مصاحبه‌ی ناصر حریری با نجف دریابندری حول موضوعات مختلفی از ترجمه و ویراستاری گرفته تا نیما یوشیج و صادق هدایت و هنر و ...
حدود پنجاه درصد کتاب به ترجمه و ویراستاری اختصاص داره که برای من جذاب‌ترین قسمت بود. البته استاد دریابندری یک مفروض اساسی در مورد مترجم دارن و اون اینه که مترجم برای کاری که دست گرفته، اهلیت یا صلاحیت کافی داره. به همین دلیل هم نقد ترجمه رو چندان نمی‌پسندن. استاد اعتقاد دارن در نتیجه‌ی فرآیند انتخاب طبیعی ترجمه‌ی بد، ویرایش بد، و در کل نوشته‌ی بد وارد ادبیات فارسی نمی‌شه‌. به همین دلیل لازم نیست نگران چاپ نوشته‌های بد باشیم.
اما من احساس می‌کنم شرایط از سال ۷۳ خیلی عوض شده و اتفاقا باید نگران این وضعیت آشفته باشیم. اصلا ادبیات فارسی به کنار، حیف کاغذی نیست که برای چاپ بعضی ترجمه‌ها مصرف می‌شه؟ درختی که قطع میشه؟ آبی که مصرف میشه؟ هست. الان مشکل دقیقا صلاحیت نداشتن بعضی مترجم‌هاست که نه به زبان مبدا تسلط دارن و نه به زبان فارسی. یعنی مفروض استاد با شرایط فعلی هم‌خوانی نداره.
از قسمت مربوط به کیچ هم بسیار لذت بردم. عالی بود.
          

            قطعاً خارج از چالش کتاب خوانی ، بعید بود سراغ این کتاب برم
یا حتی اون رو بشناسم .
وقتی دیدم به مناسبت هفته ی کتاب برای خوانش ش چالش گذاشتن ، با دیدن اسم نجف دریابندری راغب شدم برای خواندن ش به این امید که شاید با این شخصیت و نویسنده و مترجمِ
 به نام بیشتر آشنا بشم ، بنابراین این کتاب رو تو کتابخونه ی محل سکونت م پیدا کردم و شروع کردم .
اما دیدم مصاحبه کلا با اون چیزی که فکر میکردم متفاوته. 
این مصاحبه شامل چند بخش گفتگوی موضوعی بود :
ترجمه 
ویرایش و ویراستاری
شعر
داستان نویسی مدرن در ایران
و در پایان بحث به سمت نقاشی هم کشیده شد .
بخش ترجمه جالب توجه بود از این لحاظ که با نقد و بررسی ترجمه و مترجم ها شاید در آینده به انتخاب بنده در کتاب های ترجمه شده کمک کنه .
اما بخش ویراستاری فکر میکنم کاملا تخصصی بود و برای من جذابیتی نداشت اما خوندم ش .
شعر هم چون از موضوعات مورد علاقه ام نیست برام کسل کننده بود .
داستان نویسی و بررسی قلم و کتاب های صادق هدایت ، 
جمال زاده و چند تن دیگر از نویسندگان و نظر دریابندری نسبت به اونها خیلی جنجالی و پرکشش بود .
و در پایان نقاشی هم از بحث داستان های ساده  و هنر ساده بودن ، بدون هیچگونه استفاده از صناعت و یادگیری های حرفه ای ، به میان آمد و نقاشان ایرانی و خارجی و آثار شون مورد نقد و بررسی قرار گرفت .
در کل خواندن روزی سی صفحه از این کتاب برای من مدت زمان بیشتری طول کشید و به نظرم کتابی نخواهد بود که عامه پسند باشه .
فکر میکنم بیشتر تخصصی بود و لازمه ی  کار نویسندگان و مترجمین تازه کار .
ولی خواندنش هم حتی به خاطر همراهی با چالش دور از لطف نبود .
@behkhan
#بهخوان
#چالش_هفته_کتاب
          

            تابه‌حال کتاب مشابه این کتاب نخونده بودم و از این جهت برام جالب بود. چیزهای جدیدی از آقای دریابندری یاد گرفتم و بدون شک اگه چالش بهخوان نبود، هرگز حتی از وجود چنین کتابی هم شاید خبردار نمی‌شدم، چه برسه به این‌که واقعاً بخونمش!
‌
از چیزی که فکرش رو می‌کردم، سریع‌تر برام پیش می‌رفت و خوندن سی صفحه در روز چندان هم کار سختی نبود. فقط این‌که یه جاهاییش (یا شایدم خیلی جاها)، نکته‌ی جالبی برای من نداشت و یا خیلی خوب متوجه نمی‌شدم یا نمی‌تونستم ارتباط برقرار کنم. و خب تقریباً می‌شه گفت نیمه‌ی اول کتاب رو خیلی بیشتر از نیمه‌ی دومش دوست داشتم.
‌
در کل از خوندنش راضی‌ام و تجربه‌ی خوبی بود.
          

            یک کتاب گفت‌وگو محور
و خب راستش کتاب‌های اینجوری چندان باب میل من نیست. اگر چالش بهخوان نبود احتمالا هرگز سراغش نمی‌رفتم.
کتابی هم نیست که به همه پیشنهادش کنم چون سلیقه‌ی مطالعاتی خاصی رو می‌طلبه. یعنی یا باید دریابندری‌فَن باشید، یا ژانر مورد علاقه‌تون گفت‌وگو باشه یا از این‌هایی باشید که می‌خواید ادای آدم‌های فرهیخته رو دربیارید و ژست پای ثابت‌های کافه نادری دهه‌ی سی و چهل خورشیدی رو بگیرید(#ادایی)!

