یادداشت‌های Fatemeh (15)

           غمِ تلخ داستان و سرنوشت آدم هایش روانم را مچاله کرد تا کتاب تمام شد!
قلم و زبان، زیبا زیبا زیبا...
ایده و محتوای کتاب فوق العاده 
اما داستان هایی که این طوری پیچ و تاب می خورند و کلافه‌ات می کنند تا بفهمی ماجرا از چه قرار است را شخصاً دوست ندارم!
        

          بست نشستم پای کتاب.
 صحنه ها ها آن‌قدر برایم زنده بودند،
روایت آن قدر روان، توجه به جزئیات آن قدر هنرمندانه 
و قلم آن قدر دوست داشتنی بود.
[از رسم الخط هم نیاز هست چیزی بگویم؟ ]
که وقتی کتاب را تمام کردم؛ 
با خودم گفتم، کاش این سفر چندین روز بیشتر طول می‌کشید!
زاویه ی دید خوبی بود نگاه آقای امیر خانی برای خواندن ماجرای این سفر.
بدون تعصب، بدون ذره ای کلیشه و در نهایت صداقت!
از خواندنش خیلی لذت بردم.
و با بند بند وجودم فهمیدم :
مؤمن در هیچ چارچوبی نمی گنجد!
        

          شخصیت پردازی در قلمشان موج می زند؛
موج!

        

          عجیب دل‌چسب بود!
عجیب...
        

          فارغ از ادبیات بدون ملاحظه شون ...
چیزی که توی خوندن این کتاب خیلی اذیتم می کرد این بود که میزان ورود تخیل نویسنده به روایت، باتوجه به اینکه ادعای نوشتن واقعیت ها رو دارن، خیلی خیلی زیاد بود 
مخصوصا بعضی رفتار های شخصیت محمد به عنوان یه مامور امنیتی خیلی غیر طبیعی جلوه می کرد !
اما برای این که از خطرات دور و برمون آگاه بشیم خوب بود.
        

          برای ۱۰_۱۲ ساله هایی که کتاب خواندن حوصله شان را سر می برد جالب است.
ولی نوجوان های بالای ۱۳_۱۴ سال، مخصوصا اگر اهل کتاب باشند شاید به نظرشان بچگانه بیاید!
نقطه قوتش تصاویری ست که کتاب را به سینما رمان تبدیل کرده.
خواندنش خالی از لطف نیست.
        

          مثل خیلی از کتاب ها اولش نمی توانستم زمان و مکان و شخصیت ها را از هم تشخیص بدهم. 
بعد هم که روی ریل خواندن افتادم، همچنان فضا و شخصیت ها غریبه بودند برایم.  نمی توانستم با هیچکدامشان ارتباط بگیرم 
در کل دوستش داشتم
از جذابیتش نمی شود گذشت!
یک روز و نیمه تمامش کردم
جزئیات متن و اینکه روحیات شخصیت ها را دقیق شرح داده بود از همه چیز بیشتر برای من جذاب بود.
حتی اگر دوستش نداشته باشید یکبار خواندنش خوب است.
        

          یک ماجرای کلیشه ای، خط روایت بسیار ضعیف، بدون شخصیت پردازی، بدون کشمکش و در مجموع، خالی از هرچه یک رمان باید داشته باشد!
❌آقای نویسنده با هدف مقدس آموزش مفاهیم اخلاقی و اجتماعی در قالب داستان، زحمت کشیده بودند و عین جملات آموزشی را در جای جای داستان آورده بودند!
❌آقای نویسنده اصلا به خودشان زحمت نداده بودند که کمی داستان را کش بدهند، دست کم دو یا سه موقعیت جذاب در داستان بکارند تا ذهن ما کمی درگیر شود که «وااای یعنی آخرش چی میشهه؟» 
❌همه ی شخصیت ها انگار مثل هم بودند، ما خیلی از ویژگی های شخصیت هارا تا آخر داستان متوجه نشدیم! 

✅ خیلی زود جلو می رود نثر روانی دارد و داستانش هم عجیب و غریب نیست. اگر بیکار باشید یکی دو روزه تمامش می کنید!

در مجموع، ما خواندیم و گفتیم تا شما نخوانید!
        

          
از نکات مثبت کتاب میشه به
روان و همه فهم بودن متن، نگاه تازه و جدید به زندگی حضرت فاطمه(ع) و امام علی(ع) نسبت به سایر کتاب ها
اشاره کرد.

