یادداشت‌های ثنا احمدی (34)

          اولین کتابی که کاری کرد بگم کاش قدرت تخیل ضعیفی داشتم؛ چون تک تک زجرهای آلن جلوی چشمم نقش بست و درد رو انگار حس کردم!
ساعت 11 شروع به خوندن کتاب کردم و 1 تمومش کردم.
بله، آدم ها خیلی بی رحمن...
        

          اولین کتابی بود که از تولستوی خوندم و من کلاً از کتبی که در قالب یک داستان کوتاه یک مفهوم رو به تصویر می کشند خوشم میاد و این کتاب هم از این دست بود.
        

          من یک ترجمه خیلی قدیمی از این کتاب خوندم اما چون در بهخوان ثبت نشده بود این نسخه رو انتخاب کردم.
در هرحال کتاب قشنگی بود و از خوندنش لذت بردم.
        

          به نظرم وقتش بود با این کتاب گاردم رو نسبت به موراکامی و ادبیات ژاپن پایین بیارم و بعد از این کتاب دلم می‌خواد خیلی بیشتر موراکامی بخونم! :)
        

          نمایشنامه‌ی آبکی‌ای بود و نکته‌ی خاصی نداشت.
تکراری بود و از عناصر کلیشه‌ای هم برای منحرف کردن خواننده استفاده کرده بود.
        

          هنوز نمیتونم فکرم رو جمع کنم تا برای این کتاب بنویسم.
فقط میتونم بگم تا آخرین لحظه ی کتاب همه چیز برام مبهم بود تا وقتی که پرده برام انداخته شد..
عجله نکنین و بخونین.
        

          به نظرم این کتاب برای الان و قضاوت در مورد وضعیت زنان شرق یکم تاریخ گذشته ست.
اما اینکه از نظر تاریخ ببینی زنان چه وضعیتی داشتن و در شرق چقدر متفاوت و عجیب بودن خیلی جالبه!
در کل لطفاً یک ترجمه ی دیگه از این کتاب رو بخونید (افتضاح بود!) تا بتونید لذت ببرید!
        

          به نظرم اگر کتاب رو با شروع بهتری می نوشت و ادبیات بهتری هم به کار می برد قطعاً کتاب خوبی از آب در می اومد.
اما انگار کتاب رو در نهایت عجله و بی حوصلگی نوشته و دو شخصیت رو هم کاملاً برای سهل کردن کارش و زودتر تموم شدن کتابش خلق کرده.
یکم هم به نظرم شعاری بود.
توقعم از دورنمات که نویسنده ی «ازدواج آقای می سی سی پی»عه، بیشتر بود.
        

          رابطۀ امین و داوود من رو یاد رابطۀ آیدین و پدر در سمفونی مردگان می انداخت.
روایت ساده ای بود از انتقامِ عقده های کسانی که زندگی بهشون تحمیل شده از کسانی که به اصطلاح، مرفه بی درد نامیده می شن.
        

          کتاب‌های کریستی از یک الگوی مشابه پیروی می‌کنن که معمولاً اواخر کتاب تورو جذب می‌کنه.
البته من آدم ادبیات کاراگاهی نیستم و به نظرم دیگه همین سه چهار کتابی که ازش خوندم کافی بود.
        

          در وصف این شاهکار چیزی نمی‌تونم بگم.
        

          داستانِ سرانجام وحشتناکِ سرکوبِ طولانیِ یک هویت.
        

          برام مبهم بود.
        

          خیلی خیلی خیلی عالی.
همین.
        

          قطعاً شکی نیست در قدرت کریستی برای نوشتن کتب کاراگاهی، اینم یکی از خوباش بود.
بخونید.
        

          به عنوان یک نمایشنامه‌ی مجزا قابل قبول بود اما در مقایسه با مده‌آ یونانی خیلی شبیه بود و تغییر چندانی نداشت.
        

          کل طول کتاب داشتم می زدم که چقدر حرف اضافه می زنه اما ده صفحه ی آخر کتاب همه رو شست برد..
        

          به عنوان یک سورئال ایرانی سناریوی قوی ای داشت اما از میانه های کتاب به بعد نویسنده به حواشی زیاد و موضوعات غیرلازم رو آورد و در نهایت هم کتاب رو با کیفیت پایینی به پایان رسوند.
        

          معمولی بود و در یک سری از جاها خیلی گُنگ.
        

          در این کتاب پیرزاد در یک روایت ساده بهمون یاد می ده درسته که به فکر بقیه بودن خوبه اما نباید بخاطرشون خودمون و علایقمون رو کنار بذاریم.