در دلِ تاریکِ زیرزمینی که بوی کاغذهای له‌شده می‌داد، انگار خودم را پیدا کردم.
هانتا، آن مرد خسته و تنها، با دستانی پُر از زخم و قلبی سرشار از واژه، به من آموخت که حتی میان زباله‌ها هم می‌توان زیبایی را نجات داد.
هر صفحه مثل زمزمه‌ای آرام در گوشم می‌نشست، مثل جرعه‌ای چای تلخ که کم‌کم مزه‌ای شیرین از خاطره می‌گیرد.
با او گریستم، با او خندیدم و در سکوتِ سنگینش صدای خویش را شنیدم.
این کتاب برایم تنها یک داستان نبود؛ آینه‌ای بود رو‌به‌روی جانم، پناهی امن و دوستی دیرینه.
      

        به نظرم کتابخانه ارواح از اون کتاب‌هایی بود که آدم رو یکهو می‌بره توی دنیای پر رمز و راز خودش. همون اول حس کردم فضای داستان یه حال‌وهوای تاریک و کمی وهم‌آلود داره، جوری که آدم ناخودآگاه می‌خواد بیشتر بخونه ببینه پشت این ماجراها چه رازی پنهانه. شخصیت‌ها به نظرم قابل لمس بودن، مخصوصاً وقتی با ترس‌ها و تردیدهاشون روبه‌رو می‌شدن. چیزی که من خیلی دوست داشتم، این بود که کتاب فقط یه داستان فانتزی ساده نبود، یه جورایی بین سطورش حرف‌هایی درباره مرگ، سرنوشت و حتی امید زده بود. شاید بعضی جاها ریتم داستان کند می‌شد، ولی همون حال و هوای خاص و فضاسازی قوی باعث می‌شد ادامه بدی. در کل حس می‌کنم بیشتر از اینکه فقط یک رمان ترسناک باشه، تجربه‌ای بود که بعد از خوندنش تا مدت‌ها توی ذهن می‌مونه.
      

        «کرنشا و پاستیل‌های بنفش» قصه‌ای است از کودکی که در دلِ سختی‌ها، به خیال و دوستی پناه می‌برد. کرنشا، گربه‌ای خیالی و مهربان، مثل سایه‌ای آرام همراه اوست؛ گاهی شوخ‌طبع، گاهی عمیق، و همیشه یادآور این‌که امید حتی در تنگدستی هم می‌روید.
این کتاب با زبانی ساده و شیرین، از چیزهایی می‌گوید که شاید همه‌مان در دل حس کرده‌ایم؛ ترس، نیاز، و در عین حال جادوی خیال. خواندنش مثل مزه‌ی یک پاستیل بنفش است: شیرین، کمی عجیب، و فراموش‌نشدنی...💜💜💜
      

        «جای خالی سلوچ» را که خواندم، حس کردم این نبودن، فقط نبودِ یک مرد نیست، بلکه غیبتِ امید است که مثل گرد و خاک، آرام و بی‌صدا روی همه‌چیز می‌نشیند. مرگان را دیدم که با دست‌های ترک‌خورده‌اش خانه را نگه می‌داشت، مثل درختی که در باد می‌لرزد ولی نمی‌شکند. میان کلمات، بوی نان داغ و خاک باران‌خورده و آه‌های فروخورده می‌آمد. این کتاب برایم نه فقط داستان، که مرثیه‌ای بود برای آدم‌هایی که هر روز در سکوت، با جای خالی‌هایشان زندگی می‌کنند.😔😔😔

      

        «پاییز فصل آخر سال است» قصه‌ی سه دختره که هر کدوم، از پنجره‌ی دل خودش، زندگی رو روایت می‌کنه. حرف از دوستی و عشق و رفتن و موندنه، از پاییزهایی که فقط توی هوا نیستن، توی دل آدم هم می‌نشینن. تلخه، اما مثل غروب آفتاب، قشنگی خودش رو داره.

