آخرش نفهمیدم داستان چی شد ولی نویسنده خیلی خوب احساسات و ناامیدی‌های شخصیت اصلی داستان رو بیان کرده.
        

          آیا سرتاسر زندگی یک قصۀ مضحک، یک افسانه ی باورنکردنی و احمقانه نیست؟ آیا من فسانه و قصۀ خودم را نمی نویسم؟! قصه فقط یک راه فرار برای آرزوهای ناکام است ،آرزوهائی که به آن نرسیده اند. آرزوهائی که هر قصه سازی مطابق روحیۀ محدود و موروثی خودش تصور کرده است 

<img src="http://www.upsara.com/images/5oka_the-blind-owl-1.jpg"/>
بوف کور داستان زندگی و پاره‌ای از خاطرات یک انسان رنجور و منزوی است که در دو بخش و به صورت راوی اول شخص روایت می‌شود.روایتی از عشق و نفرت ، عشقی که تبدیل به نفرت می‌شود و راوی‌اش هم یک  روان‌پریش است.این دو بخش گاه با استفاده از شباهت توصیف‌ها و اشاره‌ها به هم مربوط می‌شوند
 
اولین تجربه ی من از صاق هدایت به طرز غیر منتظره ای عالی بود.میگم غیر منتظره چون اسم صادق هدایت همیشه برای من القا کننده ی حسی از پوچی و ناامیدی و تاریکی مطلق بود.علی رغم اینکه هیچ کدوم از نوشته های هدایت رو نخونده بودم اما شیوه ی مرگش و چکیده هایی از کتاب هاش که اینجا و اونجا خونده بودم ، این حس رو هر بار قوی تر می کرد.شاید به همین خاطر مدت ها از کتاب های این نویسنده فراری بودم.با این حال من معتقدم که آدم ها در زندگیشون دوره های مختلفی رو تجربه می کنند که باعث میشه هر بار انسان متفاوتی بشن و سلیقه ها و عقاید جدید و متفاوتی داشته باشن .شاید اگر یک سال پیش کتاب بوف کور رو خونده بودم به جز پوچی مطلق و چرندیات یک ذهن بیمار و روان پریش هیچ مفهومی دیگه ای به من به عنوان یک خواننده القا نمی کرد ،اما تو این یک سال تجربه های متفاوتی کسب کردم که نتیجه ش ورود به دوران جدیدی از زندگیم بود.دورانی که باعث شد جور دیگه ای به این کتاب نگاه کنم و دیدگاه تازه ای به این سبک از داستان پردازی داشته باشم
نمی خوام بگم که با این کتاب همذات پنداری می کنم ، ابدا". اما شیوه ی نگارش کتاب و روایت پر پیچ و خم داستان برای من لطف ویژه و جذابیت تازه ای داشت که قبلا تجربه ش نکرده بودم

در آخر اینکه این کتاب رو به هیچ کس توصیه نمیکنم :)) ،  فقط خودتون می تونین تصمیم بگیرین که آماده ی ورود به دنیای «بوف کور» هستید یا نه؟!! دنیایی که خیال و رویا بر واقعیت هاش پیشی می گیره و در تمام مدت در فضای هذیان‌های راوی غوطه ور خواهید بود
        

          در زندگی زخم هایی است که مثل خوره در انزوا روح را آهسته میخورد ...
        

