بریده‌های کتاب سوده عابدی

...تو، زمانی که به مردم، «چرا» را بیاموزی، آن‌ها خود به خود درگیر می‌شوند. هرکس که چرایی دارد، سر به دنبال «چگونه»ی این «چرا» خواهد گذاشت. بدون «چرا» هرگز به چگونه نمی‌رسی.

عشق را باید با تمام گستردگی‌اش پذیرفت، تنها در جسم نمی‌توان پیداش کرد، بلکه در جسم و روح و هوا. در آینه، در خواب، در نفس کشیدن ها انگار به ریه می‌رود، و آدم مدام احساس می‌کند که دارد بزرگ می‌شود.

نمی‌دانستم که عشق به گذراندنِ نور خورشید از ذره‌بین می‌ماند؛ آن حجم گرما و نور اگر از روزنه‌ای به باریکی روان آدمی بگذرد، حتما چیزی را می‌سوزاند.

بی مادری جدایی دوباره از بطن است. به پاره شدن بند ناف می‌ماند. این بار، نه جدایی از رحم، که جدایی از جهانِ گوشت و پوست و استخوان؛ چیزی نزدیک به هجومِ خالیِ اطراف.

«تاریخ ادبیات زنده‌ی میهن ما به ما می‌گوید که آنها که مانده‌اند و زندگی‌شان با زندگی ملی در آمیخته است، آن‌هایی هستند که زبانِ بهشتیِ فارسی را به درستی می‌دانسته‌اند.»

حال غریبی پیدا کرده بود چیزی مثل جنون محشر بود. عالی بود. یادش آمد که روان پزشکی گفته بود عاشقی روان پریشی مردم عادی است. یادش آمد که یک جمله قصار قدیمی میگفت آدم روان پریش خیال می کند دو با دو میشود پنج و با همین خوشحال است. یادش آمد که برنارد شاو گفته بود: «عشق اغراق احمقانه در فرق گذاشتن بین یکی با دیگری است و می دانست که همه اینها درست گفته‌اند...

مبارزه، اینجا گولبول های قرمز خون و پلاسمای زندگی است. آغازش همان لحظۀ به دنیا آمدن هر نوزاد فلسطینی است. پایانش هم همان لحظه ای است که جسد فرد را در پرچم فلسطین می پیچند تا در آغوش خاک بگذارند.

فرق است بین دیدن و زیارت کردن، بین گشتن و دورش گشتن، بین توریست و زائر؛ یکی آمده ببیند و آن یکی آمده به چشم بیاید. او می خواهد برگردد و برای دیگران تعریف کند و دیگری می خواهد همان جا حرف بزند و خالی و رها برگردد. یکی به چیزهای جدید توجه می کند و آن یکی به انس می اندیشد.

قبلاً صنمی با حضرت شیث نداشته ام و می مانم که بعد از سلام، مکالمه ام را با او چگونه ادامه بدهم! بی مقدمه می گویم: «ای فرزند آدم! یک عمر سرکوفت شما را به ما زده اند! گفته اند مثل بچۀ آدم رفتار کن! ما نتوانستیم! خودت یک کاری کن بقیۀ زندگی مان را آدم باشیم و آن دنیا هم بعد از مردن آدم حسابمان کنند!»

می خواهند تو را یهودی کنند درحالیکه همۀ گنجشک ها بر روی درخت هایت به عربی آواز می خوانند.

آغاز خوش، پنجره‌یی‌ست روشن و خورشیدی به جانب معنویت زیبا و نجیبی که می‌تواند سهمی در نجات انسان از ورطه‌ی واماندگی‌ها داشته باشد.

باورم نمی‌شود که پستچی طبق معمول برایم نامه می‌آورد و این جا و آن جا برای سخنرانی دعوتم می‌کنند و سرخطِ خبرها روی صفحه‌ی تلفنم ظاهر می‌شود. چطور ممکن است وقتی روحم مدام ترک می‌خورد و تکه تکه می‌شود،دنیا همین‌طور ادامه داشته باشد و بی هیچ تغییری نفس بکشد؟

شر اگر بداند خودش شر بوده، تکلیفش روشن است. می‌داند که اصحاب فساد است و اگر می‌خواهد ثقل و سنگینی درونش زمینگیرش نکند، چاره‌ای ندارد جز حرف زدن. می‌ماند حقیقت. حقیقت حرف بزند که چه کار کند؟ از چی حرف بزند؟ خورشید بیاید حرف بزند که من نور دارم، گرما دارم، من روشن می‌کنم؟ نخیر، حقیقت سکوت می‌کند و بدون اینکه بخواهد، خودش، خودش را نشان می‌دهد.

کولی‌ها مثلی قدیمی دارند که می‌گوید:«کسی که زودتر اعتراف کند بازنده است.». کسی که زودتر بگوید « دوستت دارم» بازنده است زیرا طرف مقابل با شنیدن این حرف بلافاصله لبخند معنی‌داری می‌زند و می‌فهمد که محبوب است و لذا از آن پس رابطه را کنترل می‌کند. اگر خوش شانس باشید این دو کلمه در زیر نور شمع همزمان به زبان می‌آیند و اگر خیلی خوش‌شانس باشید اصلا نیازی به بیان آن‌ها نیست...

داستانگویی به معنای ردیف کردن انبوه اطلاعات در یک روایت نیست، بلکه نوعی طراحی حوادث است که ما را به یک نقطه‌ی اوج با معنا می‌رساند.

اصلی ترین مسئله در این سفر، حفظ حریم ادب است؛ زیرا زائر نه فقط هنگامی که به مقصد رسید، بلکه از ابتدای راه در محضر مولا است. اگر به این حقیقت توجه نماییم که در حال عزیمت به محضر کسی هستیم که پیوسته به ما نظر و عنایت دارد و از همه‌ی اعمال و احوال ما آگاه است، آنگاه مراقبت بیشتری نسبت به اعمال و نیاتمان خواهیم داشت.

وقتی زن و مرد در منظری متعالی به زندگی و به همدیگر نگریستند زندگی بستر ریزش رحمت الهی خواهد شد، همان نگریستنی که رسول خدا (صلی الله علیه واله) می‌فرمایند: چون مردی به زنش و زنش به وی از روی مهر بنگرند ، خداوند بزرگ آن دو را با دیده مهر بنگرد.

خودت را ببخش. برای خشمگین یا ناامید بودن از دیگران، حتی کسی که فوت کرده یا ترکت کرده هم جزئی از آنهاست. خودت را ببخش برای اینکه نتوانستی جلوی این حوادث را بگیری، برای تمام کارهایی که نکردی اما آرزو می‌کنی کاش کرده بودی.

نوشتن شکلی نو به گذشته می‌دهد. مگر ماجراهایی که حالا روی کاغذ می‌آورید، بامزه‌تر و هیجان انگیزتر از آنچه واقعا برایتان رخ داده نیستند؟ مگر این نسخه‌های جدید و جاندار خاطره در ذهن‌تان جای آن خاطره‌های حزن‌انگیز و بی سامان قدیمی را نگرفته‌اند؟ نوشتن به شما قدرت می‌دهد خاطره‌هایتان را دگرگون کنید. شاید این خاطره‌ها یکراست در قعر ذهنتان جا گرفته باشند و جزئی از شما شده باشند، اما حالا می‌توانید با حرکتی مهار شده و تدریجی آن‌ها را از ذهنتان برانید.