تک تک جملات جناب صفائی حائری قابل تامل و تفکره و بسیار کتاب های ایشون پر بار و پر مغض هست و باید مثل یک جزوه درسی در زمان و شرایط مناسب و باحوصله خونده بشه تا به درک کلمات و جملات عمیق ایشون دست پیدا کرد
        

          دوستش داشتم... یک پیشنهاد ، کاش نامه ها یا بخش های این کتاب رو در قالب کتابچه های کوچیک هم منتشر میکردن همراه با تصویر! جذابیت بصری مهمه بالاخره... خصوصا برای قشر نوجوان ...

        

          «نامه ای به پسرم محمد»
رو صوتی گوش دادم. شاید مجموعا یک ساعت بود.
پدرانه، عالمانه و زیباشناسانه بود.
در واقع نامه استاد بود به پسر نوجوانش که بعدا هم در جوانی شهید شد.
از جهت اینکه برای نوجوونش داره توضیح میده، یه دوره کامل اصول عقاید بود. منتها متفاوت و زیبا.
کاش علی صفایی رو زودتر شناخته بودم.
        

          امیدها و هدف های محدود و محکوم، نمی‌تواند در برابر حرکت مستمر انسان، ثابت بمانند و متزلزل نشوند..
        

          من دوستش نداشتم و توصیه نمیکنم به کسی 

سربسته بگم ، اگر ابوبکر و عمر از نظر شما انسان های عادلی هستند (!) و یا احیاناً اگر دیدگاه های عرفانی دارید و کتاب های سبک صوفی منشانه رو میپسندین ممکنه از خوندن این کتاب غرق لذت شید
ولی اگر شاخص هاتون برای شناخت حق و باطل، ائمه معصومین هستند به احتمال قوی این کتاب رو نمیپسندین
        

          این کتاب دیگر نیاز به معرفی ندارد.

از متن کتاب:

موقعیت‌ها مهم نیستند و شرایط مهم نیستند.وضعیت ما و طرز برخورد ما اهمیت دارد...
        

          پیشتر به او گفته بودم علی صفایی حائری تنها خوب انشا مینویسد. کلمه باز قهاری است به مثابه ح.ع.  آن روز جز (رشد) حائری چیزی نخوانده بودم.

بعد سال ها زیست و شیمی خواندن و حفظ کردن فرمول ها و نکته های  کنکوری نه فلسفه کلام حائری درک میشد نه ذهن حفظ کن من حاضر به تفکر بود.
حائری خوانی نظارت می خواست.
تفکر پیوسته می خواست.
متن به متن و کتاب به کتاب پیش رفتن می طلبید.
من هم یک کلمه بودم (و شاید همچنان باشم)،فاقد.

گمان میکنم امروز تعاملات برقرار شده اندکی از دایره امن بیرونم کشیده .به نظرات مخالف بیشتر فکرمیکنم.
 برخلاف گذشته دوست دارم با حائری  همراه شوم.
خط مشی او در این چند کتابی که خوانده م ثابت است و همسو. بنابراین میتواند الگوی مناسبی باشد. 


        

