بریده‌های کتاب عادله سلیمی (بهارنارنج)

اگر فاطمه(س) از فدک می‌گوید، تنها سخن از فدك نیست. سخن از غدر و خیانتى است كه شكل گرفته، سخن از گرفتن امكانات مالى على(ع) و بستن دست اوست. سخن از كنار زدن دوستان على(ع) و روى كار آوردن دشمنان اوست تا سال‌هاى سال حتى زمینه‌اى براى تحقق كارهاى على(ع) باقى نماند. صفحهٔ - ۱۲۹ - در اپلیکیشن فراکتاب

اگر کسی را نداری که وقتی خانه می‌آیی خوش‌حالی کند، بهتر است اصلاً زندگی نکنی. صفحهٔ - ۳۳۳ - در نسخه الکترونیک فیدیبو

ک. تو نمیدونی تنها بودن یعنی چی. م. فکر می‌کنی من این دوماه چی بودم؟ ک. مطمئنم کلی آدم به تو فکر می‌کنند. دلتنگت شده‌اند. من اگه بمیرم حتی آشناهام ککشون نمی‌گزه. صفحهٔ - ۴۷۱ - در نسخه الکترونیک فیدیبو

تو و من زوج بسیار عجیبی تشکیل می‌دهیم. همه چیز تو به من بستگی دارد، و همه چیز من به تو: اگر تو بیمار شوی، من بیمار می‌شوم. اگر من بمیرم، تو می‌میری. و با این حال نه من می‌توانم با تو ارتباط برقرار کنم، و نه تو با من.

هدف برای ذهن مثل آب است برای بدن.

دوست دارم بغلش کنم و بگویم ببخش که نمی‌فهمیم چه بر شما گذشته. ببخش که با این که ظاهر و قیافه‌های‌مان شبیه هم است، دریافت‌مان از کلمات «دشمن» و «امنیت» متفاوت است. دشمن برای منی که جنگ واقعی را یادم نمی‌آید، لولویی است سر خرمن که اجازۀ نزدیک شدن ندارد و اگر بخواهد دست از پا خطا کند، با موشک‌های‌مان ادبش می‌کنیم. دشمن اما برای تو یک مفهوم واقعی است که خودش یا موشک‌هایش هر لحظه می‌توانند بی‌اجازه وارد خانه‌تان شوند و همه‌چیز را نابود کنند. من چه می‌دانم یک نگرانی بزرگ همیشگی چه بر سر روان یک زن لطیف و جمیل می‌آورد. فقط می‌دانم که دیر نیست روزی که تو دیگر سیگار نخواهی کشید. روزی که دیگر جنگ نباشد و زندگی همۀ مردم دنیا شبیه پیراهن‌های قشنگ مغازۀ تو باشد؛ به لطافت حریرهای صورتی و آبی و بنفش. با غنچه‌های سفید. صفحهٔ - ۲۱۷ - در فراکتاب

ما به نهایت احتیاج که می‌رسیم به یادِ خدا می‌افتیم، به اوج معصیت که می‌رسیم، به یادِ شیطان؛ و درد آنجاست که در بسیاری اوقات، احتیاج قرین گناه است. آن‌وقت با یک زبانمان شیطان را نفرین می‌کنیم و با زبان دیگرمان خدا را به یاری می‌طلبیم.

از مادر پرسیدم: «خیلی فرق می‌کند شوهر آدم مومن باشد یا نه؟» عزیز یک نگاهی به آقاجان انداخت و گفت: «خیلی، زیاد توفیر دارد مردت را وقت اذان قبله‌شناس ببینی.»

بیشتر از پنج سال از پایان جنگ می‌گذشت اما هنوز هم برای بعضی خانواده‌ها جنگ جریان داشت، و هر روز که چشم باز می‌کردیم جنگ را دوباره به چشم می دیدیم. دوازده سال بودکه جنگ از خط مقدم به خانه‌مان آمده بود..

ما آدم‌هایِ تبدیل کردن دردها به رنج‌هایی چندساله‌ایم.

اگر آدم چیز خوبی را بر زبان بیاورد، آن چیز ممکن است روی ندهد.

اگر کسی بینگارد که جدایی دین از سیاست تفكری است خاص این عصر، در اشتباه است. بیاید و ببیند که اینجا نیز، نیم قرنی پس از حجة الوداع، همان انگار باطل حاکم است. حكام جور را در همه طول تاریخ چاره‌ای نیست جز آنكه داعیه‌دار این اندیشه باشند، اگر نه، مردم فطرتاً پیشوایان دین را به حكومت می‌پذیرند و حق هم همین است. اما در اینجا نكته ظریف دیگری نیز هست. ظاهرِ دین، منفكّ از حقیقت آن، هرگز ابا ندارد که با کفر و شرک نیز جمع شود و اصلاً وقتی که دین از باطن خویش جدا شود، لاجرم به راهی اینچنین خواهد رفت.

یک کندو عسل، به‌قدر یک قطره محبت شیرین نیست.

تو نباید غمگین باشی، اشک‌ها غم تو را تسکین نخواهند داد.

مهم این نیست که حق با ما است. باید آماده باشیم که از همه‌ی لذت‌های برحق‌بودن دست بکشیم. قرار نیست «برنده» شویم، بلکه قرار است تا حد ممکن زندگی خوبی با شریک زندگی‌مان داشته باشیم؛ یعنی با کسی که درنهایت طرف ما و بهترین دوست ماست.

همسفر! در این راه طولانی -که ما بی خبریم و چون باد می‌گذرد- بگذار خرده اختلاف‌هایمان با هم، باقی بماند. خواهش می‌کنم! مخواه که یکی شویم؛ مطلقاً یکی. مخواه که هر چه تو دوست داری، من همان را، به همان شدت دوست داشته باشم و هر چه من دوست دارم، به همان گونه، مورد دوست داشتن تو نیز باشد. مخواه که هر دو یک آواز را بپسندیم، یک ساز را، یک کتاب را، یک طعم را، یک رنگ را، و یک شیوه نگاه کردن را. مخواه که انتخاب‌مان یکی باشد، سلیقه‌مان یکی، و رؤیای‌مان یکی. همسفر بودن و هم هدف بودن، ابداً به معنای شبیه بودن و شبیه شدن نیست. و شبیه شدن، دالّ بر کمال نیست، بَل دلیل توقف است.