محبت یک امر قلبی است،یک علقه روحی بین دو انسان است،غالبا تحت اختیار نیست...دست خود انسان نیست که انسان محبت را در دل ایجاد بکند یا آن را از دل منتزع بکند. قرآن و اسلام با تربیتی که نسبت به مسلمان ها انجام می دهد،میخواهد که مسلمان ها محبت را تحت اختیار بگیرند.محبت و رابطه و علقه ی معنوی مودت ،تابع احساسات می تواند باشد،تابع عقلانیت هم می تواند باشد.

گاهی مومنین بدون اینکه ایمانشان را از دست بدهند خیانت می کنند. ما خیال می کنیم خیانت به خدا و رسول و خیانت به انقلاب و خیانت به رهبر،آن وقتی است که انسان بداند خیانت می کند؛نیت کند که خیانت می کنم،بعد اقدام کند؛اینجور نیست گاهی نمیدانی و خیانت میکنی.

[قرآن] می خواهد که محبت های ما نسبت به هرکسی که محبت داریم،صرفا تابع احساسات ما نباشد...بلکه تابع یک عامل عقلانی معنوی خارج از احساس باشد و آن چیست؟آن،ایمان است.