کلید را
در جمجه ام بچرخان و داخل شو
به آغوش ِ اعصابم بیا!
در تاریکیِ سرم بنشین
اتاق را بگرد
و هرچه را که سال هاست پنهان کرده ام
از دهانم بیرون بریز.
پرده ها را کنار بزن
چشم ها را بشکن
و متن را از نقطه ای که در آن اسیر شده
آزاد کن

- بخشی از شعر به آغوش اعصابم بیا
        

          شعر جناب گروس تصویر واضح  از سکانسی  گاها فراموش شده  زندگی است  که عمدتا تلفیق شده با فضا سازی سوررئالستی ، 
مواجهه من با ایشان فقط از طریق شعر بود اما با توجه به مصاحبه اول کتاب متوجه شدم چقدر  زاویه دید یکسانی نسبت به شعر و فضای موجود در ادبیات شعری کشور داریم.