بریده‌های کتاب سید عرفان

زندگی در کلان شهرها را خیلی خوب آموخته است: اینجا اگر گذرا با کسی روبرو شدید، فراموشش کنید. مغز های ما فضا برای خاطرات اضافی ندارند، کسی حق ندارد منظوری داشته باشد

کمتر چیزی به اندازه ترس مشترک‌ وحدت آفرین است

تنها آرزویِ درد این است که زمان را متوقف کند و در تلاش برای تحقق این آرزو، خاطره هم‌پیمانی همیشگی است

بدی زیاد خواب دیدن این است که خستگی قصه های بی سر و ته را با خودت به صبح می آوری و وقتی بیدار می شوی شبیه سربازی هستی که از جنگ برگشته. گاهی به همان اندازه خسته و کوفته و بی انرژی

گیرم آدم کسی را دوست نداشته باشد، بدش را چرا بخواهد؟ مگرنه؟

معیار و ملاک تشخیص شأن و منزلت، حالِ افراد است نه گذشته و آینده آن ها. در تاریخ، امثال شمر بن ذی الجوشن ها کم نبودند که در رکاب پدر شمشیر زدند و سر پسر را بریدند. روزی برای حق جنگیدند و روزی علیه حق. گمان می کردند حافظ مصحف مکتوب اند و شدند قاتل قرآن ناطق

هرکس دارای دو زندگی، یکی آشکار و دیگری پنهان است یکی پر از کار و زحمت، آداب و ادب، مسئولیت ها و طنز هاست و دیگری متشکل از اعمالی که پنهانی جریان دارند. چه قدر ساده است در بعضی شرایط ترتیب این کار را بدهی، یعنی هر آن چه را به نظرت از همه مهم تر، جالب تر و معنادار تر است در زندگیِ پنهانی انجام بدهی و به این زندگی برسی

یکی می گفت :در حاشیه کتاب ها نباید چیزی از زندگی روزمره بنویسیم چون بعدها این ها، یادآوری این خاطرات، آزارمان می دهند. من هربار این حاشیه ها را می‌خوانم منقلب می شوم

خداوندی که آب را قبل از عطش آفریده چگونه ممکن است آن را از چشم انسان تشنه بپوشاند!؟ و از جگرش دریغ کند!؟

مردم ممکن است در حالت خوشی و شادکامی، خدا را فراموش کنند ولی در فقر و بلا و بدبختی، اولین چیزی که به یاد می آورند، خداست. و اولین کسی را هم که زیر سوال می برند، خداست.

روز قبل گفته بود: خانم سورملینا اجازه می دهید شما را دوست داشته باشم؟! گفتم: اختیار دارید. و توی دلم گفتم : دوست داشتن که اجازه نمی‌خواهد