      

        جالب بود 😍
      

        کتاب زن زیادی چندتا داستان کوتاه داره که بیشترشون درباره زن‌هاست. حتی اگه یه زن نقش اصلی نباشه، باز هم آخرِ داستان به اون مربوط می‌شه. نثرش ساده و روونه، ولی حرف‌هایی که توی داستان‌ها زده می‌شه، عمیقه و آدم رو به فکر فرو می‌بره. من خودم بیشتر از داستان‌های «نزهت‌الدوله» و «زن زیادی» خوشم اومد، چون خیلی قشنگ دغدغه‌ها و مشکلات زن‌ها رو نشون می‌دن. جلال آل احمد توی این کتاب بدون ترس رفته سراغ موضوعاتی که اون زمان کمتر کسی جرات گفتنش رو داشت. ظلم به زن‌ها و آدم‌های ضعیف جامعه رو خوب به تصویر کشیده و هنوز هم با اینکه سال‌ها گذشته، حرف‌های تازه‌ای برای گفتن داره.

      

        کتاب نازنین یکی از آن داستان‌هایی است که با وجود کوتاهی‌اش، آدم را تا مدت‌ها به فکر فرو می‌برد. داستایوفسکی در این داستان کوتاه، مثل همیشه عمیق‌ترین لایه‌های روح انسان را می‌کاود.

برای من این داستان، بیشتر از یک تراژدی شخصی بود؛ بازتابی از تنهایی، میل به دوست داشته شدن، و این واقعیت تلخ که آدم‌ها گاهی فقط زمانی که از دست می‌روند، قدرشان را می‌فهمیم. داستایوفسکی واقعاً استاد خلق موقعیت‌های عاطفی سنگین است.

      

        کتاب جالبی بود  .... یه جاهایی دلم برای سیمین دانشور گرفت،کاش هرگز اجازه ی چاپ این کتاب رو نمی داد...
این کتاب بعد از مرگ جلال آل احمد چاپ شده ...
یاد صفحه اول کتاب سووشون افتادم که نوشته بود به یاد دوست که جلال زندگیم بود و در سوگش به سووشون نوشته ام....
سیمین چقدر دل بزرگی داشتی تو 😔😔😔
      

        کتاب «چشم‌هایش» برای من جذاب بود؛ فضایی پررمزوراز، عاشقانه‌ای پیچیده و روایتی که رنگ و بوی تاریخ دارد. اما راستش را بخواهید، به نظرم کمی بیش از حد درباره‌اش اغراق شده. هرچند ارزش خواندن دارد، ولی در حد آثار شاخص و ماندگار ادبیات ملی ما نیست. بیشتر شبیه یک قاب زیباست که داستانی پرکشش را در خود جا داده، نه یک شاهکار بی‌نقص.

      

        یه شاهکار واقعی؛ از اون کتابایی که وقتی تمومش می‌کنی، یه چیزی ازش تو دلت جا می‌مونه، انگار یه تیکه از خودت رو لای صفحه‌هاش گذاشتی. «آیدا و آیدین»... دوقلوهای نازنینی که غمشون سنگینه، ولی شخصیت‌هاشون اون‌قدر قوی و واقعی‌ان که نمی‌تونی فراموششون کنی. بارها و بارها اشک ریختم براشون، باهاشون درد کشیدم، کنار مظلومیتشون بغض کردم. هربار که دوباره سراغ این کتاب می‌رم، حسش برام تازست، انگار برای اولین باره. واقعاً یکی از خاص‌ترین کتاب‌هایی‌ـه که توی قلبم جا خوش کرده.

      

        عالی بود😍
      

        قابل تامل😍
      

        جالب بود🥰
      

        جزو اولین کتابهایی بود که خوندم و با ابن که میگن کتاب زرد و ... هست ولی باعث کتابخون بشم