این کتاب مجموعه‌ای پراکنده از ایده‌های جالب راجع‌به «کارِ عمیق»ئه. کار عمیق و کارِ کم‌عمق، دو مفهوم محوری در این کتاب هستن. 
‌
«‌کارِ عمیق: انجام فعالیت‌های حرفه‌ای در تمرکز کامل و بدون حواس‌پرتی، که توانایی‌های شناختی شما را به حد اعلای خود می‌رساند. فعالیت‌هایی که ارزش‌آفرین هستند، مهارت شما را بهبود می‌بخشند و تکرار آن‌ها دشوار است.»
 
‌مزیت کتاب‌های کال نیوپورت اینه که یک نسخه‌ی واحد برای همه در نظر نمی‌گیره و با معرفی ایده‌های مختلف و تعریف کردن داستان افرادی که تونستن به کار عمیق دست پیدا کنن، بهمون اجازه می‌ده تا خودمون ایده‌های جالب‌تر رو گزینش کنیم و توی زندگی‌مون به شیوه‌ای شخصی‌سازی‌شده به کار ببریم.
‌
‌هرچند این موضوع می‌تونه یک نقطه‌ی ضعف هم باشه؛ چون باعث می‌شه کتاب تا حدی پراکنده به نظر بیاد و منسجم نباشه.
 
 نکته‌ی دیگه اینه که انگار این کتاب جامعه‌ی هدف به‌خصوصی داره و شاید تعمیم مطالبش برای همه‌ی افراد و در شرایط مختلف دشوار باشه. و فکر می‌کنم کتابِ «مینیمالیسم دیجیتال» از همین نویسنده، از این لحاظ کتابِ بهتری بود.
‌
‌در کل می‌تونم بگم که این کتاب رو کم‌وبیش دوست داشتم چون ایده‌های جدیدی بهم داد. با این حال، نیمه‌ی اول کتاب‌ رو به سختی پیش بردم، طوری که احتمال می‌دادم کتاب رو نصفه رها کنم.
‌
‌فکر می‌کنم ارزش یه بار خوندن داشته باشه و مکمل خوبی در کنار مطالبِ کتاب «مینمیالیسم دیجیتال» باشه.
      

        تقریباً بامزه.
ولی خب توقع داشتم داستان پرجزئیات‌تری باشه. خیلی زود به پایان و جمع‌بندی رسید.
      

        چقدر این جلد زیبا و منسجم بود! از جلد قبل بیشتر دوستش داشتم. 
‌
توی این جلد با شخصیت‌های جدیدی آشنا می‌شیم و نقشِ آن‌‌شرلی و خانواده‌ش توی داستان خیلی کم‌رنگ‌تر می‌شه. بااین‌حال، خانم مونتگمری با قلم جادویی خودش، طوری این شخصیت‌های جدید رو به تصویر می‌کشه و ماجراهاشون رو برامون تعریف می‌کنه که خیلی زود عاشق‌شون می‌شیم! :)
 
 کارل، فیت، اونا و جری عزیز. رزمری و الن وست. آقای مردیت. مری ونس دوست‌داشتنی! کاش هیچ‌وقت فراموش‌شون نکنم... 
      

        مثل بقیه‌ی جلدهای آن‌شرلی، نیمه‌ی اولش کسل‌کننده بود و کند پیش رفت، و نیمه‌ی دومش خیلی بهتر بود :)
‌
‌من دوستش داشتم. و جالب بود برام که در مورد ماجراهای بچه‌های آن‌شرلی بخونم. دای، نن، ریلا، جم، والتر و شرلی. شخصیت‌پردازی همه‌شون خوب در اومده بود؛ فقط تنها نکته‌ی عجیبش این بود که علی‌رغم بقیه‌ی بچه‌ها که یکی دو فصل به خودشون اختصاص داشت، از شرلی تقریباً هیچ مطلب خاصی گفته نشد! 
‌
نقش ‌خودِ آن‌شرلی توی این جلد به پررنگی جلدهای قبل نبود و حضور کم‌رنگی داشت. مادر مهربون و عاقلی که خیلی خوب می‌تونه به صحبت‌های بچه‌هاش گوش بده و بهشون محبت کنه :)
‌
‌تقریباً باورم نمی‌شه که آن‌شرلی توی این جلد، همون آن‌شرلی یازده، دوازده ساله‌ی بازیگوشِ جلد اوله. چقدر شگفت‌انگیزه که از کودکی تا میانسالی با آن‌شرلی همراه بودم. و مشتاقم که دو جلد باقی‌مونده‌ی این مجموعه رو هم به‌ زودی بخونم.
      