          کتابی  بی نظیر  با  توصیف لحظه هایی هست که واقعیت دارد و روزگار و دست تقدیر چنان روزهایی را برای اشخاص ممکن است رقم بزند که حتی خوابش را نمیتوانست ببیند ولی چنان روح انسان از تاثیر برخی افراد آزرده خاطر میگردد که حتی  با جسم بی روح افراد نیز خرده حسابی ممکن است داشته باشد.
مجموع عشق و نفرت مقداری ثابت است.از هر کدام که کم و زیادشود جای خود را به دیگری خواهد داد . ابتدای داستان تعجب کردم که چگونه  تصمیمی گرفت و بدون تردید دست بکار شد اما کتاب را که ادامه دادم دیدم کاملا حق داشته چنین بی تردید عمل کند.
الهی روزگار چنان روزهایی برای کسی رقم نزند که در خواب هم ندیده و تصورش را هم نکرده باشد.روزهایی که همان مرفه ها یا به قول نویسنده رجّال ها اگر در شرایطی مشابه قرار میگرفتند قدرت  سازش با شرایط را نداشتند و روانه تیمارستان میشدند یا آشوبی بپا میکردند.پس به شخصی که با شرایط به قیمت  روح و جسمشان ساخته اند دور از انصاف است لقب روانی داده شود.
زمان برای کسی  که در اوج شادی باشد و نیز برای  کسی که همه چیز خود را از دست داده ،یک واژه ی بی مفهوم است .
خواندن این کتاب  روحیه قوی در خصوص واژه های خون و جسد و بوی لاشه و  تعفن و توصیفات آنها  میطلبد که با تمرکز به هدف  و بر آورده شدن  کاستی روحی شخص اول داستان ،چندان به چشم نمی آید.
کتابی عالی با توصیفات منحصر بفرد  و هنرمندانه بود.
        

          امان از هدایت! 
هدایت صنایع ادبی بلده،تو حس آمیزی خیلی خوبه،توصیفا و تشبیهاش انقد ملموسه که وقتی داره از خون دلمه بسته می‌گه بوی خون تو بینی من میپیچه.
و خب محتوا،حین خوندنش اونچیزی که ذهن من و متوجه خودش می‌کرد این بود که هدایت از ترسِ مرگ،زندگی رو مُردگی کرد.مُرد پیش از اینکه بخواد بمیره،به زعم خودش مرگ رو پذیرفته بود اما لابه‌لای خطوط کتاب می‌دیدی که داره کشتی می‌گیره با لوازم و نتایجش ..داره می‌جنگه واسه نمردن..در عین اینکه می‌خواد خودشو به مرگ برسونه...یه تعلقی بین ممات و حیات‌‌..که انگار از هیچ‌کدوم نمی‌تونه دل بکنه و ازهیچکدوم دل خوشی هم نداره
نه زندگی رو محترم میشماره و نه مرگ و ستایش می‌کنه...
تو یه دالان پر از رنج و بی‌معنایی و مشقت و خردشدن روح و عواطفش داره میره به سمت پرتگاهی که به خیال خودش راحت بشه اما حتی  به حرف خودشم پایبند نمی‌مونه که مرگ رو نجات میدونه اما همچنان ازش می‌ترسه و می‌گریزه ...
من که همچنان دل و روده‌م داره از توصیفاتش بهم می‌پیچه ...
خدا بیامرزتش:)
        

          شاهکارهای ماندگار به هر دلیلی از جمله تاریخی، ادبی یا محتوایی‌اش، باید همراه با نقدها و نظرات و تاثیرات فرهنگی اجتماعی‌اش دنبال کرد، سرگذشت نویسنده هم جالب هست من لینک یک یادداشت کوتاه رو اینجا می‌ذارم که خواندنش خالی از لطف نیست: ا

https://www.iranketab.ir/blog/sadeq-hedayat

به نظر من اینکه بعضی از قدرت کلمات این کتاب و سبک و نوشته صادق هدایت صحبت می‌کنند و یا احساس انزجار شدید از لحن و مضمون آن، انگار که این کتاب به راستی بوی مرگ و نیستی و سیاهی می‌دهد، و جدا از همه‌ی دلایل، یک علتش می‌تواند خود عمل خواندن و مواجهه با واژگان لخت کمتر دیده شده و احساس شده باشد، استعاره‌هایی که به راحتی قادرند اندیشه و شیوه اندیشه فرد را عوض یا پریشان و نگران کنند، چرخش‌های بی‌سابقه که ذهن را از حالت عادی‌اش منحرف می‌کند و روزنه‌ای به سوی ناشناخته‌ها باز می‌کند، روزنه‌ای که شاید توهم محض باشد! اما انسانی و حاصل ذهن انسان است... ولی افرادی که با سکوت و تنهایی ازدواجی ابدی کردند یا حتی با بازی‌های کامپیوتری که به لحاظ محتوا کاملاً فراواقعی هست چون نه ماشین‌ها نه اسلحه‌ها و نه آدم‌هایش و حتی امتیازها و پول‌هایش وجود خارجی ندارند، کمتر از این مواجهه دچار شوک می‌شوند، به هر حال خواندن اثرش را می‌گذارد، به نظرم این افراد بی‌تفاوت نیستند که همیشه شگفت زده‌اند و شاید قدرت ابرازش را ندارند. البته الان فکر می‌کنم بازی‌ها ویدیویی تعامل بیشتری با زندگی روزمره پیدا کرده‌اند، فیلم جدید استیون اسپیلبرگ، به اسم «آماده بازیکن شماره ۱» آینده‌ی جالبی رو به تصویر می‌کشد... ا

