بریده‌های کتاب پواد پایت

چطور ممکن است وقتی روحم مدام ترک می‌خورد و تکه‌تکه می‌شود، دنیا همین طور ادامه داشته باشد و بی‌هیچ تغییری نفس بکشد؟

من پنجره‌های دوجداره را دوست دارم، همان‌قدر که داستان را. و آن خلأ ناب، آن انقطاع و گسست از غوغای جهان که با بستن پنجره‌ای دوجداره به دست می‌آید را در داستان هم می‌‌یابم.

آه دیری ست که من مانده ام از خواب به دور مانده در بستر و دل بسته به اندیشه خویش مانده در بسترم و هر نفس از تیشه فکر می زنم بر سر خود تا بکنم ریشه خویش چیست اندیشه من؟ عشق خیالی آشوبی که به بازویم گرفته ست به بیداری و خواب می نماید به من شیفته دل رخ به فریب می رباید ز تن خسته من طاقت و تاب ... می کنم جامه به تن می دوم از خانه برون می روم در پی او با دل دیوانه خویش پی آن گم شده می گردم و می آیم باز خسته وکوفته از گردش روزانه خویش خواب می آید و در چشم نمی یابد راه یک طرف اشک رهش بسته و یک سوی خیال...

گاهی اتفاق می‌افتد غروب‌ها چیزی انگار گُمَت شده باشد. بعد می‌بینی از نبود نور بوده وقتی آن رفیق قدیمی کلید چراغ را می‌زند ـــ سلام استاد، چرا در تاریکی نشسته‌ای؟

در گوش صدایی‌ست که بیشتر به گَردِشَم می‌کشد. به گردنِ اوست که گاه گُم می‌شوم: همین حالا که زیر افرایم، افرای عجیب.

و چشم هرگاه که می‌پوشی، آسان هرگاه که می‌گیری، سخت می‌گیرد حقیقتِ نایافته‌ها؛

دست به دیوار، همیشه دست به دیوار پیش خواهد رفت؛ پرده‌یی هم شاید، پس زند بی که پرده بداند چیست، ،و روشنی دهد به هرکه، هر که پیش آید مگر به خویش.

ما نمی‌دانیم امروز پرمشغله‌ایم یا بی‌مشغله. گاهی خود را تن‌آسا و بیکاره می‌پنداریم اما بعدتر کشف می‌کنیم که دستاوردهای بسیار داشته‌ایم و آغازگر چیزهای بسیار بوده‌ایم. روزهای ما چنان بی‌ثمر می‌گذرند که هر گاه ذره‌ای از آنچه خِرد، شعر یا فضیلت می‌نامیم نصیب‌مان ‌شود، به وجد می‌آییم.

هر کودکی با درجات مختلف مشتاق رسیدن به بزرگسالی است و ترک خانه، این آشیانه‌ی سرکوبگر. رفتن! به‌سوی زندگی واقعی! در دل این جهان پهناور. به‌سوی زندگی به سیاقی که خود می‌خواهد. به‌وقتش به مراد خود می‌رسد. و چند صباحی فریفته‌ی چشم‌اندازهای تازه و سرگرم ساختن آشیانه‌ای از آن خود و برساختن واقعیت خودش می‌شود. بعد، یک روز، وقتی که واقعیت جدید تحت کنترل او در آمده و شرایط دلخواهش فراهم شده، ناگهان درمی‌یابد که دیگر اثری از آشیانه‌ی سابقش نمانده و کسانی که به او زندگی بخشیدند، مُرده‌اند. آن روز احساس می‌کند معلولی است بدون علت. عظمتِ فقدانْ وضعیت را از درک او خارج می‌کند. ذهنش که به ‌دست این فقدان عریان شده، منقبض می‌شود و این امر عظمت فقدان را بیشتر می‌کند. درمی‌یابد که جست‌وجوی «زندگی واقعی» در جوانی، عزیمتش از آشیانه، آن آشیانه را بی‌دفاع بر جای گذاشته است. این خودش به‌قدر کافی بد است، ولی کماکان می‌تواند تقصیر را به گردن طبیعت بیندازد. آنچه نمی‌تواند به گردن طبیعت بیندازد، کشف این مسئله است که دستاورد او و واقعیت برساخته‌اش به‌اندازه‌ی واقعیت آشیانه‌ای که رها کرده نیز اعتبار ندارد. که اگر زمانی چیزی واقعی در زندگی‌اش وجود داشته، اتفاقاً همان آشیانه بوده، سرکوبگر و خفقان‌آور، که عاجزانه می‌خواسته از آن بگریزد. چرا که دیگران ساخته بودندش، همان کسانی که به او زندگی بخشیده بودند و نه خودش، که به‌خوبی قدر و منزلت کار خودش را می‌شناسد و گویی از زندگی‌ای که به او داده شده فقط استفاده می‌کند.

