یادداشت‌های هادی حسن زاده (20)

          در اثنای خواندن «چای نعنا» متوجه مزیتی در «سباستین» می‌شوم که اینجا نیست یا خیلی کمتر است (سباستین را چند روز قبل از چای نعنا خواندم): ارتباط با آدم‌های آن کشور.

این سومین کتابی است که از آقای ضابطیان میخوانم، بعد از «مارک و پلو» و «سباستین»، به نظرم ضعیف‌تر از آن دو ست.

خواندنش بیشتر به درد کسی میخورد که میخواهد بداند که به مراکش سفر کند یا نه، یا کسی میخواهد کمی با جاذبه‌های گردشگری آنجا آشنا شود.
        

          انگیزه سفر جناب ضابطیان برایم جالب بود: دیدن «کوبایی که هنوز روح فیدل با همه کهنسالی‌اش در آن حضور دارد، کوبایی که هنوز «چه» قهرمان رویاهایش است، کوبایی که یکی از آخرین مظاهر دیگرگون بودن است... من دوست دارم این کوبا را ببینم، نه کوبایی که مثل جاهای دیگر دنیا پر از مک‌دونالد و کی‌اف‌سی است.
..اگر امسال هم به کوبا نمی‌رفتم معلوم نبود تا سال دیگر چه میزان تغییرات در آنجا صورت بگیرد و چقدر کوبا می‌تواند از دام کاپیتالیسم برهد و همچنان شبیه جاهای دیگر نباشد.. باید آخرین یادگاری‌های استقلال را می‌دیدم و ثبت می‌کردم.»

و ای کاش ایشان در سفر و سفرنامه‌شان بیشتر به این دغدغه خودشان می‌پرداختند. و آن وقت به گمانم کتاب بسیار خواندنی‌تر و جذاب‌تر می‌شد. طبعا برای این کار و فهم این تفاوت‌ها لازم بود کمی بیشتر به سیاست، اقتصاد، صنعت، دانش، فرهنگ، آموزش و خیلی چیزهای دیگرِ کوبا، سرک بکشند (آن هم از بالا و با نگاهی کلان)، که البته این کار را نکرده‌اند، حتی در بخش رسانه و هنر که شاخه تخصصی خود ایشان است!

پس با اینکه کار در مجموع شیرین و خواندنی از آب درآمده، اما به نظرم همچنان در ردیف سفرنامه‌های معمولی قرار می‌گیرد، چون آدم با خواندنش نهایتا می‌تواند تصمیم بگیرد که به کوبا سفر کند یا نه، و اگر سفر کرد مثلا کجاها برود و چطور خانه گیر بیاورد و چیزهایی از این دست. به علاوه اینکه درباره برخی خلقیات کوبایی‌ها مثل خون گرمی یا تمیزی‌شان اطلاعات خوبی به دست بیاورد. و این البته حُسن «سباستین» است که تا حدودی به انسان کوبایی نزدیک شده و تلاش کرده او را روایت کند. اتفاقی که لزوما در دیگر سفرنامه‌های مؤلف هم نیفتاده.

با همه این‌ها
احتراما.. همچنان کوبا، «کوبایی که هنوز روح فیدل با همه کهنسالی‌اش در آن حضور دارد»، ناشناخته مانده. و لاجرم باید کسی دوباره به آنجا سفر کند و اگر توانست آخرین یادگاری‌های استقلال را ببیند و ثبت کند. و البته حالا که سال‌ها از سفر آقای ضابطیان گذشته، به این سؤال هم پاسخ دهد که آیا کوبا توانسته از دام کاپیتالیسم برهد؟ و همچنان شبیه جاهای دیگر نباشد؟
        

          ساده و کمک کننده. بویژه برای کسب و کارها و تشکل‌ها.
شامل قواعد کلی هدفگذاری سازمانی و توصیه‌هایی برای بالا بردن احتمال موفقیت در تحقق اهداف.
        

          انتظار بیشتری داشتم...
کتابْ که در واقع مقاله‌ای نچندان بلند است، فهرستی از آثار اصولی قبل از شیخ مفید و گزارشی از برخی آراء اصولی اصحاب ائمه است.
        

          داستان نیست، ولی داستانی است. تعلیق خاصی ندارد، ولی کشش چرا؛ علتش شاید حساسیت امروزین موضوع و البته مجهولات ذهنی ما نسبت به عملکرد جمهوری اسلامی در سوریه باشد..


در سه بخش: 
که بخش نخست روایت شهید از بحران سوریه در آن سالهاست، بعلاوه خاطراتی از دیدارهای دیپلماتیک که البته خواندنی‌اند..
بخش دوم به یادداشت‌های روزانه شهید اختصاص یافته، که بیش از حد انتظار رسمی نگاشته شده‌اند..
و بخش سوم خاطرات شهید از حاج قاسم که همه یا بیشترش از تلویزیون پخش شده..
        

