بریده‌های کتاب Shamim

گفت: تو می‌دونی آدمای دنیا چند دسته‌ان؟ گفتم:نه. دوتا از انگشت‌هاش را بالا گرفت و گفت: دو دسته. اونایی که فکر می‌کنن دیوونه هستن و اونایی که فکر می‌کنن دیوونه نیستن. درحالی که همه دیوونه هستن.

گفت: آدم تا داستان نخواند معنی زندگی را نمی فهمد. گفتم: دنبال چه میگردی؟ گفت: خودم.

و آیدین همیشه در این فکر بود که چطور می شود دست روی شانه پدر گذاشت و کنارش ایستاد.

سونیا: چه میشود کرد، باید به زندگی ادامه دهیم. زندگی هم خواهیم کرد، دایی وانیا. روزهای بیشماری را باید پشت سر بگذاریم و شبهایی تمام نشدنی. و با صبر و شکیبایی آن چه را سرنوشت برای مان رقم زده تحمل میکنیم. از حالا تا موقعی که بمیریم برای دیگران کار میکنیم، بدون استراحت، وقتی هم که عمرمان به سر آمد، بدون هیچ شکوه و شکایتی می رویم. در دنیای دیگر خواهیم گفت: در آن دنیا خیلی رنج برده ایم، با تیره روزی زندگی کرده ایم و خداوند به ما رحم خواهد کرد. آن وقت دایی جان، دایی عزیزم، زندگی زیبا، شاد و کاملی برای مان آغاز خواهد شد، از آن لذت می بریم، به رنجهای کنونی مان لبخندی ترحم آمیز می زنیم و تا ابد استراحت میکنیم.

آخر این چه جور دنیایی است که در آن زندگی میکنیم؟ گل را که نمی فروشند. گل قشنگ است باید مجانی باشد. کافی است خم شوی و آنها را بچینی. گل زندگی است و تا آنجا که من میدانم؛ نمی شود زندگی را فروخت!

مرگ یه ضرب آهنگ آهسته است که هر تپش قلبمون رو می‌شمره. نمی‌شه زیاد باهاش چونه زد.

فهمیدم آن ها چه آدم های متملق و ریاکاری هستند؛ ولی همه خودشان را نسبت به ریاکاری دیگران بی اطلاع نشان می دهند؛ چون اگر چنین نبود به ریاکاری و چاپلوسی خودشان هم صحه می گذاشتند.

ولی پیپ گوش کن به چیزی که یه دوست واقعی بهت میگه خوب گوش کن این دوست واقعی میگه اگه نتونی خودتو از راه درست از جماعت مردم عامی بیرون بیاری مطمئن باش که از راه کج هم نمیتونی پس پیپ، دیگه چنین دروغ هایی به هم نباف با شرافت و صداقت زندگی کن تا بتونی با خیال راحت بمیری

به ستارگان نگاه کردم و اندیشیدم چه قدر ترسناک بود اگر مردی موقعی که بدنش در حال یخ زدن بود و مرگ به او نزديك میشد به ستارگان نگاه می کرد و هیچ رحم و شفقتی در میان آن همه نور درخشان نمی یافت

"یادت نره که عشق زنده س و هیچ وقت تغییر نمیکنه. این آدمها هستن که تغییر میکنن."

ندایی گفت: سعی کن؛ فقط سعی کن زندگی کنی. خاطره مال سالخوردگان است.

در زندگی باید خوشبخت بود و برای این امر باید پول داشت و مقام، و برای به دست آوردن آنها: رشوه گیری، دستبرد به خزانه، اظهار چاپلوسی و حقارت در برابر مقامات و اشراف و توانگران، مردم آزاری و خشونت حیوانی در برابر زیردستان.

برای همین هالووین را دوست دارد: چون در هالووین متفاوت بودن عادی است.

پیوسته همان رنج تحلیل‌ناپذیر را به تنهایی تحمل می‌کرد و پیوسته در تنهایی به همان معمای ناگشودنی می‌اندیشید.((یعنی چه؟ آیا به راستی باید مرد؟)) و ندای درونش جواب می‌داد:(( بله، حقیقت است و باید مرد.)) می‌پرسید:((ولی آخر این همه رنج برای چیست؟)) و ندا جواب می‌داد:((دلیلی نیست! برای هیچ!)) و همین.

آنجا که نور هست، باید سایه هم باشد؛ و آنجا که سایه هست، نور هم هست. سایه بی نور نیست و نور بی سایه.

"بیشتر مردم دنبال حقایق قابل‌اثبات نیستند‌. همان‌طور که گفتید، حقیقت اغلب همراه با درد شدید است و تقریبا هیچ‌کس دنبال حقایق دردناک نیست. آنچه مردم نیاز دارند، داستان‌های قشنگ تسکین‌دهنده است که باعث شود احساس کنند زندگی‌شان معنایی دارد. خاستگاه مذهب همین است."

به دنیا آمدن دست خودت نیست، مُردن که هست!

آدم‌ها عوض نمی‌شن، فقط در مخفی کردنِ خودِ حقیقی‌شون واردتر‌ می‌شن.

به‌اندازه امکانات و تواناییات‌ دیگران رو نجات بده. اگر هم غرق شدی، حداقلش با علم به این می‌میری که داشتی به ساحل می‌‌رسیدی.

کتابا ما رو یاد حماقتامون میندازن!