«من هستمِ» تو، از «که هستیِ» تو جدا نیست. «من هستم» سیّال است و «که هستی»، ظرف آن است. هیچ سیالی بدون ظرف نمی‌شود.چای را که در استکان می‌گذاری، استوانه‌ای است؛ در نعلبکی می‌گذاری، پَهن است؛ در قاشق می‌کنی، شکل دیگری است؛ در دهن شما هم یک شکل است؛ هرجا که می‌رود، تابع ظرفش است. «من هستم» از «من که هستم»، تفکیک نمی‌شود. در آن ظرفی که هستی، آن هستی. شکلِ تو در آن روشی مشخص می‌شود که خودت را معرفی می‌کنی.

تفاوت نسبت دانشگاه های ما با دانشگاه های غرب این است که مطالب فقط تفاوت فرمی دارند ، نه محتوایی لذا بعدا که حرف هایشان را ریشه یابی می کنی ، میبینی یک آیه قرآن یا نهج البلاغه رو گذاشته اند و زیرش همان لجن هاست این آیات قرآن و روایاتی که می خوانند ، لفافه و رومیزی است و زیر میزی اش همان چیزهایی است که غربی ها فهمیده اند و ریشه مشکلات ما همین است

تربیت مثل وضوست و تعلیم مثل نماز است. وضو در نماز دیده‌نمی‌شود. اسم هیچ بخشی از نماز، وضو نیست. نماز، قیام و حمد و سوره و رکوع و سجود و تشهد و این‌ها را دارد و جایی از آن به نام وضو و طهارت نیست؛ اما طهارت در متن نماز است. تربیت مثل وضو و تعلیم مثل حمد و سوره و رکوع و سجود است. روح تربیت در هر تعلیمی وجوددارد.