بود که کسی میتونه به خودش ببخشه
بقدری از خوانش این کتاب به هیجان اومدم که به سرعت به دنبال بقیه کتاب های اروین یالوم گشتم و با شوق انتخابشون کردم؛
حس میکنم کتاب سوال جالبی رو مطرح میکنه؛ 
چه میشد اگر آرتور شوپنهاور خودش رو در گروه درمانی می یافت و چه اتفاقاتی ممکن بود رخ بدهد؟
در کتاب هر یک فصل در میان ما با زندگی دردناک و جالب شوپنهاور هم اشنا میشیم تا بفهمیم چه تاثیری ممکن هست بر فلسفه خودش داشته باشه
و این کار باعث شد تا من کمی بیشتر اون فیلسوف بدبین و مردم گریز رو درک کنم و علاقه ای عجیب بهش پیدا کنم.
در همراهی با این ماجرا داستان گروهی درحال درمان نیز گفته میشه که بنظرم اینقدر خوب به داستان های هرکدوم از اشخاص در اونجا پرداخته بود که کاملا برای من آشنا بنظر می‌رسیدند و همه ی گفتگو ها و بحث های داخل گروه به خوبی برای من تصویر سازی میشد و انگار من هم بخشی از اون جمع بودم و بصورت عجیبی خوانش این متن به من در زندگی شخصیم کمک کرد نه تنها از طریق فلسفه خود شوپنهاور که بی نظیر هست و بلکه از طریق نحوه برخورد من با دیگران باعث شد تا کمی صریح تر و واضح تر خودم رو بیان کنم با استناد به گفته های درون کتاب درباره ی اینکه در هرموقعیت افراد باید احساسات خودشون رو بیان میکردند و همچنین مشاهداتشون رو از نظر میگذروندند
درکل کتاب بسیار جذاب و دلنشین است، درس های زیادی برای یادگرفتن دارد و شمارا بی وقفه به دنبال خود میکشد
شدیدا دلبسته ان شدم و برایم سخت است از ان گذر کنم اما هر شروعی پایانی دارد ✨