یادداشت‌های سیده سارا حسینی (31)

          اکثر ما، خدا رو به دو دلیل عبادت می‌کنیم: ترس از جهنم یا شوق بهشت. این وسط، تعداد کمی عاشق‌ هم هستن که خدارو به‌خاطر خودش عبادت می‌کنن. 
《غوغای عارفان و تمنای عاشقان
حرص بهشت نیست، که شوق لقای توست!》
با خوندن این کتاب، می‌فهمیم که چقدر لذت‌بخشه دوست داشتن خدا و چطور میشه عشق خدارو به دست آورد.
        

          کتابی درمورد موجود بدبختی به اسم آلدو در جامعه‌ی سیاه و پرجنایتی که هنوز نتونستم باور کنم واقعا وجود داره. بیشترین چیزی که درمورد این کتاب دوست داشتم، تشبیه‌های فوق‌العاده‌ی نویسنده بود و شخصیت‌پردازی خوب. اما بعضی از جمله‌ها -جمله‌هایی که برای مثال ویژگی‌های یه چیز رو نام می‌برن- به قدری طولانی بودن که اصل مطلب رو یادم می‌رفت. خط داستانی هم می‌تونست خیلی بهتر از این باشه. در کل، کتاب جالبی بود و الان به‌شدت افسردگی پایان کتاب دارم. ×_×
        

          از این کتاب‌هایی که دلم نمی‌خواد فقط یه بار بخونم و بره... دلم می‌خواد همیشه همراهم باشه و هروقت بی‌کار میشم باز کنم و بخونمش...
        

          بالاخره کتاب تموم شد؛ با فاصله‌ی زمانی زیاد بین چند فصل آخر و بقیه‌ش. هشتمین کتابی بود که از کلکسیون کلاسیک افق(متن کوتاه شده) می‌خوندم و چیزی که سر بقیه‌ی کتاب‌ها احساس کرده بودم و سر این کتاب ازش مطمئن شدم، اینه که این روند خلاصه کردنه خیلی خوب انجام نمیشه. انگار به اواخر کتاب که می‌رسن، یادشون میفته که باید بیشتر از این خلاصه می‌کردن و خیلی ناگهانی به داستان شتاب می‌دن و آخرین اتفاق‌های داستان رو تیتروار سرهم‌بندی می‌کنن.
یه نکته‌ی دیگه هم این که اگه جزو کسایی هستید که شخصیت‌های زیاد کتاب رو یادداشت می‌کنید تا موقع خوندن باهم اشتباه نگیریدشون، این کتاب هم به شدت نیاز داره به این کار.
گذشته از این‌‌ها، کتاب فضای خوبی داشت؛ و در فضای خوبی هم خوندمش: میز گوشه‌ی کتابخونه که از پنجره‌ی پشتش آفتاب ملایمی میفته روی صفحه‌ی کتاب و این باعث میشه این کتاب همیشه در خاطرم بمونه.
        

          این که موقع خوندن، یه وقت‌هایی کتاب رو ببندم و خودم توی ذهنم داستان رو پیش ببرم و خیال‌پردازی کنم رو دوست دارم. خیلی زیاد. ولی در نهایت دوست دارم کتاب رو باز کنم و چیزی که توی ذهن نویسنده بوده رو بخونم.
موقع خوندن سوال‌های زیادی برامون پیش میاد که اکثرشون بعد از پایان کتاب هم بی‌جواب می‌مونن.
داستان تا اواسطش مدام جذاب‌تر می‌شد اما رفته رفته جذابیتش رو از دست داد. از یه جایی به بعد، خوندن رو فقط به‌خاطر این ادامه دادم که بفهمم "غریب آشنا" کیه؛ اما هنوز هم نمی‌دونم. خلاصه که پایان باز خوبه، ولی نه دیگه در این حد!TT
سه ستاره برای شخصیت‌پردازی خوب و استفاده از لهجه‌ی قشنگ آبادانی.
        

          از اون شنبه‌هایی بود که همه داشتیم به هفته‌ی پر کارِ پیش رومون فکر می‌کردیم. در حالی که توی راهرو قدم می‌زدم و به این فکر می‌کردم که دقیقا چه‌جوری قراره همه‌ی تکالیف رو انجام بدم و برای شش‌تا امتحان و کوئیز درس بخونم، متوجه شدم جلوی کتابخونه وایسادم. بی‌هدف رفتم تو، ولی همون اول، چشمم خورد به کتاب مرغ مقلد. برش داشتم و رفتم سمت میز کتابدار. گفت دهمی‌ها میان کتاب تست می‌برن، تو هنوز میای کتاب بگیری؟ ببر و هروقت دلت خواست بیار.
تا چند روز، زنگ تفریح آخر، بعد از نماز، گوشه‌ی آفتابی نمازخونه نشستم و مرغ مقلد خوندم. با دختری که سندروم آسپرگر داره همراه شدم و این همراهی در حدی بود که هنوز هم احساس می‌کنم فقط یکم با مرز آسپرگر فاصله دارم. به این فکر کردم که حادثه‌هایی که ما خبرشون رو می‌شنویم و می‌خونیم، چقدر می‌تونن روی زندگی آدم‌های زیادی تاثیر داشته باشن. و به نظرم، این که بفهمیم همه‌ی ما با وجود کم و کاستی‌هامون می‌تونیم به نحوی تأثیرگذار باشیم، و بتونیم همدیگه رو با وجود تفاوت‌هامون درک کنیم، اولین قدمه برای حل خیلی از مشکلات.
شخصیت‌پردازی می‌تونست بهتر باشه؛ و نقل‌قول‌ها مشخص نبودن و خوندن یکم سخن می‌شد. ولی با وجود این.ها، برداشتن این کتاب یکی از بهترین کارهای "یهویی"ای بود که انجام داده‌م.
        

