یادداشت‌های مهدیار (17)

          در بعضی از افسانه‌ها صحبت از شهری شده که در آنجا تاریکی مطلق حکمفرما بود، و هرگز روشن نشد و آن را شهر ظلمات خواندند.
لنینگراد، شهری که ۸۷۲ روز توسط ارتش آلمان به طور کامل محاصره شد و حتی ارتباط رادیویی هم با بیرون از شهر نداشت، در حالی که تنها برای چند روز آذوقه در انبارها بود. در پایان محاصره از ۴ میلیون جمعیت فقط حدود ۵۰۰ هزار نفر زنده بودن، می‌پرسید چطور؟
با خوردن گوشت انسان‌های مرده...

پ.ن: لنینگراد همین شهر سن‌پترزبورک امروزیه، دومین شهر بزرگ روسیه فعلی و پایتخت سابق شوروی.
پ.ن.۲: اگه کسی کتابو خواست بهم پیام بده تا واسش بفرستم :)
        

          از اون کتابا بود که به قول خود نویسنده:« انگار زمان ایستاده است و همراه دکتر در کتاب غرق شده است، به نظر می‌رسد جز این کتاب و چراغ و حباب سبز رنگش چیز دیگری در دنیا وجود ندارد.»
چه کتاب کم حجم و پر حجمی بود واقعا. انقدر ازش بریده نوشتم که هر لحظه منتظرم بهخوان بنم کنه :))
خلاصه ببخشید نمی‌تونستم جلوی خودمو بگیرم؛ خوندن کتاب رو «پیشنهادِ شدید» می‌کنم.
حالا چرا ۵ ستاره نمیدم؟ چون با توجه به علایق و عقاید متغیر ما آدما که حتما در آینده تغییر می‌کنه، اگه بعدا یه کتابی خوندم که بیشتر باب میلم بود، احتمالا به اون باید ۶ بدم.

یکم از پس‌گفتار رو هم می‌نویسم اینجا واسه خودم بمونه، اگه کتاب رو نخوندین از اینجا به بعد رو نخونین که اسپویل میشه :)

*کشمکش اصلی داستان - یعنی بحث قهرمانان بر سر آنکه آیا فرقی میان اتاق کار گرم و راحت و اتاق شماره ۶ وجود دارد و اینکه آیا انسان باید در برابر «درد، پستی و رذالت» واکنش نشان دهد یا نه - با اعتراف قهرمان اصلی به درست بودن موضع طرف مقابل به نتیجه می‌رسد، یعنی او می‌پذیرد که « مبارزه، حساسیت در برابر درد و توانایی پاسخ دادن به عوامل تحریک کننده» واکنش‌هایی طبیعی است و احساس زندگی دقیقا در همین واکنش نشان دادن نهفته است.*

گرچه خودم در حال حاضر کاملا باهاش هم نظر نیستم، ولی خب... :)
        

          برای بردنِ کمال لذت از این کتاب، احتمالا باید اونو تو دهه‌های اول بعد از انتشارش می‌خوندیم، ولی خب این دلیل نمیشه که الان خوندنش کاملا عاری از لذت باشه، برای کسایی که از سیاست به دور باشن شاید درک مفاهیم سیاسی کتاب مشکل باشه، ولی با این حال همچنان داستان معرکه‌ای هست و خواهد بود :)
در کل، خوندش رو پیشنهادِ ملایم می‌کنم.
        

          درود جناب چخوف، عالی بود 👏
        

          خوب شروع شد و نکات آموزنده ای داشت، ولی آخراش دیگه زرد و کلیشه‌ای شد :)
        

          لازم بود، اما کافی نه :)
        

          شاید تو نگاه اول اسمش باعث خنده بشه، اما...
کتاب خوب و جامعی بود.
اگه بخوام هدف کتاب رو توی یه جمله خلاصه کنم، اینه که:
چطوری کتابِ خوب رو انتخاب کنیم، و چطوری کتاب خوب (یا کلا هر متنی) رو خوب بخونیم :)

نویسنده معتقده که «خواندن» یه هنره، و یه سری اصول داره و سعی در آموزش این اصول داره. هر چند که اکثر کتابخون ها به طور ناخودآگاه اکثرِ* این اصل‌ها رو رعایت می کنن، صرفا این کتاب روی کاغذ آوردتشون :)
از مثال های خیلی خوبی استفاده کرده که این میتونه به فهم بهتر مفاهیم نسبتا عمیق کتاب کمک کنه.
حرف بسیار است در مورد این کتاب، اما سخن کوتاه می‌کنم و به همین چند خط اکتفا؛ باشد که مفید واقع شود.
نقد: به نظرم خیلی موضوع رو کش داده، می‌تونست توی نهایتا ۱۵۰ صفحه کتاب رو جمع کنه.

