یادداشت‌های ریحانه (12)

          چقدر زیبا بود.
حالا رسما می‌تونم بگم که نیکلای واسیلیویچ گوگول از نویسنده‌های مورد علاقه و محبوبمه.
شنل رو بیشتر دوست داشتم و بعدش یادداشت های یک دیوانه و بقیه. 
        

          خواندنش زمان زیادی از من نگرفت.
داستانی روان و جذاب داشت و ریتم  و آهنگی نسبتا مناسب.
نمی‌توانم بگویم که خیلی دوستش داشتم یا خیلی به وجد آمدم از خواندنش اما مجموعا در نظر بگیریم سرگرمی شیرینی بود.
فکر نکنم پیگیر جلدهای بعدش باشم، شاید اگر سیزده چهارده سالگی می‌خواندم خیلی برایم دوست داشتنی می‌شد. 
        

          شیرین و دل انگیز بود. هر چقدر به پایانش نزدیک می‌شدم بیشتر دلم می‌گرفت. 
        

          فکر کنم اولین کتاب امسال. لا به لای شلوغی های زندگی زنگ تفریح قشنگی بود.
اوایل کتاب رو بیشتر از اواخرش دوست داشتم. فکر کنم بتونم کنار بهترین فانتزی‌های خونده شدم بزارمش. حداقل فعلا.
داستان هم داستان نو و جالبی بود. این ایده روشن چشم ها و کلا جهان داستان.
اولین کتابی هم بود که از جناب سندرسون خوندم. (انقدر که شما بهخوانی‌ها درباشون گفتید گفتم زشته که هیچی نخوندم ازشون و خلاصه کار درستی هم بود)
        

          راستش را بخواهم بگویم اصلا آن طور که فکر می‌کردم نبود. هر چند خودم هم دقیقا سر در نمی آورم این پیش زمینه های فکری از کدام گوری می‌آید و لذت داستان را از بین می‌برد.
توقع داستانی بسیار خاص تر داشتم. به خاطر تمام تعاریف و این‌ها.
فکر کنم ترجمه‌هم کمی ضعیف بود.
به هر حال خود داستان چندان مورد قبول نبود برایم. موضوعی نبود که مورد پسندم باشد. انگار چیزی را که برای خودم مسلم بود صرفا می‌خواست یادآوری کند.
و آه از دست تام بیوکنن و دیزی های این دنیا. 
به قول نیک یک موی گندیده گتسبی می‌ارزد به همه‌شان. گتسبی هم حتی نه، جیمز گتس.
بعدها بازهم می‌خوانمش. احتمالا. 
        

          صادقانه بگویم که توقعم خیلی بیشتر بود و اصلا برآورده نشد. حتی نمی‌شود گفت که با یک داستان رودرو هستیم. بیشتر نوشته هایی  بود درمورد داشتن فرزندانی معلول. مثل وقت هایی که حالمان گرفته و می‌خواهیم یک چیزی بنویسیم، شرح حال مانند.
خلاصه من با ذهنیتی که داشتم چیز چندانی عایدم نشد. کتاب علی رغم حجم کمش تکرار هم زیاد دارد.
با این حال آقای فورنیه موقعیتش را خوب شرح داده. می‌شود احساسش کرد و همراهش غمگین  و سرخورده شد.

        

          مرگ باید تجربه عجیبی باشد. در تنهایی مطلق، بدون هیچ دستاویز و راه دررویی. تالستوی تا حدودی همین وضعیت را شرح داده.
این داستان مرگ ایوان ایلیچ است. بازرسی چیره دست با وضعیت زندگی معمولی و مثل خیلی از ماها. غرق در روزمرگی و روزمردگی و اسیر قطار زمانی که بی وقفه می‌گذرد و حالا نوبت او شده که پرتش کنند بیرون.(از این که نوبت اوست و نوبت ما نیست، خوشحال می‌شویم؟! ) البته که وحشت کرده. و البته که نمی‌خواهد و نمی‌تواند بپذیرد، و با این که در زمان کوتاه اقامتش در زمین کار خاصی نکرده اما نمی‌خواهد بمیرد.
باید بگویم که به فکر فرو فتم، برای لحظاتی من هم در حال مردن بودم وبه هر حال که مدام در حال مردنیم. کمی بیشتر احساسش کردم.

