بریده‌های کتاب آیــــدا

میگویند فراموشی دفاع طبیعی بدن است در برابر رنج...

برای درک حقیقت من به خیال خودم بیشتر اعتماد میکنم تا به آنچه که در واقع رخ میدهد. شما بهتر میدانید که رفتار و گفتار آدم ها چیزی نیست جز پوششی برای پنهان کردن آنچه که در خیالشان میگذرد...

وقتی پرتره مرا می کشیدید، در تمام مدت به این فکر میکردید که ما همدیگر را جایی دیده ایم، شاید پیش از این زندگی ما خاطراتی با هم داشته ایم که به یاد هیچ کداممان نمی آید. خدایا در کدام دوره تاریخ ما همدیگر را دوست داشته ایم که هرچه نگاهتان میکردم سیر نمیشدم...

آهو: شمارا به خدا هیچ حرفی نزنید، من انتظار را بیشتر از خبر بد دوست دارم...

کاش میتوانستی مرا هم در کیفت بگذاری و با خود ببری. وقتی نیستی آدم دلش میگیرد، ازه همه چیز خسته میشود، همه اش فکر میکند که یک چیز کم دارد...

مردم را ول کن، پشت سر خدا هم حرف میزنند...

همه ایستاده بودند، حتی یکی نمیتوانست بنشیند. انتظار است دیگر، لعنتی، مثل بی خوابی، دلت میخواهد بنشینی، خسته ای اما نمیتوانی، دلت میخواهد آب بخوری، اما جا نداری. دلت میخواهد بایستی، ولی مگر میشود همه اش ایستاد. و اگر بخواهی قدم بزنی، کجا بروی...؟!

همه جا دنبالت میگردم حتی در ذهن آدم های غریبه که از کنارم عبور میکنند و مرا نمیبینند پس کجایی؟ چرا همه جا هستی و من تو را نمیبینم؟

نمیدانم از دلتنگی عاشق ترم یا از عاشقی دلتنگ تر! فقط میدانم در آغوش منی بی آنکه باشی و رفته ای بی آنکه باشی...

لازم نیست مرا دوست داشته باشی من تورا به اندازه هردومان دوست دارم...

تو میدانی که از مرگ نمیترسم فقط حیف است هزار سال بخوابم و خواب تو را نبینم...

همه چیز مسخره است. زندگی از دید من یک ساختمان کلنگی است که به هرجاش نگاه کنی چیزی درحال فرو ریختن است...

در کجای خاطره های من گریه میکردی که من هرچه دست و پا میزدم نمیتوانستم آرامت کنم؟

چرا دلتنگی آدم مثل درخت خشک نمیشود؟ چرا نمیشد دلتنگی را مثل یک بلوط خشکاند و با تبر افتاد به جانش؟

آمد کنارم نشست،سرس را به دامنم گذاشت،پاهاش را دراز کرد و چشم هاش را بست:« کارم از تکیه گذشته.دلم میخواهد توی بغلت بمیرم.» «تو دیوانه ای.» «شاید آره،شاید هم نه.» «اما من حسرتی شده ام.» «به چی؟» « به تو،لامذهب،به تو.»

گفتم:«چی شد؟ بالاخره برادرهات را پیدا نکردی؟» «حالا دیگر دنبال برادرهام نمیگردم.» «پس دنبال کی میگردی؟» «خودم.» «مگر کجایی؟» «توی دست های تو،لای موهای تو.کارم ساخته شده.»

صورتم را به شانه اش گذاشتم و گفتم دلم میخواهد ماه من و تو همیشه پشت ابر بماند و هیچکس از عشق ما با خبر نشود.آدم ها حسودند،زمانه بخیل است،و دنیا عاشق کش است.

«میترسم.» «از من؟» «نه.از عشق.» «مرد که نباید بترسد.» «برای خودم نه،برای تو.» «غصه مرا نخور.» «یکباره میبینی چیزی مثل سایه همه زندگی ات را میگیرد.» «خوب بگیرد.» «رسوای عالم میشوی.انگشت نما.نمیترسی؟» «هرگز.» «خیلی چیزهارا از دست میدهی.» «به جهنم.» «باز هم فکر کن،شاید زندگی ات را بیشتر دوست داشته باشی.» «فکر هایم را کرده ام.»

ما نمیتوانیم زمان را متوقف کنیم ولی زمان گاهی برای عشق می ایستد...

فکرش را که بکنی عجیب است یک قلب شکسته اصلا بتپد...