        «تصویر ساخته‌شده توسط هوش مصنوعی»
‌
‌خیلی خیلی سخته برام که برای کتابی که این‌قدر دوستش داشتم یادداشت بنویسم :'')
‌
‌اما می‌تونم بگم که شاید یکی از تأثیرگذارترین کتاب‌هایی بود که تابه‌حال خوندم!✨
‌
‌این کتاب، داستانِ واقعی یه دختر و پسر نوجوون رو شرح می‌ده که به خاطر تکلیف مدرسه، شروع به نامه‌نگاری می‌کنن: یه دختر ۱۲ ساله‌ی آمریکایی با زندگی مرفه؛ و یه پسر ۱۴ ساله‌ی زیمبابوه‌ای به‌شدت فقیر...! (زیمبابوه‌ یه کشور توی آفریقاست.)
‌
و ‌نامه‌نگاری اون‌ها زندگی هردوشون رو عوض می‌کنه!
‌
‌و مسئله‌ی جالب دیگه اینه که این کتاب توسط خودشون نوشته شده و می‌تونیم مستقیماً با احساسات شخصیت‌های این داستانِ واقعی در ارتباط باشیم.
‌
‌می‌تونم بگم که موضوع اصلی این کتاب فقره. این‌که تا چه حد یک خانواده و کشور می‌تونه فقیر باشه و چقدر ممکنه زندگی دو تا نوجوون توی دوتا کشور مختلف، زمین تا آسمون با هم فرق داشته باشه. و همچنین این داستان در مورد امیده، و سرسختی، و قدردان بودن. و خیلی چیزهای دیگه!
‌‌
‌من واقـعاً دوستش داشتم و تقریباً توی یک روز تمومش کردم و از معدود کتاب‌هاییه که خوندنش رو به همه پیشنهاد می‌کنم. :)
از دستش ندید. 
‌
‌پی‌نوشت اول: امتیاز این کتاب توی گودریدز ۴.۳۹ از ۵ ئه که امتیاز واقعاً بالاییه.
‌
‌پی‌نوشت دوم: چاپ جدید این کتاب  با اسم «همیشه برایت می‌نویسم» ترجمه شده. من نسخه‌ی نشر اطراف رو خوندم و از ترجمه‌ هم خیلی راضی بودم.
      

        ‌خب... کتابِ جذابی بود که با دقت هم نوشته شده بود. هدفش صرفاً سرگرم کردن مخاطب نبود. و تمِ روان‌شناختی داستان می‌تونست مطالب ارزشمندی در مورد روابط خانوادگی و به‌خصوص روابط پدر-پسری ارائه بده‌. 
‌‌
برای من که زیاد سمتِ داستان‌های معمایی نرفته بودم، جالب بود. و هر چی داستان می‌گذره، تا حدی هیجان‌انگیزتر می‌شه و کنار گذاشتنش سخت‌تر.
‌
‌شخصیت‌پردازی رو هم خیلی‌ دوست داشتم. نویسنده تونسته بود با ظرافتِ تمام داستان رو از زاویه‌دید تک‌تک شخصیت‌های اصلی بهمون نشون بده و در نهایت می‌تونستیم اون شخصیت‌ها رو تا حد خوبی‌ درک کنیم. 
‌
از بچه‌ی شش ساله گرفته تا مرد میانسال، همه‌شون به خوبی به تصویر کشیده شده بودن‌. و این موضوع باعث می‌شد تا من به عنوان خواننده، با شخصیت‌ها احساس نزدیکی کنم و اتفاقاتی که براشون طی داستان می‌افتاد، برام مهم باشه.
‌
‌اگه در مورد خلاصه‌ی داستان کنجکاوید، من خلاصه‌ی پشت جلد نشر نون رو پیشنهاد می‌کنم که اصلاً اسپویل نداره و می‌تونید با خیال راحت بخونیدش.
‌
در کل از خوندنش‌ لذت بردم و اگه به داستان‌های معمایی-جنایی با تم روان‌شناختی علاقه دارید، پیشنهادش می‌کنم.
      