          بلوغ یکی از مهم‌ترین و اساسی‌ترین مراحل رشد آدمی است. این مرحله اگر با پختگی و رشد عقلی همراه شود، ثمراتش در ادامهٔ مسیر زندگی نمایان خواهد شد.
علی صفایی حائری ذکاوت و خلاقیت به خرج داده و در قالب پنج نامه به فرزندان تازه به بلوغ رسیده‌اش، از مفاهیمی در باب رشد می‌گوید.
او در نامه‌ها به موضوعاتی چون بینش‌ها و گرایش‌ها، سلوک و اخلاق، رضا و رضوان، عمل و بحران‌های عمل می‌پردازد.
از جذابیت نامه‌ها زیبا خطاب قرار دادن فرزندان است؛ مثلاً آیه‌های زندگی،‌ جوانهٔ زندهٔ قلب، میوهٔ دل. 
همچنین مرحوم عین.صاد دعاهای قشنگ و پرخیر و برکتی در حق فرزندان و همسرش می‌کند. او در خلال نامه، جایگاه همسرش را بالا می‌برد و از این جهت به‌طور غیرمستقیم شأن و منزلت مادر را در دید فرزندان زیاد می‌کند.
نامه‌ها به گونه‌ای نوشته شده که مخاطبش با اغماض یک نوجوان تازه به بلوغ رسیده است. سطح معارفی که در آن‌ها مطرح شده بالا بوده و نیازمند است با محاسبه، مراقبه و تفکر همراه شود تا ثمربخش گردد. این دستورالعمل‌ها نه‌تنها در راه سلوک که در تمام وجوه زندگی قابل استفاده می‌باشند. تلنگری‌هایی که عمق وجود و روح آدم را نشانه می‌گیرند و خوشا به حال خواننده‌ای که آن‌ها را با چاشنیِ تأمل و عمل همراه کند که برایش راهساز و کارساز شوند.
مرحوم عین. صاد اشاره می‌کند هدف از نوشتن نامه‌ها، مشخص کردن توشهٔ راه و شناختن مقصد و قدر انسان است. او از راه‌ورسم سلوک، برنامه‌ریزی و استفاده از زمان، اهمیت حرکت و چگونگی حرکت، یافتن نقش و هدف، راهکارهای کاربردی و مفید برای به اتمام رساندن کارها می‌گوید. 
بنابراین در هر نامه مفهومی مورد توجه و بحث قرار گرفته و به شیوهٔ تیتروار تنظیم شده که انسجام بیشتری به متن داده است.
مثلاً نامهٔ اول دربارهٔ بینش‌ها، گرایش‌ها، معرفت، بینات،‌ کتاب و میزان است. نامهٔ دوم به سلوک و اخلاق، هدایت، شُکر و بلاء می‌پردازد. سومین نامه به رضا و رضوان، بحران‌ها و رنج‌ها اشاره دارد. در نامهٔ چهارم عمل، تمامیت عمل، سلامت عمل و بحران‌های آن مطرح می‌شود.
در آخر کتاب هم گُزیده‌ای از اشعار مرحوم عین. صاد ضمیمه شده که همین مفاهیم را به شکل شاعرانه‌ای بیان می‌کند.
        

          علی صفایی حائری برای هر کدوم از فرزندانش که به سن بلوغ میرسند نامه ای نوشته و اون نامه ها توی این کتاب با عنوان "نامه های بلوغ" گردآوردی شدند.
.
.
.
سه یا چهار سال پیش شروع کردم به مطالعه این کتاب. و وقتی به نامه ای که به دخترشون مهدیه نوشته بودن رسیدم، متوقف شدم. حس میکردم دقیقا خودِ خودِ من خطاب قرار گرفتم.
.
امشب رفتم این کتاب رو برداشتم تا بخونم. چرا نباید مسئولیت آدم سنگین تر شه و توقع خودش از خودش بیشتر؟؟
        

          بسیار عالی و جذاب و روح‌نواز.
        

          حرف ها را دیگران در یادداشت های متعدد ذیل این کتاب زده اند. من اما با هر جمله این کتاب یاد تانجیرو کامادویِ شیطان کش می افتادم و با خودم میگفتم علی صفایی حائری، تانجیرو نیاز داشت تا این حرف ها را بقاپد و دست مایه "یک عمرش" کند. این ها حرف های گذشتنی نیستند، حرف هایی به بلندای یک عمرند.
        

          محتوای کتاب کمی تفکر و تأمل نیاز دارد. و به سادگی نباید عبور کرد از نکاتش
        

          از عنوان کتاب معلومه که قرار با چی مواجه بشیم،اما با ادبیات خاص استاد صفایی،ایشان برای هر کدام از فرزندانش وقتی به سن بلوغ رسیدند با توجه به روحیات و خلق و خو و رفتارهایی که هر کدام دارند راهبردی و برنامه ای جلوی پایشان می‌گذارند.و  تشویقشان میکنند در این زمینه گام بردارند.نامه مهدیه رو من از همه نامه هایی که نوشتند قابل تامل تر دیدم چون من باب عمل انسان بوده .نامه درسته که برای فرزندانشون نوشته شده اما هر کدام از اون نامه ها ابعادی از راه و روش زندگی و پیشبرد مسیر رو به افراد گوشزد میکنه،و هر بار که استاد با کلام مهربانشون یکی از فرزندانش رو خطاب قرار میداد ناخودآگاه من نیز گوش می‌شدم ببینم یک پدر آگاه برای فرزند خام خود چه سوغاتی دارد.
        