در کل خوندنشو پیشنهاد، می‌کنم. خالی از لطف نیست :)
        

          نگارینا، دل و جانم تو داری،
همه پیدا و پنهانم تو داری،

نمی‌دونم که این درد از که دارم،
همین دونم که درمانم، تو داری :)

#باباطاهر

چرا انقد قشنگن شعراش :))
        

          آنکه دستور زبان عشق را
بی‌گزاره در نهاد ما نهاد

خوب می‌دانست تیغِ تیز را
در کفِ مستی نمی‌بایست داد

#قیصر_امین‌پور
        

          مرثیه‌ای بر معصومیتِ انسان؟
فک نمیکنم :)
        

          حاشیه نمی‌رم؛ داستان قشنگی بود، خوشم اومد :)
        

          ۳۵۶ روز، ۳۶۵ کتاب، ۳۶۵ نویسنده؛
یک سال، پناه بردن به کتاب‌‌ها و ادبیات برای فرار از رنج، به سوی زندگی.

نینا که بعد از مرگ خواهرش هنوز نتونسته به زندگی عادی برگرده، تصمیم می‌گیره برای یک سال، هر روز یه کتاب بخونه و از هر کتاب برای کنار اومدن با غم درس بگیره. درس‌های قشنگی هم می‌گیره :)

شاید اونقدری که ازش تعریف می‌کردن خوب نبود، ولی خوندنش یحتمل واسه کتاب‌خون‌ها لذت بخشه :)

حالا چرا تولستوی و مبل بفنش؟!‌ چون همه کتابا رو روی یه مبل بنفش می‌خونه و ۳۶۵امین و آخرین کتابی که می‌خونه، کتاب «کوپن جعلی» تولستویِ.
        

          مدیر مدرسه ای با ۲۳۶  تا شاگرد.
شخصیت اصلی کتاب برای من آدم احساساتی‌ای بود که شغلش، چه تعلیم و چه مدیریت، اونو توی پوسته‌ی دیگه‌ای قرار داده که براش آزاردهنده بود.
تمامی انتقادهاشو به نظام آموزشی و تربیتی وارد می‌دونم و خیلی برام جالبه که بعد گذشت این‌همه سال، هنوزم وضع مملکت همینه...
در کل خوندنشو توصیه...، آممم...:
می‌کنم.
        

          کتاب خوبی بود؛ داستان روزبه، جوان پارسی که برای یافتن حقیقت از همه چیز خودش گذشت و گام به سوی ناشناخته‌ها برداشت...
        

          عباس خیر آبادی میگه:
احساسِ سوختن به تماشا نمی‌شود
آتش بگیر، تا بدانی چه می‌کشم...
------------------------------
وقتی هم که تو صفحه‌ی اول این کتاب می‌خونید:
 در زندگی زخم‌هایی هست که مثل خوره روح را آهسته در انزوا می‌خورد و می‌تراشد. این دردها را نمی‌شود به کسی اظهار کرد، چون عموماً عادت دارند که این دردهای باورنکردنی را جزو اتفاقات و پیش‌آمدهای نادر و عجیب بشمارند و اگر کسی بگوید یا بنویسد مردم بر سبیل عقاید جاری و اعتقادات خودشان سعی میکنند که با لبخند شکاک و تمسخر آمیز تلقی بکنند.
- فقط کسایی که آتیش گرفتن، کامل منظور نویسنده رو درک می‌کنن...
 و آتیشِ وجودشون دوباره گر میگیره.
------------------------------
چی بگم؟ چه نقاش و نویسنده‌ی قدرتمندی!! کمتر کسی می‌تونی با کلمات به این زیبایی تصویر بسازه، کتاب پره از تمثیل‌های محشر :)
------------------------------
و اما در مورد داستان؟ I have no any idea 😶
        

          خوندنش پیشنهادِ ملایم میشه :)
        

          بهترین تعبیر از "هدف زندگی" رو تو این کتاب خوندم:
"...و باز صدتا زندگی دیگر را پشت سر گذاشتیم تا به این ادراک برسیم که هدف‌مان از زیستن کسب کمال است و عرضه‌آن به عالمیان..."