سلام.این کتاب یه کم منو گیج میکنه.آقای حسن زاده داستان روایتگر داستان رو نوشتن یا تخیلات خودشونو ؟آخر کتاب هم حدودا نیمه بازه.لهجه ای هم که استفاده شده بود دوست داشتم.بعضی جاها کمی حال به هم زن بود.خیلی پیشنهاد نمیکنم.
        

          این کتاب به طرز خوبی  شخصیت پردازی خوبی داشته، مخصوصاً درمورد دختر نوجوونی که در وبلاگش داستان رو روایت می‌کنه. اما برای من در اواخر کتاب، داستان جذابیت خاص اولیه خودش رو کم کم از دست داد و پایان زیاد جالبی نداشت. به نظرم با کار کردن بهتر روی پایان داستان، کتاب عالی تر از این می‌شد.
        

          این کتاب هم مثل بقیه رمان‌های آقای حسن زاده قشنگ و به زبان نوجوانان  نوشته‌شده. داستان جالبی پرداخته، و اسم زال  که برای شخصیت گذاشته بود,برام جالب بود. و واقعا متوجه  نشدم داستان واقعی بود یا نه؟
        

          درحالی که داشتم از خواب میمردم
غرق در کتاب، تا تهشو خوندم

قلم تون>>>
        

          عشق های این طوری را نمی فهمم...اصلا خوشم نمی آید...یعنی فکر می کنم اسم این جور احساس های بچگانه را نمی توان عشق گذاشت و برایم باور پذیر نیست که کسی برای همچین عشقی سال ها انتظار بکشد. ولی با همه ی این حرف ها عشق لطیفه را دوست داشتم چون خیلی غریبانه بود...خیلی.
نوع روایت داستان خوب بود. خود داستان خوب بود. شخصیت ها خوب بودند...کلا خوب بود در حد سه و نیم ستاره و نیم ستاره هم برای این که خیلی وقت بود رمان نوجوان نخوانده بودم و حس نوستالژیش چسبید.

پی نوشت: لهجه جنوبی را خیلی دوست دارم:))
        

          خب داستانش جالب بود ولی نصفه نیمه بود. کلی گره وجید داشت که باز نشد. انگار نویسنده پایانی برای داستان زال درنظر نگرفته بود. مثلا ما هیچوقت نفهمیدیم بابای زال کجا رفته بود آیا اصلا بر می گرده؟ اینکه زندگی زال تو شهر چجوری شد. اینکه اون دختره چجوری ازدواج کرده و اینا ما هیچی نمیدونیم
اصلا اصلا توصیه نمیکنم
*این یادداشت رو خواهر 14ساله نوشته*
        

          این کتاب شروع خیلی جالبی داره و داستان قشنگی داشت و واقعا بعضی جاها کنجکاو کننده بود ،مثلا اینکه غریب آشنا کی بود، سرنوشت زال و .. باعث کنجکاوی آدم میشد .اینکه شخصیتها لهجه داشتن خیلی جالب بود .
البته بعضی جاهاش خیلی ناراحت کننده بود مثلا رفتار قادرقناری با زال و ... 
دوست داشتم راجع به درنا چیزهای بیشتری بدونم . یادداشتهایی که توی وبلاگش غیر از داستان میذاشت جالب بود . 
آخر داستان خیلی غم انگیز بود و وقتی خوندم که چه اتفاقی میفته واقعا شوکه شدم و انتظار نداشتم اینطوری باشه اما به نظرم اینطوری بهتر بود چون لااقل پایانش کلیشه ای نبود و این خوب بود .
در کل داستان قشنگیه و ارزش اینکه وقت بگذارید و بخونید رو داره 🙃
        

          هو الباقی.

سعی می‌کنم جمع‌وجور بنویسم و باتوجه به یادداشت‌های  پیش‌تر نوشته‌شده:
▪︎تصویری از عشق که در این رمان ارایه شده، هم‌سو با تصویر اغلب نوجوانان از عشق (عاشقی خودشان یا عشق به‌طورکلی) است. و راستش بعید می‌دانم در کت نوجوانی برود که مثلا چند سال دیگر تو عاشق فلانی نخواهی‌بود! این درک و هم‌راهی حسن‌زاده با نوجوان، صد دست مریزاد دارد. :)
▪︎حسن‌زاده به دنبال ابداع و نوآوری در قالب است. برای برخی این نوآوری، گیج‌کننده بوده. من هم از این نوآوری خوشم نیامد، یعنی به نظرم رسید اتفاق چندان خاصی نیفتاده و می‌شد دست به ابتکارهای خلاقانه‌تری زد. اما به‌هرحال فکر می‌کنم همین تمایل و پی‌گیری نوآوری، قابل تحسین و تقدیر است.
▪︎آن‌جاها که مجال بروز می‌یافت، آی از نثرش! چه قلم شگفتی. جمله‌های کوتاه و موثر.. (منظورم از مجال بروز: آن بخش‌هایی که -مثلا- درنا در حال داستان‌پردازی است.)
▪︎علی‌رغم دو مورد پیش‌گفته، بنای حسن‌زاده بر صراحت است. حتی پایان تقریبا باز این کتاب، کاری نمی‌کند که بگوییم از ابهام به شکل زیبا و سازنده‌ای بهره جسته‌است.
▪︎مهم‌تر از همه‌ی این‌ها:
این کتاب جان می‌دهد برای مقایسه با "عاشقانه‌های یونس در شکم ماهی".. الهی که هر دو نویسنده، سالم و تن‌درست باشند، هم حسن‌زاده و هم خانیان.
        