          کتاب خوب و البته غم‌انگیزیه. شخصیت‌ها خوب توصیف شده‌ن. من معمولا وقتی که تعداد شخصیت‌های کتاب زیاد باشه، یادم میره که کی به کیه ولی موقع خوندن کلبه‌ی عمو تام این مشکل رو نداشتم. اما داستان پراکنده‌ست و اواخرش با سرعت خیلی بیشتری پیش میره و یهویی تموم میشه؛ نسبت به بیشتر داستان که جزئیات و توصیف‌های زیادی داره.
        

          برخلاف اکثر کتاب‌هایی که خونده‌م، این کتاب رو در همون صفحه‌های اولش متوجه شدم که بیشتر دارم حرص می‌خورم(!) و سلیقه‌ی من نیست. اما ادامه دادم، از یه جایی برام قابل تحمل شد، و از یه جایی به بعد دوستش داشتم. ولی باز هم، با توجه به تعریف‌هایی که از این کتاب شنیده بودم، توقع بیشتری داشتم.
        

          در کل کتاب جالبی بود و بیشتر داستان‌هاش برام جالب بودن، ولی بعضی‌ از روایت‌ها هم به نظرم بی‌معنی بودن. مثلا: «نوآموزی از پدر نیستروس، کشیش اعظم صومعه‌ی اسکتا پرسید: برای رضایت خدا چه باید بکنم؟ پدر نیستروس پاسخ داد: ابراهیم غریبان را پذیرفت، خدا خشنود بود. الیاس از بیگانگان خوشش نمی‌آمد، خدا خشنود بود. داود به آن چه کرد مغرور بود، خدا خشنود بود..... از روح خودت بپرس که چه کار دوست دارد بکند. وقتی روحت با رویاهایت در توافق باشد، خدا خشنود است.» این قابل درک نیست برام. یعنی هر کاری دوست داریم بکنیم و خدا خشنود است؟ یا روح‌مون کار اشتباهی نمی‌کنه؟ پیامبر و غرور؟
        

          مدت‌ها از وقتی که این کتاب رو خوندم گذشته ولی...
کتاب "و هرروز صبح راه خانه دورتر و دورتر می‌شود" رو به پیشنهاد دوستی خوندم. بعد از تموم شدن کتاب و چند دقیقه گریه(:/)، "مردی به نام اوه" رو شروع کردم و به سختی زمین گذاشتمش. امیدوارم به زودی کتاب‌های دیگه‌ای از فردریک بکمن رو هم بخرم و بخونم.
        

          به قول دوستی، «در برابر نادر ابراهیمی زبانم الکنه و نمی‌تونم از قلمش بگم و بنویسم»  پس فقط میگم جزو کتاب‌هاییه که می‌تونم صد بار بخونم و برام تکراری نشه.

به‌خاطر درس و امتحان و المپیاد و... سرعت کتاب خوندنم خیلی کم شده. :"")
        

          پایانش به‌شدت غیرمنطقیه. دلیل پرطرفدار بودنش رو نمی‌فهمم واقعا.
        

          در فصل های اول، زیاد از این کتاب خوشم نیومد. اما داستان، و این که هر فصل جای حساسی تموم می‌شد، مجبورم می‌کرد که باز بخونم. هرچه گذشت، بیشتر خوشم اومد. وقتی به جایی رسیدم که عکس چاه استخراج شهاب سنگ رو می‌بینن، دیگه سخت می‌تونستم کتاب رو زمین بذارم.
ولی، به نظرم این جور کتاب های علمی تخیلی، فقط برای یه سن هایی جذاب باشن. شاید اگه بعد از چند سال دوباره این کتاب رو بخونم، به اندازه‌ی الان خوشم نیاد. 
و این که، جزو کتاب هایی نیست که مطمئنم چند سال بعد دوست دارم باز هم بخونم‌شون. 
ترجمه‌ی خوبی داشت ولی غلط های نوشتاری‌ای هم به چشمم خورد.
        

          توانایی یادداشت نوشتن برای کتاب رو از دست دادم و فقط می‌تونم بگم عالی بود. عالی... و از خیلی روضه ها بهتر و مفیدتر.
        

          (دلم برای بهخوان تنگ شده بود.)
کتاب خوبیه. اول به طور روان و قابل فهمی برای همه، دربارۀ توحید و شهادت و ... توضیح داده شده. ولی کاش در بخش دوم که وصیت‌نامه های شهدا هست، خیلی بیشتر، از خود سردار سلیمانی می‌نوشتن.
        

          قبل از این که بخونم فکر می‌کردم قراره بیاد دونه دونه از جاهایی که رفته بنویسه و درباره‌ش توضیح بده، خیلی خشک و از این حرفا. ولی خاطره هاش رو خیلی جذاب نوشته.