بریده‌ کتاب‌های آتنا ثنائی فرد

رازت را به کسی نگو! آدمی به یک شب دوستی می‌کند و به یک شب دشمنی!

هیچ‌موقع نصیحت نمی‌کردم. آنچه برای من چاره است، بر دیگری نابهره است.

راعی‌فرد هر جای زندگی‌اش را نگاه می‌کرد، تصمیمات پدرش را می‌دید؛ خانه‌اش نزدیک خانه‌ی پدر، ماشینش همان رنگ ماشین پدر، همسرش به سلیقه‌ی پدر، حتی ریشش به‌اندازه‌ای که پدر صلاح می‌دید کوتاه می‌شد و راعی‌فرد چهل‌وسه سالش بود. ‌‌ آن‌قدر احساس حقارت می‌کرد و آن‌قدر خودش را ضعیف می‌دانست که دلش می‌خواست فقط یک‌چیز، فقط یک‌چیز به اراده‌ی خودش اتفاق بیفتد.

هیچ جنبه‌ای از بدن انسان از اثرات مخرب و مضر کمبودِ خواب در امان نیست.

گوش کن. هیچ‌چیزی توی دنیا وجود نداره که جادوگری باشه. فقط طبیعت. اون کاملاً جادوئه. یه بچه توی رحم مادرش رشد می‌کنه، یه کرم قهوه‌ای به پروانه تبدیل می‌شه، یه زمین بی‌حاصل یه‌دفعه به یه گلزار تبدیل می‌شه. می‌خوای یه چیزی ببینی که واقعاً معجزه باشه؟ به اطراف خودت نگاه کن. ببین چطور دوتا آدمِ عاشق به هم نگاه می‌کنن. بقیه‌ش همه‌ش یه نمایشه، یه حقه، یه کلک.

دوست داشتم کتاب‌ها را سرمشق زندگی‌ام قرار بدهم، به همین خاطر نمی‌خواستم آن‌ها را بخوانم و بعد بگذارم‌شان روی قفسه و بگویم «آفرین، کتاب خوب». ‌‌ دوست داشتم کتاب‌ها تغییری در من به وجود بیاورند و می‌خواستم کتاب‌هایی بنویسم که دیگران را تغییر بدهد.

«به دست آوردن پول به خودیِ خود کارِ سختی نیست. دشواری در اینه که پول رو به روشی به دست بیاری که ارزش فدا کردن یک عمر زندگی رو داشته باشه.»

«حالا گوش کن چی می‌گم بادی، فقط یک گناه نابخشودنی هست؛ آگاهانه ظلم کردن. بقیه‌ی گناه‌ها می‌تونن بخشیده بشن ولی اون نه. می‌فهمی چی می‌گم بادی؟»

«خیلی بده که آدم نتونه چیزایی رو که خودش دلش می‌خواد بخره. ولی از اون بدتر اینه که آدم نتونه به کسی که دوستش داره چیزی رو هدیه بده که دلش می‌خواد داشته باشه...» ‌‌ ‌ *با کمی تغییر.

«[بچه جون]، روزی می‌رسه که متوجه می‌شی کسب‌وکارِ کتاب فقط یک بشقاب پرنقش‌ و نگاره که هیچ خوراکی درش نیست.»

تمام تلاش‌هایم برای خلق یک رمان به فاجعه مبدل شد. جملاتم شکل موجوداتی مریض و ناقص‌الخلقه را پیدا کردند و استعاره‌هایم بیشتر شبیه به تبلیغات‌ وان‌های حمام بودند که در ایستگاه‌های تراموا می‌دیدم.

«هر چه پیرتر می‌شویم، مرگ چهره‌ی دوستانه‌تری پیدا می‌کند.»

«ممکن است فردا به‌خاطر گفتن این حرف‌ها از تو متنفر شوم. همه‌ی ما از کسانی که به رازهایمان پی برده‌اند، متنفریم. ولی شاید تو کمی با دیگران فرق داشته باشی...»

واقع‌بین باشیم: بعضی از پسرها و دخترها نویسنده می‌شوند چون تنها دفترِ کاری که دوست دارند، داخل سرشان است.

نوشتن چیزی که قرار است چاپ شود مسئولیت بزرگی است. هرگز چیزی ننویس که اگر در مراسم خاک‌سپاری‌ات خوانده شود، شرمنده‌ات کند.

کار دنیا طوری است که غالبِ بت‌شکن‌ها خودشان مبدل به بت می‌شوند. بودا بت‌شکنِ بزرگی بود، ولی بزرگ‌ترین بت‌ها را از روی بودا ساخته‌اند.

مترجمِ هنرمند کسی است که بتواند یک متن را به صورتی ترجمه کند که خود نویسنده اگر همزبانِ مترجم بود، آن متن را به آن صورت می‌نوشت.

من هیچ‌وقت نخواستم کار کنم. حتی در بچگی فکر می‌کردم کار کردن برای پول، چه محتاجش باشم چه نباشم، بد معامله‌ای است. این سؤال آزاردهنده‌ی دوران کودکی -وقتی بزرگ شدی می‌خواهی چه کاره بشوی؟- مرا همیشه در بهت و حیرت فرو می‌برد.

داینا گفت: «به‌نظر من آنی شبیه به اسم ملکه‌هاست. مطمئن باش اگر اسم تو کرنهاپوچ هم بود، باز هم من از آن خوشم می‌آمد. به نظر من خود اشخاص یا رفتارشان باعث می‌شوند اسمشان زیبا یا زشت به نظر بیاید.» آنی مشتاقانه گفت: «ایده‌ی خوبی است داینا! طوری زندگی کن که اسمت، حتی اگر در ابتدا چندان قشنگ نیست، زیبا به نظر بیاید و با یادآوری آن، خاطرات خوشایند و دل‌نشینی در ذهن مردم زنده شود. متشکرم داینا!»