این اولین نمایشنامه‌ای بود که خوندم -برای همین هم مطمئن نیستم چطور نقدش کنم!
‌
قبل از خوندنش، تصور می‌کردم خوندنِ نمایشنامه‌ها چندان کارِ آسونی نیست اما بر خلافِ تصورم، خیلی سریع تونستم پیش ببرمش. بااین‌حال به‌نظرم بین نمایشنامه و داستان تفاوت‌های عمده‌ای وجود داره. مهم‌ترین‌شون هم اینه که نمایشنامه روندِ خیلی تندتری داره و حوادث به‌سرعت رخ می‌دن و در کل جزئیات کمتری رو در اختیار خواننده قرار می‌ده (یا شاید دست‌کم این نمایشنامه این‌طور بود.)
‌‌
یک‌جاهایی به‌نظرم گیج‌کننده می‌اومد. تعداد شخصیت‌ها خیلی زیاد بود و بی‌مقدمه و ناگهانی وارد صحنه می‌شدن و به‌خصوص وقتی چند شخصیت مختلف همزمان صحبت می‌کردن، گیج‌کننده‌تر هم می‌شد. 
‌‌
‌من ماجرای کلی‌ش رو دوست داشتم و به‌نظرم جالب بود. به‌خاطر ماهیت دراماتیکش، به اندازه‌ی داستان‌های جنگی «واقع‌گرا» نبود. ولی با این وجود، تونسته بود حال‌وهوای جنگ رو به‌ شکلی نمادین به تصویر بکشه: گرسنگی فراگیر، بی‌رحمی و خشونت، تهمت و بی‌اعتمادی، باورهای خرافی، بچه‌های بی‌والد سرگردان... 
‌‌
هرچقدر ماجرا پیش می‌رفت، عناصر غیرعادی و عجیب‌وغریب‌تری اضافه می‌شدن و توی صحنه‌ی غیرمنتظره‌ی پایانی، به اوج خودش رسید! و در کل فکر می‌کنم هر کسی بتونه برداشت و تفسیر شخصیِ خودش رو از این نمایشنامه داشته باشه. 
        

          تند و تیز و جسور

از آن نمایشنامه‌های تند و تیز و سرعتی که نمی‌توانی چشم ازشان برداری. این مدلی دوست دارم. دیالوگ‌های کوتاه با نمایشی روی دور تند.

به نظرم اجرای این نمایشنامه کمی سخت باشد و طولانی‌. 
شخصیت دختربچه که معجزه می‌کند خیلی مورد پسندم بود. اینکه اصلا چطور معجزه می‌کند و اصلا معجزه است یا نه خوب جا افتاده بود.
صحنه‌های جنگی خوب توصیف شده بود.
و از همه مهم‌تر، وارد شدن به تنش داستانی هم حرف نداشت؛ همه‌چیز دارد برای یک عروسی مهیا می‌شود که سربازها می‌آیند داخل خانه...

به نظرم نمایشنامه‌های بیدگل ارزش خواندن دارند. محمد منعم هم انصافاً خوب ترجمه کرده بود.
اینکه دارم آثار نویسندگان خیلی معاصر که هنوز زنده‌اند را می‌خوانم جای خوشحالی است.