فکر نمی‌کنم سورئالیسم، ابراز احساسات منزویانه و مالیخولیایی باشه و این فرصت خوبی برای بیشتر خواندن در مورد مکتب‌های ادبی و آثارهای مختلف دیگر در این تکینک‌هاست
        

          بعضی از کتاب ها هستند که حتی نوشتن یادداشت برای آنها هم تلف کردن عمر است، چه برسد به خواندن آن کتاب ها و متاسفانه این کتاب از همان کتاب هاست. تمام داستان پر از گزاره های منفی و تاریک است و هیچ نکته مثبتی در آن دیده نمی شود. فقط میتوانم بگویم حیف از این همه استعداد نویسنده که در راه درست از آن استفاده نکرده است.
        

          هر چقدر بیشتر می‌گذره، بیشتر می‌فهمم چرا این کتاب رو نصفه و نیمه‌ رها کردم. هر چقدر بزرگتر می‌شم، از تصمیمم خوشحال‌تر می‌شم. :))))
        

          امتیازی که بهش میدم ۳.۵. باید بگم که فضای داستان مورد سلیقه‌ی من نبود. اما برام موضوع جالب و جدیدی بود و اولین مواجهم با حرفهای صادق هدایتی بود که سالها شنیدم حرفهای خطرناکی میزنه و نباید سراغ کتاباش رفت. 
اما برای من خطرناک نبود با اینکه خودم خیلی از حرفاش رو نه صرفا تجربه، بلکه زندگی کردم؛ اما باید پذیرفت که همه‌حرفای یک نویسنده لزوما درست نیست. اگه با همین دید کتاب رو بخونید، قطعا تاثیر بدی روتون نمیذاره. البته فضای کتاب یه فضای جنایی و دارکه  که  به سلیقه من نزدیک نبود. سر همینم امتیاز سه و نیم به کتاب دادم.
        

          خیلی داستان‌های فانتزی رو درک نمیکنم..
        

          خواندن این کتاب شاهکار مثل دست و پا زدن در باتلاق است هر چه بیشتر می‌خوانید در افسردگی بیشتر غرق خواهید شد من نمیدونم صادق هدایت چقدر روانشناسی و یونگ خونده ولی میشه شخصیت های این داستان از دختری که عاشقش بود تا پیرمرد را به عناصر هرم یونگ نسبت داد قلم نویسنده در نوشتن این داستان فوق العاده بود قطعا بعد خواندن این کتاب به تراپی نیاز دارید اینقدر زبان هدایت نرم و نفوذ پذیر است که با خواندن کتاب اعتقادات هدایت به تمام روان و ناخودآگاه شما رسوخ خواهد کرد شخصیت پردازی ها عالی است توصیف مکان ها فوق العاده است و از نطر من بهترین اثر صادق هدایت همین کتاب است
        

          کتابیکه نگارش و نحوه بازی باکلماتش خیلی خوب و حتی عالیه اما در بطن ماجرا 
محتوای خاصی نیست به جز  نا امیدی محض یک فرد مستأصل!
نویسنده انگار جعبه تو خالی رو (محتوا)با زرورق توچشم و زیبا کادوپیچ کرده(نگارش) ،این  اثر مثل اینکه در سیاهی معلقی بدون مقصدی مشخص !
در این زمینه کم نداریم افرادی مثل بوکوفسکی که از تباهی و سیاهی مینویسن اما تفاوت فاحش دوتاشون کشش داستانی هست که تو آثار بوکوفسکی بیشتر توچشم میخوره
        