        

          ارتباطی که بین من و کتاب برقرار نشد بیشتر تقصیر خودم بود تا داستان . دچار یک نوع بی تمرکزی خاص شدم. حواسم کلا ترکم کرده. خلاصه کتاب رو با حساسيت و دقت یه کتابخون درست و حسابی نخوندم. پس اونطوری هم درکش نکردم و برام ملموس نبود.
بعدها شاید باز هم بخونمش. هرچند احتمالش خیلی کمه. روایتگری مرگ میتونست خیلی بهتر باشه. این که خود جناب مرگ که با این خیل عظیم آدمیزاد در ارتباطه یک دفعه تصمیم میگیره یه داستانی رو از میان این همه داستان آدمیزادی تعریف کنه به آدم این احساس رو میده که حتما باید داستان خیلی خاصی باشه! نبود ، حداقل برای من. اگر مرگ تعریفش نمی‌کرد و اون پیش زمینه فکری رو برام ایجاد نمی‌کرد، قطعا بیشتر دوستش می‌داشتم. به هر صورت  لیزل ممینگر کتاب دزد ،بابای چشم نقره ای و آکاردئون خاصش، مادر و فحش های عجیب و غریبش، پسری با موهایی به رنگ لیمو و به دنبال یه بوسه، ماکس بوکس باز  و همه همه یک گوشه ای از ذهنم خواهند ماند.. 
        

          این کتاب را با وقفه های بسیار خواندم. نه برای اینکه جذاب نبود،  برای اینکه خواندن نسخه اینترنتی و پی دی افش نسبتا کار سختی بود و با این حال آنقدری جذابیت داشت که در آن شرایط سخت تا صفحه آخر همراهش شوم.
مدت ها بود که دلم یک فانتزی جذاب می‌خواست. یکی از همین جهان های عجیب و غریب و پر از رمز و راز. و این کتاب انتظاراتم را برآورده کرد. خصوصا با آن سیاست و شاه و ملکه بازی‌ها. خلاصه که در شب های بیمزه تابستان خوب سرگرمم کرد.
درمورد داستان هم که همه آشنایی دارند. نمی‌توانم بگویم همه بخش های داستان را دوست داشتم و به نظرم منطقی می‌آمد ، اما بیشترش را می‌پسندیدم.
اگر شماهم مثل من دلتان برای یک جهنم فانتزی جذاب تنگ شده، این کتاب انتخاب مناسبی است :))
        

          ببر سفید یکی از آن کتاب هایی بود که بی‌دلیل و بدون دانسته های قبلی سراغش رفتم. حتی نمی‌دانستم داستان در کجا می‌گذرد و متعلق به چه کشوری ست. بعد هم که فهمیدم هندی ست برایم جالب تر شد چرا که هیچ کتابی از ادبیات هند تا به حال نخوانده بودم.
قرار نیست داستانی بخوانید که از آن لذت ببرید. قرار نیست با کتابی پر از شگفتی و اتفاقات خوب روبرو شوید. همان صفحات اول باعث می‌شود با یک چهره مغموم و متاسف آن را بخوانید و از آن همه فقر و فلاکت و شوربختی متاثر شوید.
داستان، روایت زندگی یک پسر هندی از طبقه کارگر و ناتوان هند است. پسری باهوش و با قابلیت های فراوان اما به خاطر برچسب فقیری که رویش خورده و طبقه ضعیفی که در آن زندگی می‌کند هیچ وقت نمی‌تواند با استفاده از یک راه راست و درست به یک زندگی معمولی و متوسط دسترسی پیدا کند. اما بالرام حلوایی پسری نیست که به این راحتی ها تسلیم شود و به حداقل زندگی راضی شود. او کسی است که هر کاری می‌کند برای موفق شدن و داشتن یک زندگی معمولی. او هر کاری می‌کند. 
شرح حال طبقه کارگر و فقیر و آن طور زندگی سنتی هندی به خوبی در کتاب بازگو شده. و از طرف دیگر هم، زندگی اشراف و طبقه ثروت مندان.
این مقدار فاصله طبقاتی و تفاوت زندگی ها واقعا وحشتناک است. این که در نهایت هم باید به بالرام حق داد که آن کار را بکند هم واقعا وحشتناک است. مدام با خود فکر می‌کردم که شاید می‌شد کار دیگری هم کرد. اما راستش را بگویم، باز هم به نظرم او درست ترین کار را کرد. نفرت بالرام را به خوبی احساس می‌کردم و منشا و دلیل آن را هم به خوبی می‌فهمیدم. پس بله، کار درستی بود.
توضیحات نویسنده از بابت دلایل آن فرهنگ و فاصله طبقاتی که در جامعه‌شان پدید آمده بود هم متفاوت و منطقی بود.
حالا دلم می‌خواهد کتاب دیگری هم از ادبیات هند بخوانم. به طور کلی ببر سفید تجربه ای ناخوشایند ولی جالب بود .
یک ستاره به خاطر پایان بندی که احساس می‌کنم کمی باعجله انجام شده بود. 
        

