یادداشت‌های ساراطلائی (34)

          رمان به مراتب لطیف تر و حتی تصویری تر از فیلمش بود.
        

          من این کتاب را از دیدگاه روانشناسانه‌ می‌بینم  و بیشترین چیزی که برایم ملموس است، ذهن نویسنده است که می‌خواهد به هرگونه ای به ما بفهماند حتی اگر قاصد مرگ هم با شما تماس نگرفت باید این تصور را داشته باشید که تا ۲۴ ساعت آینده پرونده زندگی چندین ساله‌ی شما بسته می‌شود. پس شجاعت به خرج بدهید، از خانه یا محل امن‌تان خارج شوید و احساسات نو را تجربه کنید قبل از آنکه بمیرید. 
حالا سوالی که ذهنم را مشغول کرده این است 
آخرین روز زندگی‌ام چگونه خواهد گذشت...؟

        

          اعجاز داستان اینجاست  که داستان از زبان یک مادر نوشته نشده 
اما  ما درد را در کلمه به کلمه‌اش احساس می‌کنیم ...
        

          مثل تمام کتاب هایی که بعد از تموم شدنش‌ در بطن شخصیت ها و احوالاتشون فرو میرم و ساعت‌ها به سرگذشتشون فکرمی‌کنم‌ این کتاب هم من رو درگیر خودش کرد. 
افسوس انگار که چکمه‌های سنگین و کثافت زده‌ی زور و نظام سرمایه‌ داری 
هیچوقت و در هیچ سرزمینی بنا نیست از‌ روی خرخره‌ی آدم‌های عادی برداشته بشه... 
ترجمه‌ی شاهرخ مسکوب‌ بهترین گزینه بود.
برای مطالعه‌ش حوصله کنید.
        

          شاید این محبوب ترین کتابی باشد که تا کنون خوانده ام. جوری که دلم می‌خواست بیش از پنج ستاره تقدیمش کنم. 
اگر مثل من شیفته‌ی آثار کلاسیک و زیستن در آن دوران باشید احتمالا محبوب ترین کتاب شماهم خواهد‌ بود.
حواشی و شخصیت های غیراصلی‌ اگرچه به داستان زندگی بخشیده‌اند اما اگر آنها را کنار بزنیم، جذاب ترین بخش ماجرا همان عشقی‌ است که زیر خرواری‌ از غرور و تعصب سرکوب می‌شود. عشقی عمیق که صاحبانش را از پا در می‌آورد و در نهایت این ترس از دست دادن است که آنها را ناگزیر به اعتراف عشق می‌کند. 
توصیه می‌کنم بعد از خواندن کتاب، فیلم آن را نیز حتما ببینید تا بهتر متوجه شوید در عصر سنتی قرن ۱۷ چه عاشقانه ماندگاری  در سرنوشت آقای دارسی و الیزابت رقم می‌خورد.
        

          قلم صالح اعلا برای من این خاصیت را دارد که انگار همه چیز را از آن صدای حزین و لطیف خودش می‌شنوم. 
یادداشت هایش شبیه تماشا کردن کوچ دسته جمعی پرنده ها در یک غروب پاییزی است که هم از رفتن غمگینت‌ می‌کند و هم از رسیدن به فصل دیگری از زندگی خرسند. 
او را همه جوره دوست دارم حتی اگر گاهی نفهمم چه می‌نویسد.
        

          طنز تلخ و گزنده‌ی جلال که از دغدغه های فرهنگی او نشات می‌گیرد؛ مثل باقی کتاب هایش اینجاهم به چشم می‌خورد. روایتی از یک معلم سرگردان که نمی‌داند کجای این نظام آموزشی می‌تواند برای یک دقیقه نفس راحت بکشد و به جریان منظم اتفاقات پیش رویش نگاه کند. غافل از اینکه خانه از پای بست ویران است و اصلاح ظواهر اثری ندارد... 
تلخ تر از همه اینکه آل احمد کتاب را در سال ۱۳۳۷ چاپ کرده اما اتفاقات تلخش‌ همچنان زیر پوست زندگیِ امروز، جریان دارد!

        

          از قلب یک دبیرستان پسرانه که نماد کوچکی از جامعه‌ی زنگار گرفته است، ذهن خاموش چند نوجوان توسط معلمشان شعله ور می‌شود. آنها سفیران نبرد با باورهای سنتی و غیرقابل تغییر می‌شوند‌. آنها با شعر به جنگ احساسات سرکوب شده و عقایدی که مانع خلاقیت و تغییر افکار می شود؛ می‌روند. 
نظام آموزشی، خانواده و به طور کلی شرایط جامعه بزرگترین مخالفان آنها در این میدان هستند.
        

