یادداشت‌های منزویشم 𖧧 (21)

           کتاب جالب و خوبیه. چون کتاب مثال‌محوره، راحت با مسائل می‌شه ارتباط برقرار کرد و در موردشون فکر کرد.

        

          قلم نادر ابراهیمی همیشه برام جذاب بوده و هست. این چند روز که این کتاب رو می‌خوندم، حسی سرشار از عشق، غرور، خشم، اندوه و حتی شادی داشتم. جدای از پایان داستان که چیزی جز این از یک داستان قهرمانی انتظار نمی‌رفت، روایت زیبای ماجرا بود برام و جاهایی از داستان که در غمگین‌ترین لحظات هم، طنز ظریفی دیده می‌شد. 
        

          بخوام ساده بگم واقعا زبان شاعرانه‌ی کتاب برام دلنشین بود و از خوندنش لذت بردم. 
        

           انتخاب این کتاب هم بیشتر به خاطر مقدمه‌اش بود و نثر خاصش که به گفته‌ی خودش :« نثری که بیشتر به شعر می ماند تا نثر »... اینش جالب بود... با این که این کتاب در سال‌های خیلی قبل نوشته شده ولی حسش تازه‌ست و اتفاقاتش هم زیاد دور نیست شاید خیلی نزدیک هم باشه... در مورد نویسنده اش هم میتوانم بگویم  فقط اسمش را شنیده بودم ولی الان که این کتاب را خوانده‌م، می‌تونم بگم عاشقش شدم. (یادداشت برای ۴ سال پیشه)
        

          داستانیه که شخصیت اصلی آن -هرمز- می‌ره که امام حسن ع رو ملاقات کنه...
این کتاب رو پیارسال خوندم، شاید همه‌ی جزئیات داستان یادم نیاد ولی حسّی که بعد از خوندنش داشتم، خیلی زیبا و قشنگ بود... 

پیشنهاد می‌کنم که بخونید.
        

          حقیقتاً نمونه‌ای از کتاب‌هایی که توی داستان غرق‌ت می‌کنه، هست. فضای داستان تاریکه. تنها جایی که حس می‌کردم صحنه برام روشن و گرم و پرنور می‌شه، همون‌جایی بود که «سورمه» از دریچه‌ی زیرزمین برای آیدین روزنامه می‌نداخت. تنها نور، موقع باز‌شدن همون دریچه بود. این‌جا هم شخصیّت‌ها رو می‌شه نماد یه قشر از جامعه درنظر گرفت. خلاصه لذّت بردم و خب؛ مغموم.
        

          
نوشته‌های نادر ابراهیمی همیشه متفاوت بوده برام و این کتاب از کتاب‌هایی هست که غرق داستان و کلمات می‌شی...
اصل ماجرا در ستایش دلاوری‌های میرمهنای دُغابی هست در برابر بیگانگانی که چشم به ایران دوختن...
        

          
همون‌جور که از اسمش پیداست در مورد چیز‌هایی که باعث می‌شن ما کار عمیقی داشته باشیم صحبت می‌کنه. این‌که چطور می‌تونیم عوامل حواس‌پرتی رو دور کنیم، اصلا چرا باید این‌کار رو بکنیم و ...
از این نویسنده کتاب دیگه‌ای که قبلا خوندم و واقعا تاثیر گذاشت تو زندگی‌م کتابِ مینیمالیسم دیجیتال بود.


        

          
توی این کتاب مهم‌ترین چیزی که شما رو جذب می‌کنه، شخصیت‌های کتاب هست که هر کدوم می‌تونه نماینده‌ی یه طیف شخصیت توی جامعه باشه. شخصیت اصلی که پرنس میشکین هست و داستان حول ایشون می‌چرخه و تفاوت ایشون رو در نوع نگاه و رفتارش نسبت به بقیه حتما حس می‌کنید. 
یک بحث مهم دیگه تو این کتاب، بحث قدرت پول در ارزش‌گذاری انسان‌ها بود...
        

          همون‌جور که روی جلد کتاب هم نوشته: خاطرات خبرنگار عرب از سال ۱۹۹۶ به فلسطن اشغالی هست. مهم‌تر این‌که راوی این کتاب طرفدار صلح با صهیونیست‌هاست و نتیجه‌ای که از این سفر می‌گیره خیلی جالب و اثرگذاره.