          کتاب فوق‌العاده ایه  و در کل قلم آقای حسن زاده خیلی خواننده رو با خودش همراه می کنه و این کار کار هرکسی نیست. چون خود من به شخصه اگه قلم نویسنده ذهن من و به خوش جذب نکنه کتاب رو نمی خونم
        

          من فقط محو کتاب بودم:)
آنقدری محو کتاب بودم که فراموش کردم چه ساعتی کلاس دارم و از کلاس جا موندم:))))
خیلی قشنگ بود،خیلی زیاد..
        

          به نام او....
این کتاب را در یک بعدازظهر زمستانی در چند ساعت کوتاه در ماشین مطالعه کردم. 
طرح روی جلد، ایده داستان و لهجه ی زیبای شخصیت ها همگی جالب و زیبا بودند فقط 
 اواسط داستان کمی گنگ و مبهم به نظر می رسید ولی در کل داستان جالبی بود.
        

          سوال ، سوال ، سوال،  سوال ها توی سرم ول میخورند ،می پرسند غریب آشنا که بود ؟ فریبا بود؟ یا  لطیفه ؟ 
پدر زال برای چه بر نگشت؟ اصلا چه شد؟اما من بعد از گذشت سه سال از خواندن این داستان جوابی برای این سوال ها پیدا نکردام 😔
_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_*_

ممنون از استاد حسن زاده  بابت این کتاب جالب و خواندنی ❤❤
        

          هوالحق
از شخصیت پردازی اقای حسن زاده لذت می برم. به نظر من خیلی جذاب بود بخصوص نیمه ی اول داستان  ، ادبیات کتاب دقیقا همسو با ادبیات نوجوان است و زبان درنا برای خواننده قابل فهم .
        

          کتاب جذابی بود و کشش خوبی داشت فقط گاهی اوقات لحن حرف زدن شخصیت را دوست نداشتم.دوست داشتم رسمی تر صحبت می کرد شاید هم کمی لوس به نظر می رسید البته که من مخاطب بزرگسال هستم نه نوجوان و این شاید برای من بزرگسال این طور بود.ولی در کل خواندن آن را توصیه می کنم.
        

          این که موقع خوندن، یه وقت‌هایی کتاب رو ببندم و خودم توی ذهنم داستان رو پیش ببرم و خیال‌پردازی کنم رو دوست دارم. خیلی زیاد. ولی در نهایت دوست دارم کتاب رو باز کنم و چیزی که توی ذهن نویسنده بوده رو بخونم.
موقع خوندن سوال‌های زیادی برامون پیش میاد که اکثرشون بعد از پایان کتاب هم بی‌جواب می‌مونن.
داستان تا اواسطش مدام جذاب‌تر می‌شد اما رفته رفته جذابیتش رو از دست داد. از یه جایی به بعد، خوندن رو فقط به‌خاطر این ادامه دادم که بفهمم "غریب آشنا" کیه؛ اما هنوز هم نمی‌دونم. خلاصه که پایان باز خوبه، ولی نه دیگه در این حد!TT
سه ستاره برای شخصیت‌پردازی خوب و استفاده از لهجه‌ی قشنگ آبادانی.
        

          بنظرم کتاب قشنگی بود، مخصوصا جاهاییش که آبادانی بود.
قشنگ بود ولی نه به اندازه کتابای قبلی که از ایشون خونده بودم، بنظرم اگه میخواید کتابای آقای حسن زاده رو بخونید از هستی شروع کنید که واقعا داستان متفاوتی داره و پیشنهادش میکنم.
        

          من هنوزم یاد اون النگو های رنگی رنگی هستم.
        

          کتاب شخصیت پردازی خوبی داشت و هر کدام از کارکترها جای خودشان بودند.
قلم داستان روان و گیرا و تصویرسازی های خوبی ساخته شده بود
فقط:در یکی دوتا جا کمی پیچ داشت متن که بعد رفع ابهام شده بود
و بعدی:پایان خوبی نداشت داستان جا داشت بیشتر از این جلو بره.....
        

          حقیقتا من این کتاب رو برای مسابقات کتابخوانی پارسالم خوندم و اصلا دوسش نداشتم.....
خیلی بی سر و ته شروع شد ، موضوع خیلی جذابی نداشت ، یکم اتفاقات به عنوان یه داستان مثلا واقعی دور از ذهن بود و....
البته شخصیت پردازی خوبی داشت و من شخصیتی که داستان رو روایت میکرد خیلی دوست داشتم ولی اونم یکم زیادی متفرقه حرف میزد..
کلا از نظرم فقط برای یه بار خوندن خوبه نه بیشتر..