یادداشت‌های fatemeh (10)

          تریلر روانشناختی خفنی بود و اونقد جذاب بود که باعث بشه یه روزه تمومش کنم .
شاید اونقد که میگفتن *بهترین تریلر روانشناختی  و امثال این تعریف ها نباشه .. ولی خب میشه بهش فرصت داد .
حالا اگه ساید منطقیمو بذاریم کنار و احساسی نظر بدم ...
تمام تایم خوندنش(وبعدش حتی!) این حسو داشتم که نکنه عقلمو از دست دادم؟ نکنه اسکیزوفرنی دارم و فکر میکنم سالمم؟ البته فکر نمیکنم که خیلی سالم باشم . خنده*
کتابای دلهره آورو خیلی دوست دارم . شاید چون ترس حس قوی عیه و باعث میشه حسایی که الان داری تجربه میکنی رو نادیده بگیری. برای مدت کوتاهی حداقل . 
در کل برای سرگرمی و فاصله گرفتن از مشکلات زندگیِ واقعی ، کتاب خوبیه .
        

          و جلد دوم دزیره هم تموم شد(:
دزیره ثابت کرد جذاب ترینِ قصه گوها خودِ تاریخه .
قصه گویی که با قصه هاش بیدار میشی .
از خوندنش پشیمون نیستم . به هیچ عنوان . و از فاطمه ی چند ماه پیش تشکر میکنم که خوندنشو شروع کرد .
با قطعیت میگم یکی از بهترین کتاب های کلاسیکی بود که خوندم .
 ولی چقدر جای آثار مشابه دزیره بین ادبیات کشورمون خالیه . با این تاریخ غنی .. با این زنان و مردان بزرگ و تاریخ سازی که داشتیم ! حیف حیف .
        

          واقعا دوسش داشتم(((:
خیلی زیاد .
فک  کنم بخشی از قلبمو کنار حصار های باغ خونه ی همشهری کلاری جا گذاشتم  (: 
محتواش فقط *بیاین شوهر کنیم و برقصیم!* نبود .
بنظرم احساسات شخصیتا خیلی قابل درک تر بود نسبت به بیشتر کتابای کلاسیک دیگه ای که تاحالا خوندم . . 
یکم اسامی زیاد و قاطی پاتی شدن اسم ها نفهمیدن و فراموش کردن بعضی رویدادای سیاسی برام اذیت کننده بود شاید...
کلن مباحث سیاسی _ تاریخی  خیلی ایده آلم نیست ولی دزیره بد به دلم نشست (:
پ.ن. بیربط: تایپ ایده آلم  تا ابد ژان باتیست برنادوت خواهد بود . 
        

          کتابای جنایی همیشه نقطه ضعفم بودن و هستن.
هیچوقت نمیتونم زمین بذارمشون و *راهنمای کشف قتل از یک دختر خوب* هم از این قاعده مستثنا نبود .
کتاب روند خوب و قابل قبولی داره و یه جورایی میشه گفت خوانندرو با خودش همراه میکنه و یه جورایی میارتتون توی دور حدس مظنون و کنار هم گذاشتن سر نخا و ... 
درمورد پایانش مطمئن نیستم.. غافلگیر کننده و هیجان انگیز بود ولی .. نمیدونم . احتمالا باید جلدای بعدشو بخونم. بی صبرانه منتظر وقتیم که شروعشون کنم! 
        

          فوق العاده بود. نمیدونم چجوری باید توصیفش کنم.
ساده ترین جملات این کتاب به قدری هنرمندانه عمیق ترین مفاهیم انسانی رو بیان کردن که واقعاً عاجزم از توصیفش.
پیرمرد و دریا زندگی بود . پیچیده ترین ساده ی ممکن .
        

          آمم.. خب شاید مقدمه ی خوبی بشه حسابش کرد با توجه به اینکه ۱۱ جلده..
یکم روندش برام کند بود و یه ریدینگ اسلامپ وحشتناک باهاش داشتم.. نمیدونم قراره خوندن مجموعشو ادامه بدم یا نه.. از طرفی برای فهمیدن ادامش کنجکاوم از طرفیم دونستن اینکه تعداد زیادی از جلداش ترجمه نشده و ترجمه شده ها هم سانسوره یکم اذیت کنندست برام..
اولین کتاب آخرالزمانی بود که خوندم و فضاش برام جالب بود. شخصیت پردازی کرکتراعم جالبه.. درکل تینجریه بنظرم و به شدت سلیقه ای. 
خودم هنوز نمیدونم نظرم چیه دربارش'-' 
شاید خوندن یه جلد کافی نباشه برا نظر دادن  ..
 نمیدونم‌ . 
        

          از افسانه هایی که بین داستان گفته میشد بسی لذت بردم((:
و البته ارتباطی که همشون آخر بهم پیدا کردنم فوق العاده بود توقعشو نداشتم.
نثر کتاب خیلی ساده و روانه چون برای نوجوان نوشته شده پیچیدگی خاصیم نداره و قابل فهمه.
ولی یه جاهاییش از شدت سادگی متنش اعصابم خرد میشد نمدونم چرا بنظرم میتونست پخته تر باشه متن . 
        

           یه دنباله ی فاجعه بار.
اصلا کشش یه داستان خوبو نداشت. راستش به نظرم اصلا *داستان* خاصیم نداشت!
نکته ای برام سوال بود این بود که چرا دیدگاه نویسنده یهو انقد تغییر کرد نسبت به کتاب اول؟ یکم باورش سخته که هر دو کتاب اثر یک نویسندست . دیدگاه کتاب اول این بود که آدم مطلقا بدی وجود نداره و ما هممون آدمایی هستیم که گاهی کار های بدی میکنیم. ولی تو کتاب دوم ؟ رایل ، ساتون و تام سه تا شخصیت کاملا منفی بودن!
این ایدشو که بعضی فصل ها از زبون اطلس بود خیلی دوست داشتم . .. تو کتاب اول بعد از فهمیدن احساسات لیلی نسبت به اطلس دوست داشتم بدونم حالا نظر اطلس چیه راجع به لیلی؟
ولی ای کاش دو سه تا فصلو حداقل به رایل یا ساتون اختصاص میداد تا برای یه بارم که شده داستانو از زبون اونا بشنویم! خدارو چه دیدی؟ شاید بتونیم اونارم درک کنیم!
به نظرم خوندن این داستان از طرف ساید سفید یکم جانب دارانه بود...
در کل ای کاش کتاب توی همون جلد اول تموم میشد چون این جلد واقعا اضافه و خسته کننده بود.
        

          سنگین و محزون.
مثل برف.
        

          به اندازه ما تمامش میکنیم دوسش نداشتم حقیقتا
نمیدونم مقایسم درسته یا نه ولی بعد ما تمامش میکنیم یه جورایی موضوعش برام تکراری بود 
یه زن بیچاره که بهش ظلم شده و یه پسر همه چی تموم و یه پایان خوش یهویی و غیر واقعی /=