بریده‌های کتاب فاطمه سادات رضادوست

امید در سایه ی ترس، قدرتمند ترین نیروی انگیزه بخش دنیاست.

به جای آنکه عمری را در آرزوی ظاهری زیبا بگذرانی، بهتر است برای یک بار هم که شده چشم دلت را باز کنی و به روح و روانت نگاهی بیندازی. اگر این بدن چندان قابل تغییر نیست، در عوض، روح و روانت را می توانی با کارهای شایسته، صفا بدهی و زیبا کنی. کسی نمی تواند تو را سرزنش کند که چرا از زیبایی ظاهری، سهمی نداشته ای؛ به همین شکل به دنیا آمده ای، ولی زیبایی باطنی، در اختیار خودت است. اگر به فکر آن نباشی، قابل سرزنش خواهی بود.

یا همه می میریم یا همه نجات پیدا می کنیم. گاهی فرار یا سکوت، دست کمی از خیانت یا جنایت ندارد.

مبارزه ای که امروز ملت فلسطین شروع کرده است، مبارزه ی یک ارتش با یک ارتش دیگر نیست تا ما بگوییم او چند دستگاه تانک دارد، این چند دستگاه تانگ دارد؛ او بیشتر دارد یا این بیشتر دارد. مبارزه ی تن ها و جسم ها و جان های افرادی است که از مرگ نمی ترسند. هر جوان فداکاری که در مقابل رژیم اشغالگر قرار می گیرد، به قدر یک لشگر آن ها را تهدید می کند. جواب این انسان ها را دیگر تانک و موشک و هواپیما و هلیکوپتر آپاچی نمی دهند. وقتی یک انسان_ولو یک نفر_ از مرگ نترسید و خود را برای فداکاری در راه خدا و در راه وظیفه آماده کرد، برای دنیاداران بی انصاف بزرگترین خطر می شود.

وقتی به چیزی فکر نمی کنم، همه چیز توی ذهنم واضح و مرتبه، اما به محض اینکه می خوام بررسی اش کنم، گیج می شم.

فکر این که خط پایان هم می تواند برای خودش شروعی باشد، حس عجیبی به من می دهد؛ یک جور حس ناآرامی. انگار کسی که به تو خیلی نزدیک است، برای خودش زندگی مخفی دیگری داشته.

فرق دارد که حرفی را خودت بزنی یا از زبان دیگران بشنوی. تو عیب های خودت را قبول داری، اما همیشه امیدواری که دیگران با تو هم عقیده نباشند.

_هری.... تو جادوگری. سکوت حکم فرما شد. تنها صدایی که به گوش می رسید صدای امواج دریا و زوزه ی باد بود. هری پرسید: گفتی من چی هستم؟ _تو یه جادوگری. اونم یه جادوگر درست و حسابی. بهت بگم، یه بار هم یه ذره دوره دیدی. هرچی نباشه تو بچه ی اون پدر و مادری. دیگه وقتش رسیده نامه رو بخونی.

خیلی از کسانی که زنده اند، حقشان مرگ است. و خیلی از کسانی که می میرند، حقشان زندگی ست. تو می توانی این زندگی را به آنها ببخشی؟ پس زیاد مشتاق نباش که در قضاوت، مردم را به مرگ محکوم کنی. چون حتی خردمندترین آدم ها هم نمی توانند فرجام کار را ببینند.

از پنجره هوارو به بیرون نگاه کرد. از ارتفاع زیاد به زمین چشم دوخت.متوجه درخشش طلایی رنگ گنبد بیت المقدس شد؛ مانند یک ستاره در میاد ابر ها...