          مردی در تبعید ابدی.
این کتاب را نه برای خودم که برای مادرم از کتابخانه امانت گرفته بودم. مادرم نخواند و من خواندم. ابتدا احساس می‌کردم جالب نخواهد بود و دوستش نخواهم داشت و احتمالا داستانی نیست که مورد پسند من باشد. هم جالب بود و هم دوست داشتنی و دلنشین.
نثر و نوشتار آقای ابراهیمی بسیار زیبا و دلپذیر است و باعث می‌شود  آدم دوست داشته باشد بیشتر و بیشتر بخواند و کتاب را کنار نگذارد. خصوصا آن اوایل داستان، چه صحبت ها و گفتگوهای جذابی بود. بسیار لذت می‌بردم و باعث لبخند های کوچکی می‌شد.
هر چه جلو میرفت اما این جذابیت برای من کم و کمتر می‌شد. داستان، روایت دقیقی نیست. کتابی نیست که بخواهیم از آن به عنوان یک زندگی نامه جامع و کامل یاد کنیم. به هر حال برای منی که هیچ چیز از زندگی این ملای عزیز نمی‌دانستم جالب و خواندنی بود. شرح اتفاقات کلی و سرگذشتی کوتاه از جناب ملاصدرای شیرازی ست که به واسطه توانایی و نگرش‌ خاصش تبدیل به شخصیتی شاخص در علوم حکمت و کلام و فلسفه ایران شد. آن قسمت های فلسفی را به راحتی نمی‌فهمیدم و الان هم نمي‌توانم بگویم چیز زیادی یادم مانده، اما برای آشنایی کوتاهی با نگرش ملاصدرا فکر می‌کنم کافی بوده باشد.
خلاصه علی رغم اینکه تصمیم نداشتم آن را بخوانم، جذابیت و نثر زیبای آقای ابراهیمی باعث شد که با همان چند صفحه کوتاه که ابتدا مطالعه کردم تا صفحه آخر با آن همراه شوم و از این بابت خوشحال و راضی هستم.
تفکر و آگاهی در کتاب هم به نوبه خود جالب و خواندنی بود. آن مبارزه طلبی و دل‌زدگی ملاصدرا از ملایان حکومتی و متحجران، و این محکوم بودن او به تبعید ابدی، از نکاتی بود که به یادم خواهد ماند.

        

          جین ایر را نه آنقدرها دوست داشتم و نه آنقدرها از آن بدم آمد.
البته‌ کتابی بود که قطعا در یادم خواهد ماند، احساس موقع خواندنش، بعضی از قسمت‌های کتاب. شاید مهم ترین چیزی که در روند خواندن آن آزار دهنده  به حساب می‌آمد  آن همه توصیف و توضیح بود. خسته می‌شدم و دلم می‌خواست مثل دیدن یک فیلم چند ثانیه‌ای بزنم جلو و با این حال نمی‌شد. جدای این نکته داستان هم چندان مورد علاقه من نبود. دوباره یادم آورد چرا از هر داستان عاشقانه‌ای دوری می‌کنم. حوصله این همه احساس و علاقه و عشق و محبتی که نویسنده هر مقدار توضیح را برایش کافی نمی‌داند برای منی که کلا علاقه ای به عاشقانه ها ندارم بیش از اندازه خسته کننده بود. و با این حال من را تا صفحه آخر با خود همراه کرد.
جین ایر دختری ست یتیم که از بخت بد توسط اقوام نامهربانش بزرگ می‌شود. هیچ کس به او به اندازه کافی احترام نمی‌گذارد و دوستش ندارد و حتی در حقش ظلم هم می‌شود. بعد از مدتی به یک مدرسه شبانه روزی خیریه مانند می‌رود و زمان زیادی را در آن جا می‌گذارند. و بعد تر از آن یک جورهایی تازه داستان آغاز می‌شود. جین بعد از بیرون آمدن از مدرسه در تلاش است که زندگی‌ای برای خود بسازد و سرپناهی فراهم آورد. و در طی این ماجرا ها زندگی او به کل تغییر می‌کند.
احتمالا همین پیچش های زیاد داستانی بود که مخاطب را یک آن هم به حال خود نمی‌گذاشت و مدام کنجکاو نگه می‌داشت.
توصیفات محسوس زیبا و احساسات جریان یافته در کتاب هم قابل لمس بود. شخصیت های داستان هم آدم های عجیبی بودند. نه می‌شد خیلی دوستشان داشت و نه خیلی دوستشان نداشت! البته شخصا از جین زیاد خوشم نمی‌آمد. 
به هر صورت تجربه‌ای دلنشین و جالب در این روزهای گرم تابستان بود. 
 خلاصه که به یک بار خواندش می‌ارزید.