...- به علاوه، مگر انسان می‌تواند همیشه با صدای بلند بگوید که بر او چه می‌گذرد؟ - من که نمی‌فهمم چرا انسان نمی‌تواند آنچه را در دل دارد، بازگوید. - شما می‌توانید؟ آنا پس از تردید مختصری گفت: «بلی، می‌توانم.» بازارف سر خود را به زیر افکند و جواب داد: «شما از من خوشبخت‌ترید.»

«گذشته از این، اصلا چه کاری است که انسان راجع به آینده‌ای فکر کند و صحبت کند که به اختیار او نیست. اگر فرصتی دست داد و کاری انجام شد، چه بهتر و اگر هم انجام نشد، انسان اقلا دلش خوش است که بیهوده مزخرفاتی نگفته است.»

"the trouble is, humans do have a knack of choosing precisely those things that are worst for them."

"I remember every wand I've ever sold, Mr. Potter. Every single wand. The wand chooses the wizard, remember... I think we must expect great things from you, Mr. Potter.

و درود خدا بر او فرمود: فرزند آدم را با فخر فروشى چه كار؟ او كه آغازش نطفه‌اى گنديده بوده است، و انجامش مردارى بد بو است. نه مى‌تواند روزى خويشتن را فراهم كند، و نه مرگ را از خود دور نمايد.

"It's an outrage! A scandal! Harry Potter not knowin' his own story when every kid in our world knows his name!"

... چون فقط وقتی گریه را بس کنی، می‌توانی بنویسی.

بچه که بودم سفت و سخت عقیده داشتم که با پایان تعطیلات تابستان، دریا دیگر موج نمی‌سازد. وقتی متوجه شدم این طور نیست و بعد از بازگشت ما به مدرسه هم امواج دریا همچنان سر به ساحل می‌کوبند مات و مبهوت ماندم. نمی‌توانستم این اتلاف انرژی و زیبایی را درک کنم. نمی‌فهمیدم وقتی کسی در ساحل نیست که امواج را ببیند چرا دریا همچنان موج می‌سازد. به خودم دلداری می‌دادم که شاید وقتی ما در مدرسه‌ایم، کسی در ساحل است و امواج را تماشا می‌کند؛ کسی که وظیفه دارد دریا را تک و تنها به حال خودش نگذارد. اما کار از کار گذشته بود. دیگر می‌توانستم دریایی را که به حال خودش رها شده تصور کنم؛ دریایی که همیشه همان احوال را دارد. معنای حزن را فهمیده بودم. دریایی که کسی به ساحل کوفتن امواجش را نمی‌بیند، گویی اصلا موجی نساخته. و مگر حزن چیزی جز بی‌موجی است؟

Dudley was very fat and hated exercise- unless of course it involved punching somebody. Dudley's favorite punching bag was Harry, but he couldn't often catch him.

خواندن اساساً فعالیتی شبانه است، حتی اگر روزها انجامش بدهی. کسی که می‌خواند، از واقعیت دست می‌کشد و غرق نوشته می‌شود. او با رخنه در دنیای محصور روی کاغذ، چشم بر جهان بیرونی می‌بندد. انگار شب بر جان خواننده سایه می‌اندازد. حکم لازم‌الاجرای شب این است: هر چه در شب شروع شود باید در شب به پایان برسد چون در شب نه سایه‌بانی هست که زیرش نفس تازه کنی و نه سرپناهی هست که در آن پنهان شوی. شب چیزی نیست مگر تک‌سایه‌ای که همه چیز را در بر می‌گیرد. شاید برای همین است که شب وادی کارهایی است که می‌شود در یک نفس و یک نشست تمامشان کرد؛ وادی آخرین دیدار‌ها؛ وادی گزیده‌ها. و کتاب برترین گزیده‌ی ممکن است.