ولی نقاط منفی کتاب:
به عنوان اولین و مهم ترین نکته
بر خلاف چیزی که پشت کتاب نوشته شده
روایت نه خطی هست، نه یک دست و نه در هم تنیده!
بلکه خاطراتی هستن که با سر فصل های تاریخ قمری شون از هم کاملا جدا شدن.
[توجه داشته باشید این مسئله به این دلیل ایراد محسوب میشه که نویسنده ادعای یکپارچه نویسی داره!]
نکته ی بعدی یک نظر شخصی و سلیقه ای هست که ممکنه بعضی ها رد کنن!
نوشته یک مقدار فراتر از حدی که باید عام پسند شده!
در خصوص بعضی قسمت ها 
ممکنه بعضی افراد این نظر رو داشته باشن که خدای نکرده شأن اهل بیت زیر سوال رفته.
البته از دیدگاه شخصی من این مورد رو میشه ″با اغماض″ رد کرد!
چون تعریفش رو خیلی زیاد شنیده بودم منتظر اثر قوی تری بودم.
و حقیقتا بعد از اینهمه تعریف طرز نگارش کتاب توی ذوق می زد!
        

          داستان های کوتاه از دلدادگی های نوجوانی و جوانی یک پسر!
شاید اگر آخرش به جایی، نتیجه ای، ختم می شد بهتر بود...
اولین کتابی که از کتابستان خواندم و نپسندیدم!
        

          یک ناداستانِ زیبا
از کتاب هایی بود که جملاتش با قلب و روح بازی می کردن!
البته نمی تونم منکر وجود بعضی کلیشه ها بشم.

نمی دونم چون خیلی با شخصیت اصلی داستان همذات پنداری می‌کردم اینقدر برام دوست‌داشتنی بود.
یا به خاطر جناب صائب!
شاید هم ابیاتی که لای متن جا خوش کرده بودن.
به هرحال
خالی از لطف نیست!
فقط
ای کاش قدرتمند تر نوشته شده بود.
یه جاهایی توی ذوق میزنه
        

          نامه های یحیی به حانیه
_در شرح زندگی حضرت فاطمه زهرا (س)_
که ظاهراً برای تحصیل به نیویورک مهاجرت کرده است.

قلم شیوا، روان و طبع شاعرانهٔ آقای حامدعسکری
همیشه مورد پسند من بوده و هست!
و طبعا زیبایی قلم آقای عسکری در این کتاب هم واضح و پیداست.
خواندن کتاب، با توجه به روان بودنش برای یک (نوجوان/جوان) امروزی
که شاید کمتر از چیزی که فکر می کند، از حضرت فاطمه(س) می داند، می تواند مفید باشد!

از بهترین نقاطِ‌قوت کتاب، می توان اشاره کرد به:
_همه فهم بودن متن.
_کلمات،جملات لطیف و زیبای ادبی.
_شرح خطبهٔ فدک به صورت روان.
_برقراری ارتباط بین احساس خواننده و متن حین خواندن.
_شعرِ انتهای کتاب!

و البته همیشه کتاب ها خالی از نقاط‌ِضعف نیستند!
گرچه در سطح انتقاد نیستم اما چند نکته ای که به ذهن می رسید:
_به عنوان یک منبع برای شناخت سیره و شخصیت حضرت فاطمه(س) اصلا کتاب مناسبی نیست. البته که علت نگارش کتاب هم این مسئله نبوده و این نوشته ها به گفته ی خود نویسنده عرض ارادتی ست به حضرت!
_بعضی ها اسم داستان روی کتاب می گذارند، در حالی که یک مجموعه نامه است! اگر بخواهیم به چشم داستان نگاهش کنیم، می توانیم به عدم انسجام متن و پردازش کم شخصیت ها ایراد وارد کنیم.

در کل!
حانیه به عنوان [یک‌مجموعه‌نوشته‌ی‌ادبی] فوق العاده زیباست.
اما نمی توانیم به عنوان کتابی که حضرت زهرا را روایت می کند رویش حساب کنیم!
        

          از لحاظ جذابیت داستان این رو بگم که وقتی کتاب رو دست گرفتم حدودا ۱۱۰ صفحه رو یکجا خوندم! و موقع ادامه دادن، کتاب رو تا انتها خوندم.
همه چیز عالی بود به جز گنگ بودن داستان توی یه سری از قسمت ها.
        

          خیلی وقت بود منتظر همچین اثری بودم!
عاشقانه، پر هیجان و به روز! 

        

          این روز ها رمان عاشقانه ای که محتوا داشته باشه کم پیدا میشه.
احساسی که توی داستان آیه های جنون جریان داشت آمیخته شده بود به منطق. و این باعث میشد با یه ماجرای عاشقانه فانتزی و غیر واقعی رو به رو نباشیم. علاوه بر آموزه های عقیدتی و نکات روانشناسی ای که توی رمان انتقال داده شده؛ اخلاق شخصیت ها،  واکنش هاشون نسبت به اتفاقات مختلف و نحوه صحبت و برخوردشون با بقیه هم بسیار آموزنده و مفید بود.
این کتاب رو مخصوصا به نوجوون هایی که به رمان های عاشقانه علاقه دارن پیشنهاد میکنم.
امیدوارم بخونید و مثل من لذت ببرید!✨