        عجب! :)
ایده‌ی بامزه‌ای داشت...
‌‌
‌و فکر می‌کنم برای بچه‌ها هیجان‌انگیز باشه.
‌
‌اگه اشتباه نکنم، به این‌که شخصیت‌هایِ توی داستان تصدیق کنن که دارن توسط افراد دیگه‌ای خونده یا تماشا (برای فیلم‌ها و بازی‌ها) می‌شن، می‌گن «شکستن دیوار چهارم». یعنی این‌که یه جورهایی شخصیت‌های توی داستان بگن: «آهای، مخاطب! ما خودمون خبر داریم که خیالی هستیم و تو داری داستان‌مون رو دنبال می‌کنی.»
‌
 و البته که فکر می‌کنم توی کتاب‌ها نسبت به فیلم‌ها و بازی‌ها، این اتفاق خیلی کمتر رخ می‌ده. (مگر رمان‌های کلاسیک که مستقیماً خواننده‌ها رو مورد مخاطب قرار می‌دن و قضیه‌شون تا حدی فرق داره.)
‌
‌و توی گودریدز هم یک لیست مخصوصِ کتاب‌هایی هست که دیوار چهارم رو شکسته‌ن و تقریباً همه‌شون کتاب‌ کودک هستن. پس این‌که دیوارِ چهارم بخواد توی یک کتاب این‌قدر واضح شکسته بشه، فکر کنم فقط توی کتاب کودک بامزه‌ای مثل «ما توی کتابیم» شدنی باشه! :)
      

        فکر کنم به عنوان یک کتاب کودک، کتابِ خوب و جالبی بود :)
‌
‌تصویرپردازی قشنگی داشت و شخصیتِ سگ و گربه (فلی و دیوا) خوب در اومده بود. گربه‌‌سیاهِ آزاد و خیابون‌گردی که چیزهای زیادی توی زندگیش دیده اما زندگی سختی داشته، در برابرِ سگ کوچولویی که توی ناز و نعمت بزرگ شده اما تابه‌حال پاش رو بیرون از حیاط خونه‌ی صاحبش نذاشته. 
‌‌
گربه به سگ یاد می‌ده که چطور شجاع‌تر باشه و دنبال تجربیات بیشتری توی زندگیش باشه، و سگ هم به گربه نشون می‌ده که چقدر زندگیِ آروم توی خونه و غذای حاضر و آماده می‌تونه دلنشین باشه :)
      

        چقدر زود تموم شد، ۱۰۸ صفحه با فونت درشت و صفحات کم‌حجم!
‌‌
 بیشتر از این‌که عاشقانه باشه، هیجان‌انگیز بود. و در کل داستانِ جالبی داشت. و به‌نظرم می‌شه همچنین ایده‌ای رو بسط داد و یک رمانِ طولانی‌‌تر در موردش نوشت‌.
      

        بانمک و دوست‌داشتنی :)
‌‌
‌متنِ خیلی روون و نسبتاً آسونی داره و اگه دنبال کتابی می‌گردید که هم سرگرم‌کننده باشه و هم به تقویت ریدینگ‌تون کمک کنه، این کتاب (و کلاً این مجموعه) انتخاب خیلی خوبیه!
      

        من از «اعترافات یک رمان‌نویس جوان» توقع داشتم که یک کتاب در مورد آموزش داستان‌نویسی باشه، اما این‌طور نبود. 
‌
این کتاب مکمل کتابِ «نام گل سرخ»ئه که جزئیات نوشتن و پیچیدگی‌ها و تکنیک‌های به‌کار برده‌شده در اون کتاب رو دربر داره. اگه کتاب اصلی رو نخوندید، خوندن این کتاب چندان مفید نخواهد بود.
      

