بریده‌های کتاب آیــــدا

من نمیدانستم معنی هرگز را تو چرا باز نگشتی دیگر...؟!

به جان آمد دل از ناز نگاهت فرو ریز این سکوت آشنا سوز...

فکر میکردم از این کلمه قوی تر هستم ، اما فهمیدم گفتن خداحافظ به تو یکی از سخت ترین کارهاییه که تا الان مجبور بودم انجام بدم...

همواره میخواستم بروم و دور شوم ، اما ترسیده ام ، چرا که برخی زندگی ها بی آنکه زیسته شوند از میان میروند...

یکی از چیز هایی که همیشه به خودم یادآوری میکنم اینه که همه جای زخم دارن ؛ بعضی ها حتی بدتر از من. تفاوتش اینه که مال من پیداست و مال اونا نه ...

اگر در کسی گم شده باشی هرگز نمیتوانی خود را بیابی...

بیخیال شدن به این معنی نیست که فراموش کنی. معنیش اینه که باید بین قدم گذاشتن توی مسیر زندگی و نگاه گاه و بیگاه به گذشته ، تعادل برقرار کنی و آدم های زندگیت رو فراموش نکنی...

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا بی‌وفا حالا که من افتاده‌ام از پا چرا نوشدارویی و بعد از مرگ سهراب آمدی سنگ‌دل این زودتر می‌خواستی حالا چرا

وقتی بارون میباره ما معمولا بارونی میپوشیم یا چترهامونو باز میکنیم،اما زمان طوفان و گردباد هیچکدوم از این ها تاثیری ندارن و تو باید دنبال یک پناهگاه مناسب باشی...

اگه بتونی فقط چند لحظه پرنده باشی سقوط کردن دیگه مهم نیست...

من آن بخت سپید خود که گم شد سال ها از من کنون در گوشه چشم سیاهی کرده ام پیدا...

ولی انسان برای بعضی چیزها به زمان بیشتری نیاز داد ، شاید هزاران سال...