عجب! :)
ایده‌ی بامزه‌ای داشت...
‌‌
‌و فکر می‌کنم برای بچه‌ها هیجان‌انگیز باشه.
‌
‌اگه اشتباه نکنم، به این‌که شخصیت‌هایِ توی داستان تصدیق کنن که دارن توسط افراد دیگه‌ای خونده یا تماشا (برای فیلم‌ها و بازی‌ها) می‌شن، می‌گن «شکستن دیوار چهارم». یعنی این‌که یه جورهایی شخصیت‌های توی داستان بگن: «آهای، مخاطب! ما خودمون خبر داریم که خیالی هستیم و تو داری داستان‌مون رو دنبال می‌کنی.»
‌
 و البته که فکر می‌کنم توی کتاب‌ها نسبت به فیلم‌ها و بازی‌ها، این اتفاق خیلی کمتر رخ می‌ده. (مگر رمان‌های کلاسیک که مستقیماً خواننده‌ها رو مورد مخاطب قرار می‌دن و قضیه‌شون تا حدی فرق داره.)
‌
‌و توی گودریدز هم یک لیست مخصوصِ کتاب‌هایی هست که دیوار چهارم رو شکسته‌ن و تقریباً همه‌شون کتاب‌ کودک هستن. پس این‌که دیوارِ چهارم بخواد توی یک کتاب این‌قدر واضح شکسته بشه، فکر کنم فقط توی کتاب کودک بامزه‌ای مثل «ما توی کتابیم» شدنی باشه! :)
        

                فکر کنم به عنوان یک کتاب کودک، کتابِ خوب و جالبی بود :)
‌
‌تصویرپردازی قشنگی داشت و شخصیتِ سگ و گربه (فلی و دیوا) خوب در اومده بود. گربه‌‌سیاهِ آزاد و خیابون‌گردی که چیزهای زیادی توی زندگیش دیده اما زندگی سختی داشته، در برابرِ سگ کوچولویی که توی ناز و نعمت بزرگ شده اما تابه‌حال پاش رو بیرون از حیاط خونه‌ی صاحبش نذاشته. 
‌‌
گربه به سگ یاد می‌ده که چطور شجاع‌تر باشه و دنبال تجربیات بیشتری توی زندگیش باشه، و سگ هم به گربه نشون می‌ده که چقدر زندگیِ آروم توی خونه و غذای حاضر و آماده می‌تونه دلنشین باشه :)
        

                چقدر زود تموم شد، ۱۰۸ صفحه با فونت درشت و صفحات کم‌حجم!
‌‌
 بیشتر از این‌که عاشقانه باشه، هیجان‌انگیز بود. و در کل داستانِ جالبی داشت. و به‌نظرم می‌شه همچنین ایده‌ای رو بسط داد و یک رمانِ طولانی‌‌تر در موردش نوشت‌.
        

                بانمک و دوست‌داشتنی :)
‌‌
‌متنِ خیلی روون و نسبتاً آسونی داره و اگه دنبال کتابی می‌گردید که هم سرگرم‌کننده باشه و هم به تقویت ریدینگ‌تون کمک کنه، این کتاب (و کلاً این مجموعه) انتخاب خیلی خوبیه!
        

                من از «اعترافات یک رمان‌نویس جوان» توقع داشتم که یک کتاب در مورد آموزش داستان‌نویسی باشه، اما این‌طور نبود. 
‌
این کتاب مکمل کتابِ «نام گل سرخ»ئه که جزئیات نوشتن و پیچیدگی‌ها و تکنیک‌های به‌کار برده‌شده در اون کتاب رو دربر داره. اگه کتاب اصلی رو نخوندید، خوندن این کتاب چندان مفید نخواهد بود.
        

                این کتاب رو فقط برای این خوندم که یک روز طاقچه رایگانش کرده بود. فکر نمی‌کردم کتاب خوبی باشه؛ اما وقتی شروعش کردم هی بیشتر و بیشتر خوندمش. 
‌
این کتاب در واقع یک کتاب خاطرات یا شاید هم زندگی‌نامه‌ست. در مورد داستان یک زوج ظاهراً معمولی از زمانی که با هم آشنا می‌شن تا موقعی که ازدواج می‌کنن و بچه‌دار می‌شن و با مشکلات زیادی دست‌وپنجه نرم می‌کنن. 
‌
به قدری صمیمی و قشنگ نوشته شده که باهاش گریه کردم و خندیدم. خیلی زیبا بود. اسمش شبیه کتاب‌های «زرد» به‌نظر می‌رسه اما حتماً باید تا آخر بخونیدش تا متوجه بشید چرا همچنین اسمی داره...
        

