یادداشت‌های h.boodaghi (32)

          «جای خالی سلوچ» را که خواندم، حس کردم این نبودن، فقط نبودِ یک مرد نیست، بلکه غیبتِ امید است که مثل گرد و خاک، آرام و بی‌صدا روی همه‌چیز می‌نشیند. مرگان را دیدم که با دست‌های ترک‌خورده‌اش خانه را نگه می‌داشت، مثل درختی که در باد می‌لرزد ولی نمی‌شکند. میان کلمات، بوی نان داغ و خاک باران‌خورده و آه‌های فروخورده می‌آمد. این کتاب برایم نه فقط داستان، که مرثیه‌ای بود برای آدم‌هایی که هر روز در سکوت، با جای خالی‌هایشان زندگی می‌کنند.😔😔😔

        

          «پاییز فصل آخر سال است» قصه‌ی سه دختره که هر کدوم، از پنجره‌ی دل خودش، زندگی رو روایت می‌کنه. حرف از دوستی و عشق و رفتن و موندنه، از پاییزهایی که فقط توی هوا نیستن، توی دل آدم هم می‌نشینن. تلخه، اما مثل غروب آفتاب، قشنگی خودش رو داره.

        

          جالب بود 😍
        

          کتاب زن زیادی چندتا داستان کوتاه داره که بیشترشون درباره زن‌هاست. حتی اگه یه زن نقش اصلی نباشه، باز هم آخرِ داستان به اون مربوط می‌شه. نثرش ساده و روونه، ولی حرف‌هایی که توی داستان‌ها زده می‌شه، عمیقه و آدم رو به فکر فرو می‌بره. من خودم بیشتر از داستان‌های «نزهت‌الدوله» و «زن زیادی» خوشم اومد، چون خیلی قشنگ دغدغه‌ها و مشکلات زن‌ها رو نشون می‌دن. جلال آل احمد توی این کتاب بدون ترس رفته سراغ موضوعاتی که اون زمان کمتر کسی جرات گفتنش رو داشت. ظلم به زن‌ها و آدم‌های ضعیف جامعه رو خوب به تصویر کشیده و هنوز هم با اینکه سال‌ها گذشته، حرف‌های تازه‌ای برای گفتن داره.

        

          کتاب نازنین یکی از آن داستان‌هایی است که با وجود کوتاهی‌اش، آدم را تا مدت‌ها به فکر فرو می‌برد. داستایوفسکی در این داستان کوتاه، مثل همیشه عمیق‌ترین لایه‌های روح انسان را می‌کاود.

برای من این داستان، بیشتر از یک تراژدی شخصی بود؛ بازتابی از تنهایی، میل به دوست داشته شدن، و این واقعیت تلخ که آدم‌ها گاهی فقط زمانی که از دست می‌روند، قدرشان را می‌فهمیم. داستایوفسکی واقعاً استاد خلق موقعیت‌های عاطفی سنگین است.

        

          کتاب جالبی بود  .... یه جاهایی دلم برای سیمین دانشور گرفت،کاش هرگز اجازه ی چاپ این کتاب رو نمی داد...
این کتاب بعد از مرگ جلال آل احمد چاپ شده ...
یاد صفحه اول کتاب سووشون افتادم که نوشته بود به یاد دوست که جلال زندگیم بود و در سوگش به سووشون نوشته ام....
سیمین چقدر دل بزرگی داشتی تو 😔😔😔
        

          کتاب جالبی بود ولی نه در حدی که جزو شاهکارهای ادبیات ایران باشه...
به نظرم زیادی درباره اش اغراق شده
        

          یه شاهکار واقعی؛ از اون کتابایی که وقتی تمومش می‌کنی، یه چیزی ازش تو دلت جا می‌مونه، انگار یه تیکه از خودت رو لای صفحه‌هاش گذاشتی. «آیدا و آیدین»... دوقلوهای نازنینی که غمشون سنگینه، ولی شخصیت‌هاشون اون‌قدر قوی و واقعی‌ان که نمی‌تونی فراموششون کنی. بارها و بارها اشک ریختم براشون، باهاشون درد کشیدم، کنار مظلومیتشون بغض کردم. هربار که دوباره سراغ این کتاب می‌رم، حسش برام تازست، انگار برای اولین باره. واقعاً یکی از خاص‌ترین کتاب‌هایی‌ـه که توی قلبم جا خوش کرده.

        

          عالی بود😍
        

          قابل تامل😍
        

          جالب بود🥰
        

          جزو اولین کتابهایی بود که خوندم و با ابن که میگن کتاب زرد و ... هست ولی باعث کتابخون بشم
        

          انتظارم خیلی بیشتر بود با ذوق و علاقه شروع کردم ولی چیزی نداشت بجز یه مشت فحش و الفاظ رکیک
        

          قلم  و نثر آقای  خسروی عالیه ... با اینکه موضوع داستان  جذابیتی برای من نداشت ولی از نثر زیبایش لذت بردم.
 تصمیم دارم اسفار کاتبان از این نویسنده رو بخوونم.
        

          از اشعار آقای نظری خوشم میاد 🥰😍
        

          کتاب قیدار از آقای امیرخانی را که خواندم دیگر دوست نداشتم این کتاب را بخوانم ولی یکی از دوستانم تشویق به خواندن این کتاب کرد و چه خوب که خواندم و لذت بردم ....جاهایی از کتاب ساعت ها گریه کردم و بعضی جاها هم از ته دل و با صدای بلند خندیدم...
        

          برام جالب نبود،به نظرم من او خیلی بهتره...
        

          برام جالب نبود به زور تونستم تموم کنم
        

          کتابی متفاوت و روان  مناسب برای کسانی که در معرض افسردگی قرار دارند...
        

          توصیه می کنم با ترجمه ی جلال آل احمد نخوانید 😐😐😐