          همیشه در برابر این کتاب گارد داشتم و درآخر برای ارائه دانشگاهم مجبور به خوندنش شدم و خب میشه گفت ادبیات و سبک نوشتنش منو جذب کرد 
شخصیت پردازی و... خیلی جالب بود 
و درکل میشه گفت جز متفاوت ترین کتاب هایی بود که خوندم
        

          اولش گیجم کرد 
تا وسط های داستان متوجه نبودم داره چه اتفاقی می افته
وسطاش که رسیدم فهمیدم نقش اصلی داستان چه ذهن آشفته ای داره
و بعد از اون برام داستان واضح تر شد
این داستان به هرکسی پیشنهاد نمی کنم
چون جوری که در مورد مرگ و افسردگی و تنهاییش می گفت ، احساس می کردم سیاهی بزرگی یهو تو قلبم درست شد
ولی در کل 
داستان جالب و ناراحت کننده ای بود
دوست داشتم
و دلم سوخت
        

          سه بار خوندمش ولی نمیدونم چرا نتونستم باهاش ارتباط برقرار کنم . سه ستاره دادم به احترام کسایی که دوست دارن کتابو 
        

          کتابی زیبا و قوی از هدایت که خیلی غم به همراه داشت قلم این مرد معجزه است !
        

          هدایت را معمولاً به کافکا و دازایی تشبیه می‌کنند. ولی به نظر من اصلاً به قوت کافکا نبود. بیشتر فضای "نه آدمی" دازایی را داشت. به همان بی‌مزگی هم بود.
از آنجایی که معمولاً با فضا های سیاه و تاریک ارتباط می‌گیرم خیال می‌کردم از این هدایت خوشم بیاید!
ولی حتی سیاهی‌اش هم نگرفتم، نگرفتم چون سیاهی‌اش را باور نکردم!
راوی خودش هم نمی‌دانست دردش چیست. بهتر بگویم به جز یک مشت شعار و توصیفات خاص و جملاتی که ازش بریده کتاب خوبی در می‌آمد، رنج مشخص و باورپذیر خاصی نداشت.
اصلاً شایسته تعریف هایی که ازش می‌شود نیست.
چقدر هم کثیف و کثیف و کثیف...
حیف که نباید داستان را لو بدهم. ولی زندگی واقعی این نیست. حرف امید و این حرف ها نیست. حرف واقع بینی و باورپذیری است. برای همین هم هست که می‌گویم زندگی واقعی این نیست. همه‌اش کثافت نیست.
حتی سیاهی‌اش هم استدلالی نبود. آن قوت استدلالی کامو و کافکا را نداشت. به همان بی‌مزگی دازایی بود. 
دنیا بی‌معنی است دیگر! همین! دلیلی ندارد.
من با همه فرق دارم! من شبیه رجاله ها نیستم!
خب که چه؟ 
این شعار ها فقط به درد فاز گرفتن می‌خورد.
چه چرت و پرت آقای هدایت! چه چرت و پرت!
و چقدر این کتاب ملال آور بود!
اصلاً شایسته این همه تعریف نبود. شاهکار هم نبود.

پ.ن: این چی بود آخه؟
هی چشم های سیاه نمی‌فهمم چی! چشم های درشت سیاه نمی‌فهمم چی! چشم های کوفت نمی‌فهمم چی!
جونم در اومد تا تموم شد!
زیاد دربارش شنیده بودم که تو چند تا کشور ممنوع شده و خیلیا بعد خوندنش خودکشی کردن! ولی آخه چرا بعد خوندن اییین؟ چی داشت آخه؟ چه حرفی برای گفتن داشت؟ این همه کتاب خوب برای اینکه آدم بعد خوندنشون خودکشی کنه! چرا این؟
        

          ب نظرم بهترین اثر صادق هدایت بوف کوره 𓅓
این کتاب با دست خط خود نویسنده چاپ شده و محشره(:
        

          حقیقتش برام زیبایی نداشت، نتونستم باهاش ارتباط بگیرم و تمومش کنم. پس طبیعتا نمیتونم امتیازی بهش بدم
        

          اگه بخوام ی لیست از بهترین کتابای ایرانی که خوندم بگم بوف کور صادق هدایت حتماااااااا یکی از اوناس ✨✨