                به خاطر بوفالوها به قدری جذاب بود که همه‌اش رو یک‌نفس خوندم و بین خوندنش حتی نیم‌ساعت هم فاصله نیفتاد. روون و پرهیجان و ماجراجویانه بود و نمی‌شد کنارش گذاشت. 
‌
داستانش هم به نحوی رئالیسم جادویی بود و سبک خاصی داشت. داستان در مورد پسر جوونیه که به شهرهای مختلف ایران سفر می‌کنه و ماجراهای خیلی عجیبی براش رخ می‌ده؛ اما نویسنده طوری داستان رو نوشته که انگار هیچ‌کدوم از این اتفاقات عجیب نیستن! 
‌
‌و نکته‌ی جالب این‌جاست که سهیل سرگلزایی واقعاً به جاهای زیادی سفر کرده و توی پیج اینستاش می‌تونید عکس‌های مربوط به سفرهای مختلفش رو ببینید.
        

                پسر عیسا یک مجموعه داستان کوتاهه که بی‌شباهت به رمان نیست. عمده‌ی داستان‌ها راجع به خلافکارها و آدم‌های مطروده که انگار زنده یا مرده بودن‌شون اهمیت چندانی نداره.
‌
نویسنده شیوه‌ی نگارش متفاوت و عجیبی داره و بعضی جملات کمی نامفهوم به نظر می‌رسن. یا خود داستان‌ها شروع و پایان بسیار مبهمی دارن و بیشتر شامل چندتا صحنه‌ی پراکنده‌ان که درکنار هم قرار گرفتن. البته نمی‌شه به این سبک ایراد گرفت اما درهرحال ممکنه موردپسند همه هم نباشه. 
‌
چندتا از داستان‌ها رو خیلی دوست داشتم و به دلم نشست. اما مطمئناً از بهترین کتاب‌هاییه که خوندم هم نبود.
        

                ناطور دشت.... چی می‌تونم در مورد این کتاب بگم؟ ناطور دشت احتمالاً عجیب‌ترین و شگفت‌انگیزترین کتابیه که خوندم. و شاید از بهترین کتاب‌هایی که تابه‌حال خوندم. و از کتاب‌های موردعلاقه‌م.
‌
 چهاربار تابه‌حال خوندمش و هر دفعه نظر متفاوتی در موردش داشتم. هر دفعه احساسات متفاوتی رو تجربه کردم و در عین‌حال برام تکراری نبود. 
‌
هولدن کالفیلد از اون شخصیت‌هاییه که هرگز فراموش نمی‌کنم. هولدن پلی بین نوجوانی و بزرگسالیه. پسر سرکش بددهنی که از همه‌جا رونده شده و به نظر خودش هیچ استعداد خاصی نداره.
‌
 چقدر این کتاب عجیبه. و چقدر دوست دارم حتی برای بار پنجم (و با ترجمه‌ی جدید محمدرضا ترک تتاری!) بخونمش. 
‌
خواننده‌های این کتاب احتمالاً دو دسته‌ان:
 1. یا اصلاً باهاش ارتباط برقرار نمی‌کنن و حس می‌کنن با خوندن این کتاب هیچ‌چیز بهشون اضافه نشده؛ 
2. یا جزو بهترین کتاب‌هایی می‌شه که تا حالا خونده‌ان. 
‌
از بین ترجمه‌هایی که تابه‌حال خونده‌م، ترجمه‌ی احمد کریمی و و آراز بارسقیان رو پیشنهاد می‌کنم.
        

                برنامه‌ریزی به روش بولت ‌ژورنال از اون کتاب‌هاییه که خیلی بهم کمک کرده. 
‌
به کمک این کتاب توی یک بازه‌ی یک‌ساله از بولت ژورنال استفاده می‌کردم و روزی نبود که توی دفترم چیزی ننویسم و کمکم کرد تا به زندگیم نظم بدم. 
‌
شاید خیلی‌ها بگن بعضی تیکه‌های کتاب اضافیه و صرفاً مثال و خاطره‌ست؛ اما کتاب بدون اون مثال‌ها کامل نیست. اون مثال‌ها و خاطرات کمک می‌کنن تا فلسفه‌ی پشت هر بخش بولت ژورنال رو درک کنیم و عمیق‌تر ازش استفاده کنیم. 
‌
به یکبار یا حتی چندبار خوندن (و درعین‌حال عمل کردن بهش!) می‌ارزه. 
        

                سیر عشق بدون شک یکی از جالب‌ترین کتاب‌هاییه که خونده‌ام. 
‌
این کتاب ترکیب زیبایی از داستان، روان‌شناسی و فلسفه‌ست و همون‌طور که از اسمش مشخصه، داستان یک عشق رو حکایت می‌کنه از زمانی که در دل جوونه می‌زنه تا زمانی که رشد می‌کنه و ریشه‌دار می‌شه و در برابر طوفان‌های مرگبار زندگی مقاومت می‌کنه.
‌‌
دیدگاه واقع‌بینانه و موشکافانه‌ی نویسنده به عشق و زندگی زناشویی منحصربه‌فرده. خوندنش رو پیشنهاد می‌کنم و تضمین می‌کنم که از اون کتاب‌های روان‌شناسیٍ «زرد» نیست.
        