        

          خاطره‌ی قدم‌خیر محمدی‌کنعان همسر شهید حاج ستار ابراهیمی. 
به جرئت می‌تونم بگم این کتاب یکی از بهترین خاطراتی بود که خوندم و انقدر که روایت خوبی داشت یه روزه تموم‌ش کردم. پیشنهاد می‌دم که بخونید.
        

          
این کتاب رو اتّفاقی شروع به خوندن کردم و با این‌حال یکی از کتابای خوبی بود که خوندم و خیلی دوسش داشتم. داستان جذّابی داره و جزو اون دسته از کتاب‌هاست که دوس داری ادامه‌ش بدی.
اگه تصمیم به خوندنش گرفتید، حتماً پیش‌گفتار مترجم رو بخونید.


        

           بخش اول این کتاب گفتگو‌های بین این دو شخص هست حول گذشته، اکنون و آینده‌ی اتّفاقات مرتبط با فلسطین. البته این گفتگوها برای سال ۲۰۱۴ هست و با این‌حال وضعیتی که گفته می‌شه رو الان هم می‌شه حس کرد. 
بخش دوم هم بازتاب‌هاست؛ که در مورد جنایات اسراییل و نسل‌کشی و موارد دیگه صحبت می‌کنه.


        

          
نگم براتون که من چه‌قدر سرِ خوندن این کتاب با چالش مواجه شدم. برای من به شخصه خیلی گنگ و سخت‌فهم بود تا جایی که بعد از سی‌صفحه خوندن دوباره از اول شروع به خوندن کردم. شخصیت‌ها گم می‌شدن و دیونه شده‌بودم. این موضوعات دلیلی بر بد بودن این کتاب نیست. صرفاً گفتم تا بگم سبک خودش رو داره. در نهایت بعد از این‌که در مورد کتاب اطلاعات کسب کردم، داستان برام بازتر و روال‌تر شد. می‌تونید بخونید برای به چالش‌کشیدن سطح اعصاب و روان‌تون.


        

          صحبت در مورد‌ش توی چند سطر نمی‌گنجه. موقع خوندن واقعا لذّت بردم و داستان سورئالی داشت. بعد از خوندن‌ش صحبت‌های دوستانم رو در موردش شنیدم و خب بیش‌تر از پیش متوجّه شدم ارزش داره که خونده بشه. 

        

          
این کتاب داستان تلخی داشت ولی لطافت عشق رو ما بین حوادث تلخ احساس می‌کردم. این شیرین بود برام. 
        

          
همون‌طور که روی جلد کتاب نوشته شده، این کتاب سفرنامه‌ست. بعد از خوندن‌اش متوجّه شدم سفرنامه‌ها هم می‌تونن جالب باشن، هم اطلاعات عمومی‌ت رو بالا می‌برن و هم حسّ و حالِ هر کشوری رو بهت منتقل می‌کنن، همچنین آداب و رسوم و فرهنگ. این‌که چرا اسم کتاب با این عنوان هست رو هم نویسنده توی مقدّمه توضیح می‌ده. همین.
        

          
این کتاب برام با جمله‌ی زیبایی شروع شد. یکی از چیزهایی که این کتاب رو جالب می‌کنه، نزدیک بودن زمان اتفاقات داخل کتاب هست که باعث می‌شه شما کاملا ماجرا و موضوعات رو درک کنی و پیوند عمیقی برقرار کنی. و این‌که دومین سفرنامه‌ای بود که خوندم و نظرم در مورد سفرنامه‌ها کاملا مثبته. در مورد قلم خوب جناب یامین‌پور هم که نیازی نیست چیزی بگم. 
        

          
این کتاب در مورد شخصی به نام «عبدالله» هست که وارد گارد شاهنشاهی می‌شه و بقیه‌ی ماجرا حول این محور اتفاق می‌افته. شروع کتاب جالب بود برام و چون روایت داستان خطی نبود، قشنگ‌ترش می‌کرد. داستان خیلی روان نوشته شده بود و تصویرسازی خوبی هم داشت. یک مورد منفی از نظرم این بود که وقوع بعضی اتفاقات داستان با توجه به پیش‌زمینه‌هایی که برای اون اتفاق چیده می‌شد، ضعیف بود و ساده؛ که باعث می‌شد آب سردی باشه به آتش هیجانی که داریم. جمله‌ی آخر کتاب رو واقعا دوست داشتم و شاید می‌تونستیم از این‌جور جملات ناب زیاد داشته باشیم تا ضربه‌‌هایی رو داشته باشیم تو داستان. در کل کتاب خواندنی‌ای هست و روایت داستان باعث می‌شه پیگیر داستان باشید.