یادداشت h.boodaghi

        کتاب نازنین یکی از آن داستان‌هایی است که با وجود کوتاهی‌اش، آدم را تا مدت‌ها به فکر فرو می‌برد. داستایوفسکی در این داستان کوتاه، مثل همیشه عمیق‌ترین لایه‌های روح انسان را می‌کاود.

برای من این داستان، بیشتر از یک تراژدی شخصی بود؛ بازتابی از تنهایی، میل به دوست داشته شدن، و این واقعیت تلخ که آدم‌ها گاهی فقط زمانی که از دست می‌روند، قدرشان را می‌فهمیم. داستایوفسکی واقعاً استاد خلق موقعیت‌های عاطفی سنگین است.