تقدمۀ کتاب دلم را لرزاند؛ «سراپا احترام به خاکی آسمانی‌ام پونه ایرانی که این کتاب از او، و برای اوست.»
آخرین کتاب ۱۴۰۱ که حالا حالا دم دستم است برای مزه مزه شدن.
        

          عباس معروفی،
نویسنده‌ی محبوبِ من،
آثارش مثل رد یک رویا تا مدت‌ها در ذهن می‌ماند.
و این یکی برای من خاص‌تر از همیشه‌ست
متن‌هایی لبریز از عشق،
زمزمه‌هایی از دل عاشق برای معشوق...
هر واژه، مثل جرعه‌ای چای گرم،
در غروبی بارانی
        

          "کار عشق آنگاه تمام میشود
که عاشق،
معشوق شود
و ورق برگردد.
بی آنکه از عشق عاشق
چیزی بکاهد
یا در حسن معشوق
چیزی بیفزاید"
توقع من از کتاب خیلی بالاتر از این حرفا بود!
ولی دوسش داشتم. بیشتر به درد این میخورد یه سری جاهاشو گلچین کرد برای وقت عاشقی!
و این که احساس میکردم خیلی کتاب خصوصیه! یعنی یه چیزی برای نویسنده هاشه و منٕ خواننده دارم تو حریم خصوصیشون وارد میشم!
قسمت‌های بانو پونه ایرانی سادگی بیشتری داشت و قسمت‌های عباس معروفی طبق قلمش در عین عشق صادقانه‌اش پیچیدگی‌های خاص خودشو داشت!
و این بود نخستین ریویو سال جدید من! :د
‌