          فتح خون روضه‌ای متفاوت است که برخلاف دیگر روضه ها امام حسین را در موضع فردی بی‌دفاع و مظلوم نشان نمی‌دهد. بلکه امام حسینِ فتح خون، فرد قدرتمندی است که ذره ذره رفتارش برکت است. 
فتح خون یک شاهکار ادبی پر از آرایه است. 
این کتاب نه برای اشک ریختن، که برای اندیشیدن نوشته شده.
یک کتاب تاریخی، ادبی، سیاسی و حتی علمی است که هیچ حرفی را بدون سند و مدرک نمی‌زند. 
مثل دیگر کتاب های آوینی، این کتاب هم باید چندین بار و در برهه ها و سنین متفاوت از زندگی خوانده شود. تا هربار به درک عمیق تری از آن دست یافت. 
        

          سیدمهدی شجاعی همانطور که خود در این کتاب اشاره کرده در نوشتن داستان ناشیانه عمل نمی‌کند. اگر در داستانهای این کتاب کلی گویی و نپرداختن به جزئیات را می‌بینیم؛ انتخاب خود نویسنده بوده. 
داستان های بسیار کوتاه، با محوریت زنان،
 به ظاهر ساده و عامیانه اما مفهومی؛ طوری که اگر در آنها عمیق شوی حرف های زیادی برای گفتن دارند. 
        

          در کنار مطالعه‌ی هر اثر ادبی خوبه که اطلاع داشته باشیم نویسنده از چه سبک و مکتبی پیروی کرده،
دیدگاه و هدف شخصی نویسنده از انتشار اون اثر چی بوده،
و هر مکتب به کدوم منطقه و کدوم دوره تاریخی برمی‌گرده. 
با وجود این اطلاعات از حالتِ خواننده‌ی منفعل خارج میشیم و قدرت بیشتر و حرفه ای تری برای نقد و بررسی هر اثر داریم.
        

          پیشنهاد به اهالی ادبیات و کسانی که می‌خواهند با انواع سبک داستان آشنا شوند.
        

          از بهترین های داستان کوتاه
با استعاره های شاعرانه و تصویرسازی های کاملاً ملموس که حتما از خواندن آن لذت می‌برید.
        

          نقطه قوت: درونمایه های عمیق و خوب.
نقاط ضعف: شخصیت پردازی بسیار ضعیف.
 عدم کشش داستانی. شرحِ اضافات بیش از اندازه.

در کل کتاب جالبی به نظر نرسید.
با توجه به اینکه ما کتاب های قوی که در قالب نامه نوشته شدن کم نداریم.
اما نویسنده در این کتاب فقط سعی داشت یک سری عقاید اخلاقی و روانشناختی رو بیان کنه، که اگر سعی میکرد در قالب داستان و به صورت غیرمستقیم این مطالب رو ارائه بده شاید موفق تر بود.
        

          یک داستان کوتاهِ بس خواندنی.
از شاهکارهای ادبیات روسیه.
درباره‌ی مردی که تمام خوشی زندگی‌اش به قدر گرمای موقت یک شنل و چند ساعت قدم زدن در خیابان بود. 
        

          تازه دارم می‌فهمم که گوگول هم از نویسنده های مورد علاقه‌ام است! 

داستان های کوتاهِ زندگی مردمان روسیه در قرن نوزدهم. 
        

          کم پیش می‌آید که شما با یک کتاب زندگی کنید. 
که در بطن روزمره دنبال یک ساعتِ خالی باشید تا با خواندن کتاب پرش کنید. قیدار اما از آن هاست که اگر در دست بگیرید، زمین گذاشتنش راحت نیست. 
شخصیت قیدار، یک سبک زندگیِ مردانه فام است که با خواندن از خوش مرامی اش، غیرتمندی اش، معرفت و نوع دوستی اش و 
از همه مهم تر مرید حق بودنش  احتمالا تا آخر عمر گوشه ذهنتان خواهد ماند. تا زمانی که دیگران گاهی شما  را یاد او بیندازند یا اینکه دیگران را با اون مقایسه کنید!

        

          توصیفِ درّه های سر سبز شمال و گیاهان  به هم پیچ خورده‌ی جنگلی  هم نتوانست زهر داستان های این کتاب را بگیرد. 
جلال آل احمد در اوج زیبایی، از رنج هایی‌ می‌گوید که تا استخوان آدم را می‌سوزاند، آدم را مچاله می‌کند.
 رنجِ زندانیان سیاسی، رنجِ انگشتان پینه بسته‌ی کارگران معدن و
ظلمی که هرگز از بین نمی‌رود و فقط هربار رنگ عوض می‌کند. 
اگر قلم آل احمد برایتان سخت است، به نسخه صوتی مراجعه کنید. 
        

           رمانی با زمینه‌ی روانشناسی که ممکن است برای شما مثل یک جلسه تراپی عمل کند.
ماجرای پسری نوجوان که مبتلا به بیماری آلکسی تایمی است 
و پایِ ابراز احساساتش می‌لنگد.