          الان که دارم  این یادداشت رو مینویسم یک نامه هم از نامه های استاد رو تموم نکردم 
اما هرچی بیشتر جلو میرم بیشتر شیفته شخصیت ومرام  استاد حائری میشم 
وقتی دبستانی بودم  یه متن توی یه مجله خوندم که  درباره عین صاد نوشته بود اما نمیدونستم اون زمان کیه ولی الان هرچی بیشتر ازش میخونم بیشتر لذت میبرم 
حقیقتا هر وقت میام درباره عین صاد حرف بزنم نمیدونم چرا ولی شهید صفایی میاد سر زبونم هی تلاش میکنم بگم استاد حائری عین صاد یا...
اما اولین تعریف برای صدا زدن میشه شهید صفایی 
وواقعا شهید بودن ایشون. که شهید شدن به اسم نیست که به بودنه 🥲
سعی دارم این کتاب رو برای برادرم که تازه به سن تکلیف رسیده بخونمش 
انشاالله ♥️
        

          غم ها را نمیتوان کم کرد باید خودت را زیاد کنی
        

          من اميدوارم تو فرزند همّت خود باشى، كه به پدرانت نياز نباشد و فرزندانت به تو افتخار كنند؛ كه آن حكيم (سقراط) در جواب شماتت آن دشمن - كه او را به پدرش سرزنش كرده بود - گفت: تو به پدرانت افتخار مى‏كنى؛ اما من، فرزندانم به من افتخار خواهند كرد. تو پايان افتخارات گذشته هستى و من آغاز فردا...


#معرفی_کتاب
#نامه_های_بلوغ
#علی_صفایی_حائری
#عین_صاد
        

          کتاب از زبان کسی است که به متون دینی تسلط دارد اما چگونگی و شیوه انتقال مفاهیم بسیار ثقیل است!
البته شاید در زمان گذشته و با توجه مقتضیات حال مخاطب نوشته شده اشکالی بر آن نباشد!اما برای نوجوانان و جوانان امروزی مناسب نیست و آنها را دچار خستگی می‌کند!
نوع نگاه به زندگی،چگونگی مواجه با مشکلات و جملات شیرین از ویژگی های این کتاب است!
خدا نویسنده محترم را در بهشت برین خود جای دهد
ان شاءالله 
        

          از بین تمام کتاب‌های آقای حائری این کتاب را یک‌جور دیگر دوست دارم.  به قدری دوست دارم که نسخه چاپیش را می‌خرم و دوباره می‌خوانمش. و شاید هم بیشتر از دوبار.
 از آن دست کتاب‌هایی است که باید در کتابخانه‌ات داشته باشی و هر چند وقت یک‌بار، در موقعیت‌های مختلف، به سراغش بروی و دل گرم شوی.
این کتاب را دقیقا در موقعی از زندگیم خواندم که به شدت به آن احتیاج داشتم و چالش‌های درونی و برونی زندگی‌ام تا حد قابل توجهی با نامه‌های ایشان منطبق بود. و فکر می‌کنم به همین دلیل این‌قدر با کتاب ارتباط گرفتم و به دلم‌ نشست.
        

          آیا کسی نیست که برای فهم بیشتر این کتاب منو یاری کنه؟!
(لطفا در صورتی که می‌تونید بهم کمک کنید، پیام بذارید)
خیلی عزیزه این کتاب
        

          راه بسیار پیچیده است.یک عمر بت ها را شکسته ای و خوشحال از پیروزی هستی. که همین بت، همین بت شکنی تو را از توحید جدا کرده و به خودت پیوند زده است.