        این کتاب رو فقط برای این خوندم که یک روز طاقچه رایگانش کرده بود. فکر نمی‌کردم کتاب خوبی باشه؛ اما وقتی شروعش کردم هی بیشتر و بیشتر خوندمش. 
‌
این کتاب در واقع یک کتاب خاطرات یا شاید هم زندگی‌نامه‌ست. در مورد داستان یک زوج ظاهراً معمولی از زمانی که با هم آشنا می‌شن تا موقعی که ازدواج می‌کنن و بچه‌دار می‌شن و با مشکلات زیادی دست‌وپنجه نرم می‌کنن. 
‌
به قدری صمیمی و قشنگ نوشته شده که باهاش گریه کردم و خندیدم. خیلی زیبا بود. اسمش شبیه کتاب‌های «زرد» به‌نظر می‌رسه اما حتماً باید تا آخر بخونیدش تا متوجه بشید چرا همچنین اسمی داره...
      

        به خاطر بوفالوها به قدری جذاب بود که همه‌اش رو یک‌نفس خوندم و بین خوندنش حتی نیم‌ساعت هم فاصله نیفتاد. روون و پرهیجان و ماجراجویانه بود و نمی‌شد کنارش گذاشت. 
‌
داستانش هم به نحوی رئالیسم جادویی بود و سبک خاصی داشت. داستان در مورد پسر جوونیه که به شهرهای مختلف ایران سفر می‌کنه و ماجراهای خیلی عجیبی براش رخ می‌ده؛ اما نویسنده طوری داستان رو نوشته که انگار هیچ‌کدوم از این اتفاقات عجیب نیستن! 
‌
‌و نکته‌ی جالب این‌جاست که سهیل سرگلزایی واقعاً به جاهای زیادی سفر کرده و توی پیج اینستاش می‌تونید عکس‌های مربوط به سفرهای مختلفش رو ببینید.
      

        پسر عیسا یک مجموعه داستان کوتاهه که بی‌شباهت به رمان نیست. عمده‌ی داستان‌ها راجع به خلافکارها و آدم‌های مطروده که انگار زنده یا مرده بودن‌شون اهمیت چندانی نداره.
‌
نویسنده شیوه‌ی نگارش متفاوت و عجیبی داره و بعضی جملات کمی نامفهوم به نظر می‌رسن. یا خود داستان‌ها شروع و پایان بسیار مبهمی دارن و بیشتر شامل چندتا صحنه‌ی پراکنده‌ان که درکنار هم قرار گرفتن. البته نمی‌شه به این سبک ایراد گرفت اما درهرحال ممکنه موردپسند همه هم نباشه. 
‌
چندتا از داستان‌ها رو خیلی دوست داشتم و به دلم نشست. اما مطمئناً از بهترین کتاب‌هاییه که خوندم هم نبود.
      

        ناطور دشت.... چی می‌تونم در مورد این کتاب بگم؟ ناطور دشت احتمالاً عجیب‌ترین و شگفت‌انگیزترین کتابیه که خوندم. و شاید از بهترین کتاب‌هایی که تابه‌حال خوندم. و از کتاب‌های موردعلاقه‌م.
‌
 چهاربار تابه‌حال خوندمش و هر دفعه نظر متفاوتی در موردش داشتم. هر دفعه احساسات متفاوتی رو تجربه کردم و در عین‌حال برام تکراری نبود. 
‌
هولدن کالفیلد از اون شخصیت‌هاییه که هرگز فراموش نمی‌کنم. هولدن پلی بین نوجوانی و بزرگسالیه. پسر سرکش بددهنی که از همه‌جا رونده شده و به نظر خودش هیچ استعداد خاصی نداره.
‌
 چقدر این کتاب عجیبه. و چقدر دوست دارم حتی برای بار پنجم (و با ترجمه‌ی جدید محمدرضا ترک تتاری!) بخونمش. 
‌
خواننده‌های این کتاب احتمالاً دو دسته‌ان:
 1. یا اصلاً باهاش ارتباط برقرار نمی‌کنن و حس می‌کنن با خوندن این کتاب هیچ‌چیز بهشون اضافه نشده؛ 
2. یا جزو بهترین کتاب‌هایی می‌شه که تا حالا خونده‌ان. 
‌
از بین ترجمه‌هایی که تابه‌حال خونده‌م، ترجمه‌ی احمد کریمی و و آراز بارسقیان رو پیشنهاد می‌کنم.