بریده‌های کتاب مبیناحبیبی

انسانى كه مى‌يابد و به اصول مى‌رسد، او همراه دو عامل شكر و كفر است. اگر چشم‌پوشى كرد، به محروميت و در نتيجه به ضعف و تنگى و در نتيجه به عذاب و رنج مى‌رسد؛ چون رنج انسان از بى‌ظرفيتى او ريشه مى‌گيرد، نه از محروميت و ندارى‌اش؛ و هر چه درجۀ كفر بيشتر بشود، درجۀ رنج انسان زيادتر خواهد شد. ما به همان اندازه كه رنج مى‌بريم، به همان اندازه كافريم...

شرمساری را با آغوش باز بپذیرید.احساس حماقت کردن بخشی از مسیر رسیدن به چیزهای مهم و معنادار است.هرچه تصمیم مهمی در زندگی بیشتر شما را بترساند، به احتمال زیاد شما بیشتر نیاز دارید آن را انجام دهید.

هرچه باشد، تنها راه غلبه بر درد این است که اول یاد بگیرید چطور آن را تحمل کنید.

افسوس، جای دیگری هم هست که طبیعت بشر در آن مثل یک کتاب‌فروشی چنین ضعیف شود؟!

«جالبه، آدم هرجا بره یا هرچقدر هم کتاب بخونه، هنوز هیچی نمی‌دونه و هیچی ندیده. زندگی یعنی همین. ما زندگی‌هامون رو در تلاش برای پیداکردن راهمون می‌گذرونیم. مثل شعر سانتوکا تانه‌دا می‌مونه، همون که می‌گه : "می‌روی و می‌روی، ادامه می‌دهی؛ و بازهم کوهستان کبود."»

فردی می‌نویسد: « من هرروز دور و برم پر از آدم‌هاست اما به طرز غریبی، خودم را از آن‌ها جدا می‌بینم.»

به نظر من خوش‌بینی یعنی امید به اینکه همیشه بیمار سرپایی یک روان‌پزشک باشم، نه بیمار بستری‌اش‌.

گاهی اوقات فقط یک صحبت کوتاه می‌تواند زندگی یک نفر را برای همیشه تغییر دهد.🌱

حتی اونی که برام سی تا نامه‌ی چرت و پرت فرستاده بود حتما ساعت‌ها مشغول نوشتن بوده. اگر انتظار جواب نداشت، عمرا همچین کاری انجام می‌داد. پس من جواب می‌دم و از جون و دل مایه می‌ذارم. آدم نمی‌تونه کسی رو که داره از صمیم قلب باهاش صحبت می‌کنه نادیده بگیره. :)))

دنیا به جای اینکه ما را براساس زخم‌هایمان قضاوت کند، ما را بر اساس رفتار‌هایی قضاوت می‌کند که زخم‌هایمان علت‌شان بوده است.

بیایید قدردان کسانی باشیم که خوشحالمان می‌کنند؛ این ها باغبان های افسونگری هستند که باعث شکوفایی روحمان می‌شوند. مارسل پروست

نگاهی به دور و بر اتاق می اندازم. « فقط می خواهم همه چی بی عیب و نقص باشه. همون جور که همیشه واسش برنامه ریزی می کردیم.» سَم جلوتر می آید و می گوید :« می دونی جولز، آخه همیشه که نمی تونی همه جزئیات رو برنامه ریزی کنی. همیشه یه اتفاق هایی می اُفته که که آمادگی اش رو نداریم. گاهی باید در لحظه زندگی کنی. بذار زندگی غافلگیرت کنه.» 🌱✨

من هرگز کودک خنگ ندیده ام؛ کودکی را دیدم که گاهی کارهایی را می کرد که من نمی فهمیدم یا کارها را به روش هایی انجام می داد که من هرگز به آن فکر نکرده بودم؛ من کودکی را دیدم که ندیده بود، همان مکان هایی را که من دیده بودم، اما او یک کودک خنگ نبود. پیش از آن که خنگ بنامی اش، فکر کن، آیا او کودکی خنگ بود یا چیزهایی می دانست متفاوت از آنچه تو می دانستی؟!

فقط یک اشتباه مادرزادی وجود دارد، و آن این است که می پنداریم زندگی می کنیم تا خوشبخت باشیم.

تنها زمانی می توانیم در کنار سختی ها و تاریکی های دیگری حضور داشته باشیم که تاریکی های خودمان را شناخته باشیم.✨

من شاید در کل زندگی ام افراد خیلی کمی را دوست داشته ام، در مقایسه با ده ها یا شاید صدها کتاب ( و اینجا، فقط کتاب هایی را که واقعا عاشقشان بوده ام حساب می کنم؛ حتی کتاب هایی که فقط نگاه کردن به آنها خوشحالت می کند، آنهایی که علی رغم آن چه در زندگی ات رخ می دهد باعث می شوند لبخند بزنی، کتاب هایی که همیشه مثل دوستی قدیمی به سراغشان می روی و می توانی به یاد بیاوری دقیقا اولین بار کجا آن هارا دیده ای _ مطمئنم که میدانی دقیقا دارم از چه حرف می زنم). اما همان چند نفر آدمی که دوستشان دارم... آن ها مطمئناً به اندازه همان کتاب ها می ارزند.❤️🌱

نظریه پیوند به ما می گوید کسی که او را دوست داریم در زندگی پناهگاه ماست. وقتی آن شخص از نظر عاطفی در کنار ما نباشد، حس می کنیم در این جهان بی دفاع و تنها رها شده ایم. هجمه ای از احساسات_عصبانیت، اندوه، آسیب دیدن و از همه مهم تر ترس _ به سراغمان می آید‌. این اتفاق کاملا طبیعی است.