          در میان اندک کتبی که درباره سید عزیز مقاومت نوشته شده، به نظرم «نصرالله» منبع بهتری برای شناخت او باشد؛ 
نوشته حجت الاسلام زائری، که چند سالی در لبنان زندگی کرده و بر اساس شناختی که از جامعه آنجا داشته برش‌هایی از حیات سید و اتفاقات پیرامون او را برگزیده که نشان دهنده‌ی شخصیت عظیم و کم نظیر او باشد.

مهمترین بخش این کتاب، مصاحبه نگارنده محترم با سید شهید است، با پرسش‌هایی خوب و پاسخ‌هایی که بسیار به کار خواننده ایرانی، خاصه حزب اللهی‌ها، می‌آید.

شاید این کتاب طلیعه خوبی برای مطالعه نصرالله عزیز باشد. او که مدرسه‌ای است از عشق و اخلاص و جهاد و مقاومت.. 


📌 تصویر سنجاق شده، یادگاری مکتوب سید عزیز ویژه خوانندان «نصرالله» است..
        

          سرباز روح الله رضوی، طلبه‌ای کشمیری است که در ایران بزرگ شده. "سرباز" جزوی از نام اوست و البته با مسما؛ سرباز روح الله. کنشگری بین المللی است که قلبش برای امت اسلام می‌تپد؛ این را از سفرهایی که رفته می‌شود فهمید...

کتاب، هشت سفرنامه کوتاه است در یک مُجَلَّد. البته هر بخش _به استثنای یک مورد_ بیش از یک سفرنامه خشک و خالی، روایتی از رویدادی صلح‌طلبانه یا ضد استکباری در گوشه‌ای از دنیاست.

۱. سفر به غزه به انگیزه شکست حصر غزه به سال ۸۹.
۲. سفر به لبنان به جهت ساخت رویدادی در مرز فلسطین اشغالی به سال ۹۱.
۳. سفر به سوریه در قالب کاروان زائران صلح سوریه _در خلال جنگ سوریه_ به سال ۲۰۱۴ (بُرجِ سفر در متن نیامده که قابل تطبیق به سال شمسی باشد).
۴. سفر به کشمیر و حوالی آن که در واقع جمع خاطراتی از سفرهای متعدد نگارنده است.
۵. سفر به حجاز به عنوان راهنمای حجاج کشمیری. 
۶. سفر به بنگلادش به جهت بازدید از اردوگاه آوارگان روهینگیایی (مسلمانان مظلوم میانمار) به سال ۹۶. 
۷. سفر به مصر و تونس.
۸. سفر به ونزوئلا به جهت شرکت در کنفرانسی ضد امپریالیستی به سال ۹۸.

کتاب سرشار از ذکر خاطرات و بیان جزئیاتی از ارتباط با آدم‌های جورواجور است، چیزی که باید در سفرنامه‌ها خواند و اساسا در Google images پیدا نمی‌شود. (اصلا سفرنامه دقیقا یعنی همین و گر نه عرض و طول فلان رودخانه در کشمیر یا ارتفاع فلان ساختمان در کاراکاس به کار که می‌آید؟)
 
کتاب در نگارش سیاق واحدی ندارد و بخش‌هایی از آن بیشتر خرده روایت‌هایی از یک سفر است تا سفرنامه‌ای یکپارچه. برخی اولی را می‌پسندند، برخی دومی. و البته این کتاب هر دو را دارد!

در مجموع خوب و خواندنی است و به خواننده یادآور می‌شود که او هم عضوی از امت اسلام است! و تن امت این روزها رنجور...

در ۳۲۰ صفحه. نشر سوره مهر.
        

          درباره‌ی نابغه‌ی دوران، شهیدِ مظلوم محمدباقر صدر. زندگی‌نامه داستانی است. روان و صادقانه نگاشته شده. مستند است به جهت تأیید خانواده‌ی شهید و نزدیکان او. انگیزه بخش و حرکت آفرین خواهد بود، خاصه برای طلاب. این کتاب می‌تواند سرآغاز صدرخوانی باشد
        

          «قیدار» سلسله حکایاتی است به‌هم‌پیوسته از حیات یک جوانمرد و توصیف جوانمردی او در وقایع سخت روزگار. ارزشمند اما کمی دور از روزگارِ ما و البته احوالِ خواننده. اگر «قیدار» توصیف جوانمردیِ یک دانشجو در امروزِ ایران (پسا انقلاب) بود، خواندنی‌تر بود و یحتمل کمک بیشتری هم به مخاطب می‌کرد. 
خواندنش لذت‌بخش خواهد بود، بویژه برای آنانی که به جوانمردی و فرهنگ پهلوانی علاقعه‌مندند.