درصبوری برخی  از بندگان خدا متعجب ومتحیر مانده ام 
کتابی عالی بود 
        

          حتی درخـواب فکرش رانمی کردم سرنوشت با مااین گونه بازی کند. بیشترازپنج سال ازپایان جنگ می گذشت اماهنوز هم برای بعضی خانواده ها جنگ جریان داشت، وهرروزکه چشم بازمی کردیم جنگ رادوباره به چشم می دیدیم. دوازده سال بودکه جنگ از خط مقدم به خانه مان آمده بود (صفحه ۱۱۵)

این عبارت یکی از تاثیرگذارترین عبارت‌هایی بوده که تا به حال جایی خوندم. من حتی خودم رو نصف روز هم نمی‌تونم در این حالت تصور کنم. چه جای جانباز و چه جای همسر جانباز. هردو طاقت فرساست.
خدا به همچین زنانی توان مضاعف عنایت کنه و به ما هم همینطور.
کتاب زیبایی بود. بخونید و با زندگی‌هایی که در همین زمانه ما رخ میده اونم روزایی که ما سرسری و بدون هدف و دغدغه میگذرونیم آشنا بشین. تا کمی درک کنیم زیر آسمون این شهر چه زندگی‌های متفاوتی در جریانه و خدارو بابت داده‌ها و نداده‌هاش شکر کنیم.
        

          بنظرم یک موجی بین دوستان برای روایت زندگانی شهدا و جانبازان به راه افتاده که من اسمش را می‌گذارم سندروم کتاب بالای 200 صفحه!

نویسنده  و ناشر عزیز باور بفرمایید شما این کتاب را در 150 صفحه هم میتوانستید جمع کنید. باور کنید ورق زدن برگه های کاهی کتابی که این همه درد و رنج  را به خود دیده را با حذف نکات غیر ضروری کوتاه کنید.
این کتاب خیلی  اثری از نگو نشان بده و ورود به جزئیات ندارد. قصه گویی کرده. شاید هم چون نویسنده در ابتدای راه نویسندگی اش است اما باور کنید ناشر هم می‌تواند دست نویسنده را بگیرد!
 من این کتاب را برای خواندن از چه در قلب و ذهن و جسم حجی زهرا در این 34 سال رفت با جزئیات کامل تهیه کردم اما به مقصودم نرسیدم. وحتی سوال های زیادی برایم باقی ماند.
چرا زودتر پرستار نگرفت؟ چرا کسی به کمکش نمی‌آمد و.... هزاران سوال دیگر.
اما یکبار خواندنش را به همه پیشنهاد میکنم . ما باید در مورد سختی های زندگی کسانی برای آرامش و امنیت ما جنگیدن و 34 سال رنج ماندن در تخت خواب را تحمل می‌کنند بدانیم. مهمتر اما همسرانی هستند که صبورانه و ایثار گرانه  در کنارشان هستند.
من با این کتاب فهمیدم که ایثاری برای همسرم کردم و نه حتی صبورم! حجی زهرا مرزهای صبوری  و ایثارگری را برای من میلیون ها کیلومتر دورتر برد. 
        

          صبر ،امید به فردا،شکر .سه مفهومی که از سطر سطر این کتاب یاد گرفتم
        

          چشمهاتونو ببندین...
نه...
نبندین
اول کارهای یک روز عادیتون رو مرور کنین... حالا فکر کنین تمام  روز روی تخت هستین و توانایی انجام هیچ کدوم از اون کارهارو ندارین  خدای نکرده😔...
حالا فرض کنید شهید سید محمد موسوی  ۳۴ سال و ۷ ماه و ۸ روز را به علت قطع نخاع از گردن،  بدون گفتن حتی یک آخ و با چهره ای بشاش و زبانی متشکر،  روی تخت گذروندند. 
این کتاب از زبان همسر مقاوم و از خود گذشته ی این شهید والامقام هست که به حق خواندنش بر هر انسان عاشقی واجبست...
فقط عاشق خدا تحمل چنین دردهای مزمنی رو داره...
        

          باخوندن بعضی کتابها هی کنجکاوتر میشی که بدونی قراره کجای این دنیا باشی......
اگر قرار باشه صبر خودت رو با کسی بسنجی حتما این کتاب رو بخون..
عجیب کلمات این کتاب راضی‌ست به رضای خدا😔
        

          صبر، امید، عشق، شکر، شکر و باز هم شکر...!
داستان زندگی سید محمد به پایان رسید اما، سید محمدهای زیادی هنوز هم با جنگ درگیرند!