                از چیزی که توقع داشتم خیلی بهتر بود. البته نباید به دید یه اثر داستانی یا رمان به این کتاب نگاه کرد؛ این کتاب صرفاً کتاب خاطراته و باید هم لحنش صمیمی و بی‌پیرایه باشه. نمی‌شه به نگارش ساده و غیرادبیش ایراد گرفت. برای من جالب بود که ببینم با یه مسلمون توی کشوری مثل فرانسه چطور برخورد می‌شه و این مسلمون با چه‌جور چالش‌هایی روبه‌رو می‌شه. 
‌
در کل کتاب خوبی بود و یه جاهایی هم مخاطب رو می‌خندوند. 
        

                این کتاب یک مجموعه داستان واقعاً جذابه. همه‌ی داستان‌ها روند تقریباً مشابهی دارن: یک فرد بزرگسال، خاطره‌ی خاصی از کودکی یا نوجوانیش رو شرح می‌ده، طوری که انگار زمان توی یه لحظه‌ی خاص از اون خاطره متوقف شده باشه. موضوع این خاطرات بیشتر مشکلات خانوادگیه مثل طلاق، مرگ برادر و...
‌
جذابیت داستان‌ها به روایت و نگارش اون‌هاست. هر داستان مثل بازتاب و برشی از زندگیه. تجربه‌ای بسیار لذت‌بخش از داستان‌های کوتاه مدرن.
        

                از سخت‌خوان‌ترین کتاب‌هایی که تا الان سمت‌شون رفتم؛ اما بی‌شک فهمیدن و خوندنش از خشم و هیاهو سخت‌تر نبود. بخش اول خشم و هیاهو رو دو بار خوندم و هربار برای خوندن بخش دوم شکست خوردم. اما پدرو پارامو این‌طوری نبود و ‌تقریباً سریع تمومش کردم. 
‌
توی این کتاب مدام از راوی اول شخص می‌پریم به سوم شخص و تمرکز داستان مدام از روی یک شخصیت به روی شخصیت دیگه‌ای می‌ره. تعداد شخصیت‌ها زیاده و صحنه‌ها کوتاه و چند پاراگرافی هستن (یا حتی خیلی کوتاه‌تر). به سختی باید متوجه داستان اصلی شد.
‌
 اما سختی خوندنش شیرین بود و همین که تموم شد، تمایل زیادی داشتم که یه‌بار دیگه از اول بخونمش. اگه برای دفعه‌ی اول می‌خواید بخونیدش، پیشنهاد می‌کنم دفترچه یادداشت بردارید و اسم شخصیت‌ها رو توش بنویسید (و هر چیز دیگه‌ای که به احتمال زیاد بعداً یادتون می‌ره). 
‌
بازم تأکید می‌کنم که خوندنش سخت بود، خیلی سخت. سرگیجه‌آور بود. ولی اگه قبلاً مثل من خشم و هیاهو رو کامل یا ناقص خوندید و براتون جالب بوده، این کتاب از نظر شیوه‌ی روایت تا حدودی بهش شباهت داره اما سبک‌تر و قابل فهم‌تره. رئالیسم جادویی هم که هست و ممکنه یه جاهایی شک کنید که کی مُرده‌ست و کی زنده.
        

                یه‌چیزی توی این کتاب خیلی دوست داشتنی بود برام. :)
رابطه‌ی بئاترین و اکسل؛ در درجه‌ی اول. محبت عمیق‌شون به‌هم. و واقع‌گرایانه بودن رابطه‌شون. ظرایف مکالمه‌هاشون. غم‌ها و شادی‌های کوچک‌شون. ترس‌هاشون. نگرانی‌هاشون. خیلی خیلی قشنگ بود. و واقعاً لذت می‌بردم هرجایی از داستان که بئاترین و اکسل کنار هم بودن. 
‌
کلاً شخصیت‌پردازیش خیلی قوی بود. فضاسازیش قوی بود. یه آرامش خاصی در سراسر داستان درجریان بود. و این احساس که ایشی‌گورو خیلی قلمش پخته‌ست، خوب بلده بنویسه. خوب بلده روایت کنه و داستان بگه. از همون اول داستان این رو می‌شد حس کرد. 
‌
برای من یکی کسل‌کننده نبود. علی‌رغم آروم بودنش، همه‌جای داستان، حرکت هم بود. ایستا نبود. همیشه یه مسئله‌ای بود که در لحظه درگیرم کنه و باعث بشه ادامه بدم. حتی یه لحظه هم فکرم نرسید که کتاب رو بذارم کنار یا ادامه ندم. و آخرش هم دوست نداشتم تموم شه، کاش بازم ادامه داشت. 
‌
حس می‌کنم برخی از ظرایف داستان رو کامل متوجه‌شون نشدم. اما کلیتش رو دوست داشتم. و احساسی رو که از این کتاب گرفتم هم همین‌طور. دوست‌ داشتنی بود. انگار همسفری بودم همراه شخصیت‌ها. و خب، خیلی خوب و صمیمی بود. :)