نمیگم فاجعه بود. نمیگم دوست‌نداشتنی بود. میشه چندتا تیکه از توش پیدا کنم که خیلی دوست داشتنیه اما در مجموع، حوصله‌م رو سر میبره.
          

            از خوندنش لذت بردم. حال داد چندی در محضر نجف بودن. :)) و نظراتش درمورد چیزهای متفاوت رو خوندن. و غصهٔ نبودنش رو خوردن…
دوسش دارم و خیلی با لحن و مدل صحبتش حال می‌کنم. خیلی جاهای کتاب با مدل جواباش بلندبلند خندیدم؛ که برای منی که کم خنده‌ام می‌گیره واقعا جالب بود. 
و به طور به‌خصوص، خودم رو مجبور به منظم خوندن هم خوش گذشت. هرروز اگه هیچی هم کتاب نمی‌خوندم، یا چیزای دیگه می‌خوندم، سعی می‌کردم حتما روزی ۳۰ صفحه‌م رو بخونم. :) و با اینکه در لیست خوندنم بود، این چالش باعث شد بیارمش نزدیک و خونده شه. :) ممنونم.
          

            آقای دریابندری رو نمی‌شناختم و فقط یک کتاب (پیرمرد و دریا) با ترجمه‌ی ایشون خوندم؛ ولی همیشه تعریف‌شونو شنیده بودم.

طبق نظر بقیه‌ی دوستان، برای من هم کتابی نبود که خارج از «چالش به‌خوان» انتخاب کنم و بخونم، ولی خوشحالم که خوندمش. این‌که بر محور گفت‌گو بود برام جالب بود، نظراتِ پخته و‌ عمیقِ آقای دریابندری رو هم پسندیدم👌🏻 (حتی قسمت‌هایی که به نظر خودشون تناقض‌گویی بود، چون به نظر من تو یک موضوع اگر بتونی در دو جهت عمیق بشی، نشون دهنده‌ی اینه که فکر می‌کنی و واقعا مسائلی ازین قبیل برات مهمه..).

نمی‌دونستم ممکنه فرآیند ترجمه تا این‌حد سخت باشه و یا اِنقدر جای بحث داشته باشه. با این حساب باید دست مترجم خوبی که با توجه به نویسنده و لحن‌ش، لحنی رو برای ترجمه بازسازی میکنه، بوسید✨
مشکلی که پیدا کردم اینه که؛ قبلِ این‌همْ سخت‌گیر و سخت‌پسند بودم توی ترجمه.. حالا دیگه بدتر شد، دقیق‌تر و حساس‌تر شدم🤕🤦🏼‍♀️

خلاصه کتابی نیست که مورد علاقه‌ی عموم باشه؛ فقط اگر به ترجمه و آقای دریابندری علاقه دارید، توصیه میکنم.
          

            به نام خدا
اگر به کلمه علاقه داشته باشید، دریابندری را دوست داشته باشید یا حتی اگر بخواهید یک کتاب خوب گفت‌وگومحور بخوانید، می‌توانید این کتاب را انتخاب کنید و خیالتان از بابت نتیجه راحت باشد.
گفت‌وگو همان‌طور پیش می‌رود که آبِ جاری، سیال و روان، از هر دری سخنی. البته به‌عنوان خواننده احساس درهم‌برهمی نخواهید داشت. بخش‌های مختلف شروع و پایانی دارند و آقای حریری کارش را بلد است؛ درعین‌حال این قاعده صدق می‌کند که الکلام یجر الکلام. از صراحت و طنز دلنشین دریابندری عزیز لذت خواهید برد و به نظرم حتماً دقت نظرش، نه لزوماً در مقام مترجم که به‌عنوان یک آدم، برایتان جالب خواهد بود. از دیدگاه استاد دربارهٔ ترجمه، ادبیات، و نگاهش به نظم و نثر فارسی خیلی لذت بردم و آموختم.
          

            همان‌طور که از اسمش پیداست یک گفت‌و‌گو است و نباید از آن انتظار یک کتاب منسجم با فصل های مرتب داشت اما دو طرف گفت‌ و گو در کار خود مهارت دارند و این باعث شده حجم محتوای قیمتی کتاب زیاد باشد.
به نظرم اگر کسی این کتاب را به خوبی مطالعه کند از آن به بعد احتمالا سطح مطالعه‌اش ارتقا پیدا کند و دیدگاهش به مفاهیم و یا کلماتی مانند ترجمه و نقد آن، ویراستاری، هنر، فرم و محتوا، تغییر خواهد کرد.
          

            آقای حریری تا چند سال قبل همیشه در کتابفروشی‌اش(کتابسرای بابل) نشسته بود و آرام کتاب می‌خواند. نقش زیادی در کتابخوان کردن خیلی از ما داشت. انسان نازنینی است. انتشاراتی هم به نام کتابسرای بابل برپا کرد که کتابهای خوبی چاپ می‌کرد اما متاسفانه تعطیل شد. 
قسمتهای مختلف این کتاب را در مقاطع مختلف خوانده‌ام. بیشتر شبیه گپ و گفت است تا یک کتاب منسجم. البته همین هم لذت بخشش می‌کند. سرنخ‌های زیادی ازین جور کتابها به دست می‌آید. اما واقعا بعضی جاها زیاده از حد بی ربط است و بحث به جاهایی می‌رود و نظراتی ارائه می‌شود که کاش نمی‌شد. برای همین  نتوانستم تمامش کنم.