یادداشت منزویشم 𖧧

        حقیقتاً نمونه‌ای از کتاب‌هایی که توی داستان غرق‌ت می‌کنه، هست. فضای داستان تاریکه. تنها جایی که حس می‌کردم صحنه برام روشن و گرم و پرنور می‌شه، همون‌جایی بود که «سورمه» از دریچه‌ی زیرزمین برای آیدین روزنامه می‌نداخت. تنها نور، موقع باز‌شدن همون دریچه بود. این‌جا هم شخصیّت‌ها رو می‌شه نماد یه قشر از جامعه درنظر گرفت. خلاصه لذّت بردم و خب؛ مغموم.